ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Είναι προφανές πως το κίνημα των Αγανακτισμένων βρίσκεται μπροστά σε έναν Ρουβίκωνα.
Η – κατά πολλούς συντονισμένη– αστυνομική βία των τελευταίων 24ωρων, σε συνδυασμό με τη δράση μπαχαλάκηδων, αναρχικών και ακροδεξιών έχουν καταστήσει το κέντρο της Αθήνας απροσπέλαστο σε οικογενειάρχες και πολίτες που δεν είναι “εκπαιδευμένοι” στην κόλαση των δακρυγόνων (από τη μια) και των μολότοφ (από την άλλη).
Ίσως αυτό επιδίωκαν. Και το Κράτος που, αφού αντιμετώπισε “συμπαθητικά” και συμβατικά τους Αγανακτισμένους, όταν το κίνημα ήταν στα σπάργανα μιμούμενο το ισπανικό πρότυπο, αντιλήφθηκε την αντιμνημονιακή και αντισυστημική δυναμική του και, τώρα, επιδιώκει να το λοιδωρήσει, να το εκφοβίσει και να το καταστείλει. Αλλά και τα αντιεξουσιαστικά μονοπώλια της ευαισθησίας με τον γνωστό κοινωνικό πατερναλισμό, τα οποία είχαν, πάντοτε, λόγο ύπαρξης όσο η κοινωνία βρισκόταν στους καναπέδες μπροστά στην τηλεόραση.
Μετά το Μεσοπρόθεσμο τα πράγματα αλλάζουν.
Οι Αγανακτισμένοι δεν έχουν, ώρα, μπροστά τους έναν ορατό στόχο.
Κάποιοι, ίσως νοιώσουν απογοήτευση γιατί το κίνημα δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την υπερψήφισή του. Κάποιοι, άλλοι, απλώς κουράστηκαν. Κάποιοι τρίτοι δεν αντέχουν τα δακρυγόνα. Και, τέλος, κάποιοι ίσως να έχουν τρομοκρατηθεί με την ιδέα των τεθωρακισμένων έξω από τις τράπεζες.
Εάν οι Αγανακτισμένοι πάνε σπίτια τους, τα μέτρα που θα επιβληθούν θα είναι ακόμα σκληρότερα.
Η (όποια) κυβέρνηση δεν θα έχει κανένα άλλοθι και, κυρίως, καμία συστολή.
Οι επόμενες ημέρες, το καλοκαίρι, όλα θα παίξουν το ρόλο τους…