ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Φόβος και τρόμος επικρατεί, όπως λένε, στις ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΝΑΤΟ, της Goldman Sachs και άλλων ευαγών οργανισμών για το ενδεχόμενο να ξαναγίνει πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Τι λέτε; Σοβαρά τώρα;
Τι φοβούνται; Μήπως και εφαρμόσει την πολιτική την οποία εξαγγέλλει σε όλους τους τόνους και κυρίως μην τυχόν επιβάλλει δασμούς 10% σε όλες τις εισαγωγές από τις ΗΠΑ, με την Goldman Sachs να εκτιμά ότι αυτά τα μέτρα ενδεχομένως να επηρεάσουν αρνητικά το ΑΕΠ της Ευρωζώνης κατά μία ποσοστιαία μονάδα (π.μ) και κατά 0,5 π.μ. το ΑΕΠ των ΗΠΑ.
Ή μήπως ανησυχούν για τους δασμούς 60% που θα επιβάλλει στην Κίνα φοβούμενοι ότι αυτό θα προκαλέσει ντάμπινγκ κινέζικων αγαθών στην Ευρώπη κάτι που θα πλήξει την αυτοκινητοβιομηχανία και τη βιομηχανία χημικών; Πλάκα μας κάνουν; Πρώτοι οι Ευρωπαίοι δεν επέβαλαν δασμούς στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Κίνας;
Αλήθεια, όταν ξεκινούσε -και λόγω δικών τους λαθών- ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση που ακολούθησε λόγω των κυρώσεων που επέβαλαν, πυροβολώντας τα πόδια τους, στη Ρωσία δεν φοβόντουσαν για το ΑΕΠ τους και για τον πληθωρισμό που θα σημείωνε άλμα λόγω της αύξησης των τιμών των καυσίμων; Τώρα τους έπιασε ο πόνος;
Μήπως φοβούνται ότι η μείωση της φορολογίας στην οποία θα προχωρήσει, όπως λέει, ο Τραμπ θα κάνει τα αμερικανικά προϊόντα πιο ανταγωνιστικά από τα ευρωπαϊκά; Και τι ακριβώς έκαναν το Παρίσι και το Βερολίνο για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα ευρωπαϊκά προϊόντα; Τα έκαναν πιο ποιοτικά ή μήπως έδωσαν έμφαση στην καινοτομία;
Φοβούνται ίσως μήπως πραγματοποιήσει την απειλή του και αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή έστω κόψει τη χρηματοδότηση και αναγκαστούν να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, απ’ όσο ήδη κάνουν, για να ενισχύσουν τους στρατούς και την άμυνά τους; Δεν το κάνουν ήδη με δική τους πρωτοβουλία κάτι που οδηγεί σε υψηλότερα χρέη και ελλείμματα και βέβαια νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος;
Μήπως πάλι φοβούνται ότι θα πάει πίσω η μάχη κατά της κλιματικής κρίσης αφού ο Τραμπ απειλεί και πάλι να αποχωρήσει από τη Συμφωνία του Παρισιού; Ενώ η Ευρώπη, ας πούμε, έχει κάνει άλματα στην Πράσινη μετάβαση την οποία κατά τη νέα θητεία της ηγεσίας της Ε.Ε. έχει κατέβει στον πάτο της ευρωπαϊκής ατζέντας αν δεν έχει εγκαταλειφθεί εντελώς! Αστεία και τραγικά μαζί πράγματα…
Μα ας φύγουμε από τις οικονομικές επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης εκλογής Τραμπ κι ας πάμε σε άλλους “φόβους” της Δύσης.
Ανησυχούν οι ευρωπαίοι μήπως ο Τραμπ παρά είναι ακροδεξιός; Όταν η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης πέφτουν στα νύχια της Ακροδεξιάς δεν φοβόντουσαν; Και τότε γιατί Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν φρόντισε να προσφέρει υψηλότατες θέσεις και οφίτσια στους εκπροσώπους της κάνοντάς τα “πλακάκια” με την νεοφασίστρια Μελόνι;
Μήπως πάλι ξύπνησε ο δυτικός ουμανισμός μέσα τους και ανησυχούν για την αντιμεταναστευτική πολιτική που θα ακολουθήσει ο Τραμπ; Εδώ γελάνε όλοι εκτός από τους εκατοντάδες νεκρούς στο βυθό της Μεσογείου…
Φοβούνται και τρέμουν οι ηγέτες της Ευρώπης και προσπαθούν να περάσουν το φόβο και τον τρόμο τους, μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν, και στους ευρωπαίους πολίτες ενσπείροντας “ηθικό πανικό”. Λες και το να βγει η Κάμαλα Χάρις θα ήταν μία κατά πολύ καλύτερη επιλογή. Λες και δεν είδαμε που οδήγησε η εξωτερική πολιτική του Τζο Μπάιντεν που έσπρωξε την ξεβράκωτη Ευρώπη στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία και στήριξε τον Νετανιάχου στο να βάλει μπουρλότο σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Μπορεί οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες να έχουν πολλούς λόγους να φοβούνται το τι θα συμβεί στις 5 Νοεμβρίου στις ΗΠΑ. Μόνο που οι πολίτες της Ευρώπης δεν έχουν περισσότερους λόγους να φοβηθούν τον Ντόναλντ από το όσο θα έπρεπε να φοβούνται τους δικούς τους ηγέτες, την Ούρσουλα, τον Όλαφ, τον Εμάνουελ, την Τζόρτζια και τους μανδαρίνους των Βρυξελλών.
Η επιβίωση του δυτικού status quo δεν είναι η προοδευτική απάντηση στην επέλαση (καθώς όλα δείχνουν) του Ντόναλντ Τραμπ. Άλλωστε οι εκπρόσωποι αυτού του status quo που σήμερα φοβούνται και ανησυχούν, θα είναι οι πρώτοι που θα γονατίσουν υποτακτικά μπροστά στον νέο πλανητάρχη το ερχόμενο Ιανουάριο, όπως έκαναν πάντοτε.
Οι δυτικές κοινωνίες είναι αντιμέτωπες με πολύ μεγαλύτερες υπαρξιακές απειλές για τους ίδιους και τις “δημοκρατίες” τους από το να επιστρέψει ο “κλόουν” με το πορτοκαλί μαλλί στο Λευκό Οίκο.
ΥΓ: Επίσης μην ξεχάσουμε να πούμε ένα “συγχαρητήρια” στη (δήθεν, τάχα) φιλελεύθερη Δύση που δημιουργεί ηθικούς πανικούς κάθε φορά που κάποιος έξω από τα “φυτώριά” της “τολμά” να διεκδικήσει την εξουσία εντός της αστικής δημοκρατίας επειδή απειλεί τα συμφέροντα και τις θέσεις όσων τη θεωρούν “χωράφι” τους. Να τη χαίρονται τη δημοκρατία τους!