NewsEdit Η καινούργια δημιουργία, αμερικάνικης παραγωγής, του Κορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο, των οσκαρικών «Παράσιτων», το δραματικό φιλμ του εγγονού της Λιβ Ούλμαν, Χάλνφαντ Ούλμαν Τόντελ, «Ενημέρωση Γονέων» και το ιστορικό δράμα «Πέντε Σεπτεμβρίου», με τον Πίτερ Σάρσγκαρντ, ξεχωρίζουν από τις οχτώ πρεμιέρες αυτής της εβδομάδας, της πρώτης του Μαρτίου.
Το ενδιαφέρον τους έχουν και το ελληνικό δραματικό θρίλερ «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου και το animation «Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων», από τη Γαλλία.
Mickey 17
(“ Mickey 17”) Επιστημονικής φαντασίας περιπέτεια, αμερικάνικης και νοτιοκορεάτικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Μπονγκ Τζουν-χο, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Ναόμι Aκι, Στίβεν Γιουν, Μάρκ Ράφαλο, Αναμαρία Βαρτολομέι, Στίβεν Γεν, Τόνι Κολέτ κα.
Με μια πικρή παρωδία επιστημονικής φαντασίας, για τον καπιταλισμό, την κάτω βόλτα που έχει πάρει η ανθρωπότητα και τη γνώριμη διάθεσή του να αναμειγνύει διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει δριμύτερος αλλά όχι και το ίδιο αποτελεσματικός, έπειτα από έξι χρόνια και τα οσκαρικά του «Παράσιτα».
Βασισμένος στο βιβλίο του Έντουαρντ Άστον «Mickey 7» ο Μπονγκ Τζουν-χο προσθέτει καμιά δεκαριά ακόμη Μίκι στη φιλόδοξη ταινία του, για να αναπτύξει τις αντικαπιταλιστικές και αντιαποικιοκρατικές ιδέες του, συνδυάζοντας για μια ακόμη φορά διαφορετικές κινηματογραφικές φόρμες, χάνοντας, ωστόσο, ορισμένες φορές την ισορροπία του και αφήνοντας το έργο του ημιτελές, αλλά σίγουρα όχι αδιάφορο.
Βρισκόμαστε στα 2054, σε έναν κόσμο σκοτεινό, δυστοπικό, που έχει γονατίσει από την οικονομική κρίση και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο Μίκι Μπαρνς, ένας αποτυχημένος μεροκαματιάρης πείθεται από τον τυχάρπαστο φίλο του Τίμο να δανειστούν από τον τοπικό τοκογλύφο, για να ανοίξουν ένα ζαχαροπλαστείο, το οποίο δεν βγάζει ούτε τα έξοδά του και τα χρέη προς τον τοκογλύφο. Η συμμορία του τοκογλύφου τους κυνηγά και τους απειλεί ότι θα τους βρει όπου κι αν κρυφτούν. Μοναδική τους επιλογή, να το σκάσουν από τη Γη. Έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτούν, θα δεχτούν να γίνουν μέλη ενός διαστημοπλοίου που κατευθύνεται προς τον πλανήτη «Niflheim», στον οποίο κατοικούν εκατοντάδες εθελοντές, που έχουν χάψει το παραμύθι για ένα καλύτερο μέλλον. Ενός σχεδίου που εφαρμόζει ο μεγαλομανής δισεκατομμυριούχος πολιτικός Κένεθ Μάρσαλ, που επενδύει στο επόμενο βήμα του καπιταλισμού, τη διαπλανητική αποικιοκρατία. Εκεί οι δυο φίλοι, θα βρουν τους υπερήφανους εθελοντές, γρανάζια μίας μηχανής, που χειρίζονται επιστήμονες και που έχουν ξεπουλήσει τις γνώσεις τους στις επιθυμίες του Μάρσαλ. Μόνο που ο Μίκι δεν γνωρίζει τη σύμβαση του «αναλώσιμου» που έχει υπογράψει και πως με αυτή μετατρέπεται σε πειραματόζωο, που πεθαίνει και ένα νέο σώμα αναγεννιέται και παίρνει τη θέση του. Μέχρι τη στιγμή που ο Μίκι θα βρεθεί στην έδρα των εξωγήινων σαρκοβόρων τεράτων και όλοι νομίζουν ότι πεθαίνει για μια ακόμη φορά. Αντιθέτως, όμως, τα εξωγήινα τερατάκια θα τον βοηθήσουν να επιστρέψει και να ξαναμπεί στο διαστημόπλοιο και εκεί θα συναντήσει τον Μίκι 18, τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει, γιατί απαγορεύονται τα δυο αντίτυπα.
