NewsEdit Τι να είναι άραγε αυτό που κατεβάζει τόσο μεγάλο μέρος της Ελλάδας στον δρόμο; Τι να είναι άραγε αυτό που μας συγκέντρωσε όλους μαζί στα ιστορικά συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου του 2025;
Γιατί είμαστε τόσο συγκλονιστικά πολλοί; Πού πηγαίνουμε απ’ όλη την Αθήνα στο κέντρο της, απ’ όλη τη Θεσσαλονίκη στο κέντρο της, πού πηγαίνουμε από κάθε πόλη της Ελλάδας, από τόσες πόλεις του εξωτερικού; Πού πηγαίνουμε σιωπηλοί, χωρίς συνθήματα, χωρίς αιτήματα, κουβαλώντας μόνο τη ματαιότητά μας; Προχωράμε την Πατησίων και την Ακαδημίας για να φτάσουμε πού; Να ζητήσουμε τι;
Είναι μόνο τα Τέμπη; Είναι μόνο το πώς φτάσαμε εκεί; Είναι μόνο το τι έγινε μετά; Μα ούτε το πριν ούτε το μετά δημιουργήθηκαν στο κενό. Τόσο το πριν όσο και το μετά δένουν με την όλη εικόνα. Και η όλη εικόνα συμπεριλαμβάνει κατεξοχήν και αυτήν την εκ των προτέρων γνώση, πως όσο μέρος της Ελλάδας κι αν κατέβει τελικά στο δρόμο, είναι τελικά irrelevant, είναι τελικά εκτός θέματος.
Στα κανάλια δεν θα παιχτεί το μέρος της Ελλάδας. Δεν θα παιχτεί το ιστορικό γεγονός. Θα παιχτούν τα επεισόδια μετά. Το ξέρεις από πριν. Όλοι το ξέρουν από πριν. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό είναι που θα γίνει. Και δεν έχει σημασία το ποσοστό κατά το οποίο τα επεισόδια είναι αυθεντικά και το ποσοστό κατά το οποίο είναι προβοκατόρικα. Ας δεχτούμε ότι υπάρχει μηδέν τοις εκατό προβοκάτσια, ας δεχτούμε πως ό,τι συμβαίνει σε επεισόδια, βίαιη οργή, εκτόνωση, μπάχαλα είναι εντελώς από κάτω. Σημασία έχει η επικοινωνιακή χρήση τους ή, για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη του συρμού, η εργαλειοποίησή τους. Πραγματικά αν έχει λόγο ύπαρξης η συγκεκριμένη λέξη είναι ακριβώς για την συγκεκριμένη περίπτωση. Τα επεισόδια τα περιμένει η κυβέρνηση και τα κανάλια όπως το ξερό χώμα τη βροχή. Εσάς θα δείξουμε. Με εσάς θα ασχοληθούμε.
Κατεβείτε και όλοι στον δρόμο αν μπορείτε. Ολόκληρη η Ελλάδα, να μην είναι απόντες ούτε καν οι λίγοι που ήταν σήμερα. Πάλι δεν θα μετράτε. Δεν είστε πρωταγωνιστές στη χώρα σας, δεν είστε λαός, είστε πληθυσμός. Ο πληθυσμός μας. Είναι αυτό το αίσθημα της συνολικής ματαίωσης. Αυτό το αίσθημα της συνολικής ασφυξίας. Tι πρέπει να κάνουμε όμως για να γίνουμε εμείς η είδηση; Σε ποια χώρα πρέπει να πάμε, σε ποιο πολίτευμα να απευθυνθούμε; Τι πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε φωνή; Τι περισσότερο από αυτό που κάναμε σήμερα θα μπορούσαμε να κάνουμε; Με ποιο δικαίωμα τέτοια περιφρόνηση, με ποιο δικαίωμα προσπαθούν να φιμώσουν την πάνδημη ειρηνική διαμαρτυρία, γιατί έχουν μάτια και αυτιά μόνο για τις μολότοφ;
Γιατί μας κοροϊδεύουν έτσι, με ποιο δικαίωμα μας ταπεινώνουν και μας φτύνουν διαρκώς;
Αναδημοσίευση από το https://elculture.gr