ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Σχολιάζοντας την ομιλία του Κώστα Α. Καραμανλή, χθες, στη Βουλή, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης χρησιμοποίησε το στίχο από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε». Παρακολουθώντας -όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό- την τριήμερη συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας θα ήταν ίσως πιο εύστοχο η ίδια φράση να αφορά την παρουσία και τα λεγόμενα των περισσότερων εξ’ όσων ανέβηκαν στο βήμα της Βουλής.
Ο απαξιωτικός τρόπος που αντιμετωπίσθηκε για μία ακόμη φορά, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από την κυβερνητική πλειοψηφία η πρόταση δυσπιστίας, ενός κορυφαίου κοινοβουλευτικού εργαλείου δημοκρατικού ελέγχου, είναι ένα ακόμη δείγμα της “καχεκτικής Δημοκρατίας” μας όπως την είχε ονομάσει ο Ηλίας Νικολακόπουλος. Πολύ περισσότερο που αυτή η πρόταση δυσπιστίας είχε ως αφορμή το έγκλημα των Τεμπών με τον θάνατο 57 ανθρώπων και τις πολλαπλές προσπάθειες συγκάλυψής του. Αυτή τη φορά μάλιστα η απαξίωση ξεκίνησε πριν καν κατατεθεί η πρόταση από τον ίδιο τον Στέφανο Κασσελάκη ο οποίος έσπευσε να γράψει σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών:
«Πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Θα δείτε μια κοκορομαχία σε σχέση με το ποιος θα την πιστωθεί. Μια διαδικασία – σόου, που δε θα καταφέρει δυστυχώς τίποτα ως προς την ουσία, την κρατική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών».
Ναι. Δυστυχώς αυτή την άποψη έχει, δικαίως και όχι αδίκως, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τόσο για τις προτάσεις μομφής όσο και για τις εξεταστικές επιτροπές. Αυτό όμως μπορούν να το πουν αυτοί οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί και πολύ περισσότερο οι αρχηγοί κομμάτων. Ίσα-ίσα αυτοί οι τελευταίοι οφείλουν να πείσουν τον κόσμο πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, πως δεν πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα και πως θα κάνουν ό,τι είναι στο χέρι τους για να τα αλλάξουν.
Και δεν ήταν μόνο αυτό το φάουλ του Κασσελάκη. Είχε προηγηθεί η ακατανόητη αναφορά στο ζήτημα της μη εγκυρότητας των επόμενων εκλογών και την ανάγκη διεθνών παρατηρητών. Για το μεν πρώτο δεν μας εξήγησε πόθεν το τεκμαίρει και με το δεύτερο έδειξε την πλήρη άγνοιά του για το ότι η Ελλάδα ως μέλος του ΟΑΣΕ έχει ΠΑΝΤΟΤΕ και σε ΟΛΕΣ τις εκλογικές αναμετρήσεις διεθνείς παρατηρητές. Την ίδια μάλιστα θηριώδη άγνοια έχουν και όσοι πολιτικοί ή σχολιαστές των επέκριναν γι αυτή τη δήλωση. Θηριώδη άγνοια και αγραμματοσύνη.
Καλύτερη ασίστ για να πετάξει τη μπάλα του εγκλήματος και του μπαζώματος στην κερκίδα δεν μπορούσε να ελπίζει ο Μάκης Βορίδης και η υπόλοιπη ομάδα κρούσης της ΝΔ που αντί να βρεθούν απολογούμενοι, βγήκαν απ’ ευθείας στην επίθεση κατηγορώντας σύσσωμη την αντιπολίτευση για επιχείρηση υπονόμευσης του πολιτεύματος. Και μετά άρχισε ο γνωστός “διάλογος” κωφών με εκπροσώπους των κομμάτων της αντιπολίτευσης να ρωτούν και τους κυβερνητικούς να είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε επαναλαμβάνοντας μία “κασέτα” που όπως πάντοτε προετοιμάζει κάποια επικοινωνιακή ομάδα και μετά αποστηθίζουν και εκφωνούν οι βουλευτές.
Για να φτάσουμε στην περίφημη ομιλία του Κ. Α. Καραμανλή η οποία θα μπορούσε να εξαγριώσει και τον πλέον νηφάλιο θεατή που θα την παρακολούθησε από το κανάλι της Βουλής. Έλα όμως που και σε αυτή την περίπτωση πετάχτηκε “σωσίβιο”, άθελά της (;) από την πλευρά της αντιπολίτευσης όταν ο Νίκος Παππάς έκανε λόγο για “συνεννόηση” μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης πριν την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας. Και η μπάλα ξανά στην κερκίδα με την “κοκορομαχία” να συνεχίζεται για να ολοκληρωθεί με την αναμενόμενη, απόψε, απόρριψη της πρότασης. Κάτι που δεν σημαίνει βέβαια και νίκη της πλειοψηφίας. Ίσα-ίσα τόσο η συζήτηση στη Βουλή όσο και των σύνολο των εξελίξεων και αποκαλύψεων για το έγκλημα των Τεμπών μάλλον παγιώνει την άποψη 9 στους 10 πολιτών πως πρόκειται για μία άνευ προηγουμένου συγκάλυψη η οποία δεν πρόκειται να ξεχαστεί όσος χρόνος κι αν περάσει.
Χαμένη λοιπόν η κυβέρνηση από την ισχυροποίηση αυτής της πεποίθησης. Χαμένη η αξιωματική αντιπολίτευση που όχι μόνο δεν πέτυχε τον αντικειμενικό της στόχο αλλά επέμεινε να πυροβολεί τα πόδια της με άστοχες δηλώσεις όπως κάνει συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Χαμένο και το ΠΑΣΟΚ όχι όμως από αυτή καθ’ εαυτή τη διαδικασία αλλά επειδή μπήκε καθυστερημένα στη μάχη της ουσιαστικής αντιπολίτευσης και πλέον δεν φαίνεται να έχει χρόνο να αντιστρέψει την αρνητική εικόνα του μέχρι τις ευρωεκλογές. Χαμένοι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών που δεν άκουσαν τίποτα ουσιαστικό μέσα από τη Βουλή και θα πρέπει να συνεχίζουν να κουβαλούν μόνοι τους το σταυρό τους για να βρουν -που θα βρουν!- αργά ή γρήγορα, δικαίωση. Χαμένη και ακόμη πιο καχεκτική η Δημοκρατία μας με ευθύνη των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας. Όμως είπαμε: «Δεν έφταιγαν οι ίδιοι, τόσοι ήτανε!» κι αυτό είναι πλέον μείζον πρόβλημα που αφορά και τις τρεις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) από το οποίο επωφελούνται μόνο όσοι καιροφυλακτούν για να υπονομεύσουν ή ακόμη και πράγματι να ανατρέψουν το πολίτευμα.