Η καυστική κριτική του για τον άγριο καπιταλισμό, που αφήνει πλέον τα προσχήματα για να προωθήσει τα συμφέροντά του, τις συνθήκες που γεννούν επικίνδυνους άπληστους φασίστες και τον ρόλο των επιστημόνων αφοπλιστική.
Η ταινία παρότι φουτουριστική και με όλες τις προδιαγραφές για ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, καταφέρνει να πείσει ότι μιλά για το παρόν, ενώ ταυτόχρονα ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης συνθέτει μία ζοφερή ατμόσφαιρα, που ταιριάζει με ένα μηδενιστικό νεο-νουάρ, δίχως ήρωες. Ωστόσο, το χιούμορ και οι πινελιές φαρσοκωμωδίας ανατρέπουν το δράμα, την ένταση και την αγωνία, για να φέρει σε πρώτο πλάνο τη βίαιη δράση, την πλάκα που προσφέρει ένα blockbuster.
Αφήνει την θλιβερή γκριζάδα της εικόνας, την οποία εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο ο διευθυντής φωτογραφίας Ντάριους Κόντζι, για να επιβάλει την κεντρική του ιδέα, που υποστηρίζει ότι προσπαθώντας να επιβιώσουμε, δεν ζούμε, είμαστε αναλώσιμοι στις επιθυμίες κάθε τρελαμένου που βρίσκεται στην εξουσία.
Ωστόσο, το πλήθος των ιδεών του θολώνουν ορισμένες φορές τη βασική ιδέα του σεναρίου και η ανάμιξη διαφορετικών ειδών, σκορπά στον αρρωστημένο άνεμο τους χαρακτήρες, που μένουν ανολοκλήρωτοι και κάνει τη δράση παράφωνη έναντι του μεγέθους της ιστορίας και του διακυβεύματος.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον, ακροβατεί ανάμεσα στην αφέλεια και τον αυτοσαρκασμό με πειστική φυσικότητα, ενώ ο Μαρκ Ράφαλο βουτά, με άγνοια κινδύνου, στην καρικατούρα του χαρακτήρα του, όπως και η Τόνι Κολέτ, στον ρόλο της αδίστακτης νεόπλουτης συζύγου, καταφέρνοντας να προσφέρουν γέλια, αλλά και μια ανατριχίλα, με δεδομένο ότι μπορεί αυτό το ζευγάρι πράγματι να κουμαντάρει τον μισό πλανήτη.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Μίκι Μπαρνς είναι ο αναλώσιμος υπάλληλος συμμετέχοντας σε μια αποστολή που επιδιώκει την αποίκηση του παγωμένου κόσμου Νιφχάιμ. Δεν είναι όμως ένας οποιασδήποτε αναλώσιμος, αφού κάθε φορά που πεθαίνει, ένα νέο σώμα αναγεννιέται στη θέση του.
Ενημέρωση Γονέων
(“ Armand”) Δραματική ταινία, νορβηγικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Χάλνφαντ Ούλμαν Τόντελ, με τους Ρενάτε Ράινσβε, Έλεν Ντόριτ Πίτερσεν, Τέα Λάμπρεχτς Βάουλεν, Βέρα Βέλιοβιτς κα.
Θα πρέπει να καμαρώνει για τον εγγονό της Χάλνφαντ Ούλμαν Τόντελ η Λιβ Ούλμαν, μούσα και σύντροφος του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, βλέποντας τον νεαρό σκηνοθέτη να κερδίζει τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες, αλλά και από το αποτέλεσμα της πρώτης του ταινίας. Μιας ταινίας που κινείται με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο οικογενειακό δράμα και το ψυχολογικό θρίλερ και φέρνει στο νου την ικανοποίηση που νιώσαμε όταν είδαμε πριν δυο χρόνια στο παραπλήσιου θέματος και έξοχο φιλμ του Ίλκερ Τσατάκ «Στο Γραφείο Καθηγητών». Οι δυο ταινίες έχουν, όμως, ακόμη ένα κοινό σημείο, την πρωταγωνιστική γυναικεία ερμηνεία – εδώ με την συγκλονιστική Ρενάτε Ρέινσβε, που είχε δώσει μεγάλες υποσχέσεις στον «Χειρότερο Άνθρωπο του Κόσμου» και αναμφίβολα τις κράτησε κι εδώ.
