NewsEdit «Δεν βρισκόμαστε στην εποχή των πολιτικών δικτατοριών αλλά σε μια άλλη ύφανση του μεταμοντέρνου ατομικισμού, της πολιτικής παραίτησης. του κυνισμού των ειδώλων» αναφέρει σε ανάρτησή του στα Social Media ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης σημειώνοντας ότι «χρειαζόμαστε αντι-δυνάμεις, δηλαδή μορφές σθένους και πολιτικής δύναμης πολύ πέραν από την ρεαλιστική εναλλαγή κομματικών δυνάμεων».
Ολόκληρη η ανάρτηση του Ν. Σεβαστάκη:
«Τραγωδία τα πρόσωπα που προαναγγέλλονται για την κυβέρνηση Τραμπ. Πρόσωπα και ιδέες που κηρύσσουν πόλεμο στις δημόσιες υπηρεσίες. στην όποια ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης και στα δικαιώματα. Ένας κλιματικός, πολιτικός και πολιτισμικός εφιάλτης που χρειάζεται διαρκή κινητοποίηση διανοητικών και κυρίως κοινωνικών δυνάμεων.
Νομίζω ότι ένα συμπέρασμα που πρέπει να βγει από την περίοδο των πολυκρίσεων και της αστάθειας που ζούμε αφορά και το χώρο των πολιτικών ιδεών και της ευρύτερης δημόσιας κουλτούρας: είναι αδύνατο να προσεγγίζει πια κανείς κάποια πολιτικά φαινόμενα σαν να μιλά για μια κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, κάποια προσωρινά επεισόδια και επιμέρους ‘νόσους’.
Υπάρχουν πια αδιάψευστα σημάδια και βαθιά περάσματα προς έναν άλλο τύπο καθεστώτος με άξονα μια μηδενιστική αποθέωση της δύναμης ατόμων, εταιρειών, αδιαφανών δικτύων και επιτελείων.
Ο ελευθερισμός (η λατρεία της απεριόριστης ελευθεριας του ‘ιδιοκτήτη’) συναντά τον αυταρχισμό και συγχρόνως τις τεχνικές πωλήσεων στις δημοκρατίες των κοινών και της ψηφιακής σφαίρας.
Ο ινφλουένσερ, ο επιδραστικός σταρ, ο hype επιχειρηματίας, ο άνθρωπος των Μυστικών Υπηρεσιών και ο τάχα αγανακτισμένος με τον ‘πολιτισμικό μαρξισμό’ δεξιός συνάπτουν μια συμφωνία τυφλότητας και μηδενισμού: ας καταστραφεί ο κόσμος αρκεί να απελευθερωθεί η οικονομία, να πειθαρχηθεί η εργασία, να ψευτοδοξαστεί η οικογένεια και οι τάχα χαμένες αξίες, να καλλιεργηθεί επιτέλους η ‘φυσιολογική’ λατρεία των αγοριων για τα όπλα και η ‘κλίση’ των κοριτσιών για bimbo (κοινές φαντασιώσεις της διεθνούς των τραμπικών)
Ας μην επαναλαμβάνουμε λοιπόν εξωραϊστικές εκφράσεις για μια απλή κρίση της φιλελευθερης δημοκρατίας όταν έχουμε τάσεις που δείχνουν ότι νέες μορφές “μετα-φασισμού” είναι νοητές και έχουν πλέον πρόσωπα και σχήματα για να ενσαρκωθούν.
Προφανώς εκλέγονται και κερδίζουν πλειοψηφίες. Δεν βρισκόμαστε στην εποχή των πολιτικών δικτατοριών αλλά σε μια άλλη ύφανση του μεταμοντέρνου ατομικισμού, της πολιτικής παραίτησης. του κυνισμού των ειδώλων.
Οι θεσμοί, οι αξιοσέβαστοι αναλυτές των συνταγματικών ζητημάτων, η καλών προθέσεων ‘κοινωνία των πολιτων’, όλα αυτά είναι χρήσιμα και απαραίτητα και σημαντικά. Απέναντι όμως σε συνασπισμούς ανθρώπων, ιδεών και πρακτικών που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό, χρειαζόμαστε αντι-δυνάμεις, δηλαδή μορφές σθένους και πολιτικής δύναμης πολύ πέραν από την ρεαλιστική εναλλαγή κομματικών δυνάμεων».
(Αναδημοσίευση από το Facebook)