anilikos «Έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δώσαμε» έγραφε ο Χατζιδάκις στο γνωστό τραγούδι που ακουγόταν στο Ποτέ την Κυριακή. Μάλλον, δεν έχουμε αντιληφθεί σωστά τα δεδομένα της μετά-κρίσης εποχής. Μιας και κατά τα λεχθέντα, προς ώρας, στο συνέδριο της ΝΔ, το καράβι πάει πρίμα. Η ρότα έχει χαραχθεί και η χώρα είναι διαγαλαξιακό παράδειγμα που όλοι ζηλεύουν και θέλουν να μιμηθούν.
Ευτυχώς, τουλάχιστον στο γαλαξία αργούν ως προς τη μίμηση. Η αίσθηση πως δρομολογούνται μεταρρυθμίσεις στην υγεία, την παιδεία και (για το Θεό) την ασφάλεια, φουσκώνει τα πανιά του πειρατικού που λέγεται Ελλάς αλλά και κάποια μυαλά. Θα νόμιζε κανείς πως η παρούσα κυβέρνηση δεν κυβερνά τα τελευταία 5 χρόνια αλλά μόλις λίγους μήνες. Δεν έχει στρίψει το τιμόνι σε σταθερή πορεία, αλλά μόλις τώρα, 5 χρόνια μετά, επιθυμεί – τάχα επιτέλους – να χαράξει πορεία προς το σταυρό του Νότου.
Για το σημείο του ορίζοντα, δεν ξέρω, πάντως όσο αφορά στο σταυρό, σίγουρα έχουν υπάρξει – και θα υπάρξουν σίγουρα – πολλοί εσταυρωμένοι και καρφωμένοι στους δικούς τους καθημερινούς σταυρούς. Εξαπίνης, η διαπίστωση πως “τα περιπολικά πρέπει να γίνονται ταξί” εμφανίζεται, ώστε να προσφέρει άπλετο θαυμασμό, στεντορείως από βήματος συνεδρίου. Όπως άλλωστε και τα αγροτικά γίνονται ασθενοφόρα. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση – εκτός κι αν απατά τον γράφοντα η μνήμη – δεν έγιναν μαζικές αγορές ασθενοφόρων τα τελευταία χρόνια. Εκτός κι αν η δωρεά ασθενοφόρων από γριούλες αποτελεί οχύρωση της υγείας. Από οικονομική κρίση “βγαίναμε”, δεν είχαμε λεφτά, ε;
Όμως, περιπολικά αγοράσθηκαν αρειμανίως και τοποθετήθηκαν σε στρατιωτική παράταξη ώστε να φωτογραφηθούν σε φωτεινές και ευρέως κυκλοφορούσες φωτογραφίες. Όπως και προσλήψεις αστυνομικών έγιναν. Άραγε, δεν περίσσεψε ούτε ένα ευρώ ή έστω φαιά ουσία μέσα σε αυτή την πανδαισία εκσυγχρονισμού, ώστε να επιμορφωθούν οι ήδη υπάρχοντες αστυνομικοί με απλή κοινή λογική ώστε να βοηθούν τρομοκρατημένο κόσμο που φτάνει μέχρι το αστυνομικό τμήμα με φόβο και κίνδυνο ζωής;
Παρεξηγήσαμε όμως την κατάσταση. Πρέπει κι εμείς να κατανοήσουμε ότι οι αστυνομικοί “πρέπει να έχουν και τη δική μας κατανόηση και στήριξη, αν αναγκαστούν να χρησιμοποιήσουν νόμιμα το όπλο τους”.
Το δίλημμα είναι ωμό και περιέχει τα πάντα εκτός από ενσυναίσθηση. Αν επιθυμείς να σε σώζουν οι αστυνομικοί, μην παραπονιέσαι αν χρησιμοποιούν όπλο (σε οποιαδήποτε άσχετη με κίνδυνο ζωής στιγμή).
Εσύ φταις, εν τέλει, που δε σε έσωσαν έξω από το τμήμα.
Η ωμότητα αυτή του δόγματος “ατομική ευθύνη”, που προωθείται με δηλώσεις κενές συναισθήματος αλλά πλήρους συνειδητοποίησης ότι μόνο έτσι θέλει το κράτος να ασκεί Πρόνοια, αποτελεί προσβολή τόσο στην ευρηματικότητα, όσο και στην κριτική σκέψη του κάθε πολίτη, είτε αυτός είναι αστυνομικός είτε οποιοσδήποτε άλλος.
Είναι παρεξήγηση η τραγωδία στα Τέμπη; Είναι παρεξήγηση οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας; Είναι παρεξήγηση ότι σε δημόσιο νοσοκομείο το 2024, σε χειρουργικό όροφο με χειρουργημένους ασθενείς των οποίων τα τραύματα μπορούν να μολυνθούν από το παραμικρό, φοβάσαι να ακουμπήσεις το διαλυμένο πάτωμα, τους τοίχους που είναι μαύροι και εμφανώς λεροί; Είναι παρεξήγηση ότι κι αν τα κάνεις όλα σωστά, όπως έκανε η γυναίκα στους Αγίους Αναργύρους και φωνάξεις “σώστε με” δε βρίσκεται ένας άνθρωπος να σε σώσει;
Πέντε χρόνια διακυβέρνησης, αντικειμενικά προσθέτουν σε μια ζυγαριά καλά και άσχημα. Τα καλά πλέον ομοιάζουν σε πούπουλο μπροστά στο αντίβαρο των αδιανόητων γεγονότων που έχουν συμβεί. Είναι φαιδροί οι απολογισμοί που γίνονται κάθε φορά. Είναι ανούσιο να υπογραμμίζονται ανάπτυξη και πρόοδος σε ηλεκτρονική διακυβέρνηση ενώ άνθρωποι δολοφονούνται με τέτοιο, ανήκουστα ζηλευτό από το διαγαλαξιακό γίγνεσθαι, τρόπο.
Έγινε παρεξήγηση; Εξήγηση ποιος έδωσε;
(Εικόνα: Ο Θάνατος της Παρθένου – Caravaggio)