Όταν ο εξάχρονος Αρμάντ κατηγορείται για επιθετική κι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε έναν συμμαθητή του, οι γονείς των παιδιών και το προσωπικό του σχολείου συναντιούνται προκειμένου να βρουν συμβιβαστική λύση. Κι ενώ ο καθωσπρεπισμός παραχωρεί σταδιακά τη θέση του σε δηλητηριώδεις αντιπαραθέσεις, οι ενήλικοι αποδεικνύονται ανίκανοι να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους, ενώ η μητέρα του θύτη, που έχει τα δικά της μυστήρια μυστικά θα αποκαλυφθεί.
Με κεντρικούς χαρακτήρες έξι προσώπων, τους γονείς των δυο παιδιών και τους εκπαιδευτικούς, η αφήγηση επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης μεταξύ δυο μαθητών.
Τα γεγονότα, που συγκροτούν το αφηγηματικό πλαίσιο, θα έρθουν στην επιφάνεια κατά τις συναντήσεις των γονέων – πατέρας και μητέρα από την πλευρά του «θύματος» και η μητέρα του «θύτη»-, με τη συμμετοχή και τις παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών, που θέλουν να επιλύσουν το παράξενο περιστατικό.
Η δραματική πλοκή είναι γεμάτη από σιωπές, συγκρούσεις, υπονοούμενα και εσωτερικές εντάσεις ενώ το σασπένς αυξάνεται συνεχώς απ’ όσα αποκαλύπτονται, αλλά και από τον χώρο του σχολείου, όπου διαδραματίζεται όλη η ταινία και αποτελεί το πνιγηρό σκηνικό του δράματος.
Ωστόσο, όσο προχωρά η ταινία, όλο και πιο πολύ υποχωρεί το ζήτημα της διερεύνησης της αλήθειας και επικεντρώνεται στην ψυχολογία των ενήλικων, για τις βαριές σκιές του παρελθόντος.
Οι αμφιβολίες, τα θολά σημεία των διαπροσωπικών σχέσεων, το παρελθόν που πέφτει σαν βράχος πάνω στο παρόν, υπερτονίζονται από τη μουντάδα των χρωμάτων και των οπερατικών πλάνων, ενώ η δραματική κορύφωση επιτυγχάνεται όταν τελειώνουν τα λόγια και έρχεται η ανταλλαγή των βλεμμάτων.
Η Ρενάτε Ράινσβε, στον ρόλο της μητέρας του «θύτη», αποδεικνύει την ευρεία γκάμα των ερμηνευτικών της δυνατοτήτων, με την εσωτερικότητά της και την αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στην υπερβολή και τη λιτότητα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν ο εξάχρονος Αρμάντ κατηγορείται για (απροσδιόριστη) επιθετική κι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε έναν συμμαθητή του, οι γονείς των παιδιών και το προσωπικό του σχολείου συναντιούνται προκειμένου να βρουν συμβιβαστική λύση.
Πέντε Σεπτεμβρίου
(“ September 5”) Ιστορικό δράμα, αμερικάνικης και γερμανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Τιμ Φέλμπαουμ, με τους Πίτερ Σάρσγκαρντ, Λέονι Μπένες, Τζο Μάγκαρο, Μπεν Τσάπλιν, Μπέντζαμιν Γουόκερ κα.
Όχι, δεν είναι ακόμη μία ταινία για τα ιστορικά γεγονότα της 5ης Σεπτεμβρίου του 1972 και την τρομοκρατική ενέργεια της οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, την απαγωγή Ισραηλινών αθλητών, την επέμβαση της αστυνομίας και την τραγική κατάληξη με 17 νεκρούς.
Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου, στη χώρα μας, Ελβετού σκηνοθέτη Τιμ Φέλμπαουμ, καταπιάνεται με την αγωνιώδη προσπάθεια της δημοσιογραφικής κάλυψης των θλιβερών γεγονότων από τους ιθύνοντες του αθλητικού τμήματος, του αμερικάνικου τηλεοπτικού δικτύου ABC, που βρίσκονταν στο Μόναχο, ως το μοναδικό κανάλι τότε το οποίο μετέδιδε ζωντανά την αθλητική δραστηριότητα.
Το φιλμ, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός χολιγουντιανού δημοσιογραφικού δράματος και ίσως γι’ αυτό βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου, είναι όμως και ακόμη μία προσπάθεια αναβίωσης μίας «αθώας» εποχής, που η δημοσιογραφία δεν ήταν ακόμη τόσο διαπλεκόμενη με την εξουσία – αν και πάντα υπάρχουν οι υποψίες ότι πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο πέρασμα των δεκαετιών σε αυτή τη ολέθρια σχέση – και όπου η τεχνολογία των ΜΜΕ ήθελε, για να βγει η δουλειά, το κατσαβίδι της και μπράτσα ή τη δημιουργική φαντασία των τεχνικών και των δημοσιογράφων.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972, η αμερικανική ομάδα αθλητικών μεταδόσεων του ABC αναγκάστηκε να αφήσει το αθλητικό ρεπορτάζ για την τρομοκρατική ενέργεια, με την ομηρεία της Ολυμπιακής ισραηλινής ομάδας και την τραγική κατάληξή της. Στο επίκεντρο θα βρεθεί ο Τζεφ, ένας νεαρός και φιλόδοξος παραγωγός, που προσπαθεί να δείξει την αξία στο αφεντικό του, το θρυλικό στέλεχος της αμερικάνικης τηλεόρασης Ρούνι Όλντριτζ. Μαζί με τη Γερμανίδα διερμηνέα Μαριάν και τον μέντορά του, Μάρβιν Μπάντερ, ο Τζεφ αναλαμβάνει απροσδόκητα το τιμόνι της ζωντανής κάλυψης. Καθώς οι περιγραφές αλλάζουν, ο χρόνος περνάει και οι αντικρουόμενες φήμες εξαπλώνονται, με τις ζωές των ομήρων να κρέμονται από μια κλωστή, ο Τζεφ παλεύει με δύσκολες αποφάσεις, ενώ έρχεται αντιμέτωπος με τις δικές του ηθικές αξίες.
Ο Τιμ Φελμπάουμ, δίνει καταιγιστικό ρυθμό στην ταινία του, μέσα σε ένα πνιγηρό σκηνικό, αυτό μίας καμπίνας, που συνωθούνται δημοσιογράφοι, παραγωγοί, τεχνικοί, καμεραμέν, αλλά και ενός ασφυκτικού χρονικού πλαισίου, καθώς κάθε λεπτό είναι κρίσιμο και καθοριστικό για την άρτια κάλυψη ενός παγκόσμιας εμβέλειας γεγονότος. Συγκρούσεις, νεύρα, ένταση, αλλά και ηθικά διλήμματα, καθώς η πληροφόρηση είναι ελάχιστη έως και παραπλανητική από τους Γερμανούς, ενώ το αμερικάνικο κανάλι είναι το μοναδικό που έχει άμεση πρόσβαση στο γεγονός.
Ταυτόχρονα, τα στελέχη του αθλητικού τμήματος, που βρίσκονται στο Μόναχο, δίνουν τον δικό τους αγώνα για να μην χάσουν το καυτό θέμα, για να το «χειριστούν» από την Αμερική οι μεγαλοδημοσιογράφοι του καναλιού. Και βεβαίως να ανταπεξέλθουν σε ένα άτυπο στοίχημα μαζί τους, για την κάλυψη των όσων διαδραματίζονται στο Ολυμπιακό Χωριό.
