ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Από που να την πιάσεις και που να την αφήσεις την υπόθεση της διάρρηξης, την περασμένη Παρασκευή, του διευθυντή της Διεύθυνσης Εκλογών του υπουργείου Εσωτερικών.
Ας αφήσουμε στην άκρη το ότι η διάρρηξη έγινε την ίδια μέρα που παραδόθηκε το πόρισμα της Μονάδας Εσωτερικού Ελέγχου για την διαρροή προσωπικών δεδομένων και της παράνομης χρήσης τους από την ευρωβουλευτή της ΝΔ Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, μέσω της ίδιας της ΝΔ και το αν συνδέεται με αυτό. Μπορεί να είναι σύμπτωση, μπορεί και όχι.
Ας ασχοληθούμε με ό,τι έχει γίνει γνωστό από την αστυνομία και τα ρεπορτάζ: Ξέρουμε λοιπόν ότι η διάρρηξη έγινε στη Διεύθυνσης Εκλογών του υπουργείου Εσωτερικών που εδρεύει στην οδό Ευαγγελιστρίας στο κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι (μεταξύ 13.30 και 14.30). Πράγμα που σημαίνει ότι στο συγκεκριμένο κτίριο το οποίο θα έπρεπε να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού, όποιος θέλει μπαίνει και βγαίνει οποιαδήποτε ώρα και στιγμή και λογαριασμό δεν δίνει.
Καταλαβαίνουμε επίσης πως η διάρρηξη έγινε είτε από κάποιον ξένο που μπήκε στο υπουργείο σαν κύριος είτε πως η “δουλειά” έγινε εκ των έσω. Στην πρώτη περίπτωση μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε πως όχι μόνο δεν υπάρχει έλεγχος στην είσοδο αλλά πως δεν υπάρχουν και κάμερες εντός του κτιρίου. Μπάτε σκύλοι, αλέστε δηλαδή. Στη δεύτερη περίπτωση κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της κυρίας Κεραμέως!
Ξέρουμε ακόμη -το βλέπουμε στις σχετικές φωτογραφίες- πως το γραφείο μίας από τις πιο κρίσιμες Διευθύνσεις του ΥΠΕΣ διαθέτει μία πόρτα της πλάκας που ανοίγει με ένα κατσαβίδι. Εντελώς της πλάκας όμως, από αυτές που ούτε μεσοαστικό διαμέρισμα υποβαθμισμένης συνοικίας δεν καταδέχεται να έχει πλέον ούτε στα υπνοδωμάτια.
Πάμε τώρα στα ακόμη πιο εξωφρενικά. Μαθαίνουμε από το ρεπορτάζ πως ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εκλογών εξέφρασε ανησυχία «για το αν υπήρξε πρόσβαση στα ηλεκτρονικά αρχεία των ηλεκτρονικών υπολογιστών όπου θα μπορούσε κάποιος να αλλοιώσει, να αφαιρέσει ή να αντιγράψει σημαντικά αρχεία που είναι αποθηκευμένα στους υπολογιστές και σχετίζονται με τις εκλογικές διαδικασίες στη χώρα και την κατάρτιση των εκλογικών καταλόγων» και ότι οι υπολογιστές κατασχέθηκαν από την Ελληνική Αστυνομία.
Δηλαδή, στην ψηφιακή εποχή, το σωτήριο έτος 2024, στην Ελλάδα 2.0. υπάρχουν σημαντικά αρχεία σε μεμονωμένους υπολογιστές αντί να είναι αποθηκευμένα σε κεντρικούς server ή στο κυβερνητικό cloud και προστατευμένα με ειδικά passwords και άλλες ψηφιακές δικλείδες ασφαλείας έτσι ώστε να μην κινδυνεύουν όχι μόνο από διαρρήκτες αλλά από κυβερνοεπιθέσεις και πάσης φύσεως hackers.
Αλλά κι αν ακόμη παρακάμψουμε το θέμα της ασφάλειας η οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, με ποιά λογική ένας υπάλληλος, ακόμη και υψηλόβαθμός, έχει στην κατοχή του ηλεκτρονικά έγγραφα και αρχεία μέσα στον ατομικό του υπολογιστή έχοντας τη δυνατότητα να τα διαγράψει συνειδητά ή εξ’ αιτίας ενός λάθους ή ενός καφέ που θα χυθεί πάνω στο μηχάνημα;
Στις δημόσιες υπηρεσίες, όπως και στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, οι υπολογιστές δεν είναι για προσωπική χρήση όπως ένας υπολογιστής σπιτιού. Είναι δημόσια περιουσία και γι αυτό πρέπει να υπάγονται σε αυστηρούς κανόνες χρήσης και ασφάλειας. Γι αυτό ακριβώς, εδώ και δεκαετίες είναι συνδεδεμένοι σε δίκτυο που οφείλει να ελέγχεται κεντρικά και να έχει διαβαθμισμένη πρόσβαση ανά υπηρεσία και χρήστη. Μέσω αυτού του δικτύου μπορεί να καταγράφεται αναλυτικά πότε άνοιξε και πότε έκλεισε ένας υπολογιστής, πότε αποθηκεύτηκε και πότε τροποποιήθηκε, ακόμη και πότε και πόσες φορές εκτυπώθηκε, ένα έγγραφο.
Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν ισχύανε για τη Διεύθυνση Εκλογών του ΥΠΕΣ και πολύ φοβόμαστε ότι δεν ισχύουν και σε άλλες διευθύνσεις του υπουργείου ή και άλλων υπουργείων. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε μία κατάσταση όπου το επίπεδο λειτουργίας και ασφάλειας κατώτερη και από την εποχή των αρχείων με χάρτινους φακέλους -εκείνους με το κορδελάκι- που απαιτούσαν ειδικές γνώσεις από τους αρχειοφύλακες για να τους οργανώσουν, διαφυλάξουν και αναζητήσουν και που σίγουρα ένας διαρρήκτης θα χρειαζόταν κανένα δίωρο για να βρει αυτό που θα ήθελε να υφαρπάξει.
Με άλλα λόγια η υπόθεση της διάρρηξης στο ΥΠΕΣ, πέρα από τη σύνδεσή της ή όχι με το “EmailGate”, αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα του ψηφιακού μας κράτους: ένα ξέφραγο αμπέλι!