Το φιλμ, που διακριτικά παίρνει θέση για τα ιστορικά γεγονότα, χωρίς, ωστόσο, να εμβαθύνει σε αυτά, αλλά και αποφεύγει τουλάχιστον την κραυγαλέα μονοδιάστατη αντιμετώπισή τους, καταφέρνει να μεταδώσει τις πυρετώδεις διεργασίες για την κάλυψη των συμβάντων, αλλά ταυτόχρονα δίνει και την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια ηρωποίησης της αμερικάνικης δημοσιογραφίας, όπως έχουμε δει σε ανάλογες παραγωγές ( «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά», «Καληνύχτα, και καλή τύχη»).
Η ταινία, που βλέπεται με ενδιαφέρον και ορισμένες φορές με κομμένη την ανάσα, μένει αρκετές φορές στην επιφάνεια και δείχνει άτολμη να μπει πιο βαθιά στην ιστορία, ενώ διαθέτει και ένα επαρκές καστ, στο οποίο ηγείται ο έμπειρος Πίτερ Σάρσγκαρντ, αν και η Λέονι Μπένες, στον ρόλο της Γερμανίδας μεταφράστριας, είναι ο πιο πειστικός χαρακτήρας, που μεταφέρει και το αβέβαιο κλίμα των γεγονότων.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου το 1972 μια αμερικανική ομάδα αθλητικών μεταδόσεων αναγκάστηκε λόγω των συνθηκών να μεταπηδήσει από το αθλητικό ρεπορτάζ στη ζωντανή κάλυψη των ισραηλινών αθλητών που κρατήθηκαν όμηροι.
Κρέας
Δραματικό θρίλερ, ελληνικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Νάκου, με τους Ακύλλα Καραζήση, Κώστα Νικούλι, Παύλο Ιορδανόπουλο, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργο Συμεωνίδη κα.
Έπειτα από μία διαδρομή με μικρού μήκους ταινίες, ο Δημήτρης Νάκος κάνει το ελπιδοφόρο του ντεμπούτο, κερδίζοντας τρία βραβεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ανοίγοντας τα φτερά του πέρα από την Ελλάδα, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του Τορόντο.
Παρότι το στόρι της ταινίας βάζει για μια ακόμη φορά στον μεγεθυντικό φακό την ελληνική επαρχία και τις παθογένειές της, τα κρυμμένα μυστικά και τα αδιέξοδά της, ο Νάκος θα καταφέρει ως ένα βαθμό να φρεσκάρει το θέμα και το ύφος, βασισμένος στον ανθρωποκεντρισμό του και το φυσικό σκηνικό της υπαίθρου.
Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ο Τάκης ετοιμάζει τα εγκαίνια του νέου του κρεοπωλείου. Μια μέρα πριν από τα εγκαίνια, ο γιος του, Παύλος, σκοτώνει τη νύχτα τον άνδρα με τον οποίο ο πατέρας του είχε κτηματικές διαφορές. Μοναδικός μάρτυρας ο αλβανικής καταγωγής Χρήστος, βοηθός του Τάκη στο κρεοπωλείο. Ο Χρήστος θέλει να φωνάξουν την αστυνομία, αλλά πείθεται απ’ τον Παύλο να κρύψουν αλλού το πτώμα και ν’ αποσιωπήσουν το γεγονός. Σύντομα, όμως, η αστυνομία βρίσκει το πτώμα και τα στοιχεία αρχίζουν να δείχνουν τον ένοχο. Μαθαίνοντας τι έγινε, ο Τάκης αναζητά λύση για να μην συλληφθεί ο γιος του. Ο Χρήστος είναι σαν μέλος της οικογένειας από παιδί και δεν πρόκειται να μαρτυρήσει τον Παύλο, όμως αυτό θα τον βάλει σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Σενάριο που απορροφά τον κοινωνικό ρεαλισμό, πειστικοί διάλογοι και προσεγμένες ερμηνείες δένουν με το δράμα μιας οικείας ιστορίας, που ένα αδιόρατο πέπλο νομοτέλειας καλύπτει τους χαρακτήρες, παραπέμποντας σε αρχαία ελληνική τραγωδία και τη Θεία Δίκη που θα φέρει την κάθαρση.
Όλοι οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν διλήμματα δικαιοσύνης και ηθικής, αλλά η αδικία για αυτούς είναι νομιμοποιημένη σε ένα τοξικό περιβάλλον όπου κυριαρχούν οι νόμοι της ζούγκλας, ενώ ο ξένος είναι ο αναλώσιμος, ένα απλώς κομμάτι κρέας, που θα φαγωθεί, δίχως ενοχές.
Ο Νάκος κινηματογραφεί νατουραλιστικά, έχει ιδέες, που τις περισσότερες φορές αναπτύσσει με δεξιοτεχνία, η κάμερά του έχει το απαιτούμενο νεύρο, εύκολα διακρίνεις στη σκηνοθετική του ματιά και πείθει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό πολλά υποσχόμενο, αλλά και με αρκετά περιθώρια βελτίωσης.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ο Τάκης ετοιμάζει τα εγκαίνια του νέου του κρεοπωλείου. Μια μέρα πριν τα εγκαίνια, ο γιος του, Παύλος, σκοτώνει τον γείτονα που διεκδικεί μέρος της γης τους. Μοναδικός μάρτυρας ο Χρήστος, ένας νεαρός από την Αλβανία, τον οποίο ο Τάκης έχει μαζί του από μικρό παιδί.
In the Lost Lands
(“ In the Lost Lands”) Περιπέτεια φαντασίας, αμερικάνικης, πολωνικής και γερμανικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Πολ Γ. Σ. Άντερσον, με τους Μίλα Γιόβοβιτς, Ντέιβιντ Μπαουτιστούτα, Άρλι Τζόβερ κα.
Επική βίαιη περιπέτεια φαντασίας, βασισμένη στην ομώνυμη ανολοκλήρωτη ανθολογία του Ρ.Ρ. Μάρτιν, του συγγραφέα και σεναριογράφου, που έγινε γνωστός από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Game of Thrones» και σκηνοθετημένη από τον ανυπόληπτο μέχρι στιγμής Πολ Γ. Σ. Άντερσον, της μετριότατης σειράς ταινιών «Resident Evil».
Εδώ, έχοντας και πάλι ως πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Μίλα Γιόβοβιτς, αλλά και τη συνδρομή του συμπαθητικού ογκόλιθου Ντέιβιντ Μπαουτιστούτα, ο Άντερσον φαίνεται να το παλεύει λίγο παραπάνω, αλλά το αποτέλεσμα ίσως να ικανοποιήσει μόνο «τα παιδιά της γαλαρίας».
Μια βασίλισσα, αποφασισμένη να εκπληρώσει τον έρωτά της, ξεκινά ένα απελπισμένο παιχνίδι: προσλαμβάνει τη μάγισσα Γκρέι Άλις, μια γυναίκα τόσο φοβισμένη όσο και ισχυρή. Απεσταλμένοι στην απόκοσμη έρημο των Χαμένων Χωρών, η Αλις και ο οδηγός της αγωνίζονται να ολοκληρώσουν την αποστολή. Σταδιακά διαπιστώνουν ότι οι σύμμαχοι και οι εχθροί μπορούν να είναι ένα και το αυτό και ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται…
Μοιάζοντας σαν σύνοψη τηλεοπτικής σειράς και μην μπορώντας να βάλει σε τάξη το χαοτικό σενάριο, ο Άντερσον προσπαθώντας να αποδώσει μία επική καταιγιστική βίαιη περιπέτεια φαντασίας, θα μαζέψει όλα τα κλισέ του είδους, για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Προσχηματικό σενάριο για την εξέλιξη της δράσης και τις γνώριμες χορογραφημένες μονομαχίες, μονοδιάστατοι χαρακτήρες και πολλά θολά σημεία στην πλοκή, θα αφήσουν την 50άρα πλέον Γιόβοβιτς μόνη να παλεύει με θεούς και δαίμονες, αλλά και την ανεπάρκεια του συζύγου της, ενώ ο Μπαουτιστούτα μοιάζει με όαση και οι λιγοστές πλάκες ως ανάσα στη ζοφερή ατμόσφαιρα της ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια βασίλισσα, αποφασισμένη να εκπληρώσει τον έρωτά της, προσλαμβάνει τη μάγισσα Γκρέι Άλις, αναθέτοντας της μια αποστολή. Απεσταλμένοι στην απόκοσμη έρημο των Χαμένων Χωρών, η Άλις και ο οδηγός της αγωνίζονται για να την ολοκληρώσουν.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων
(“ Sirocco et le Royaume des Courants”) Ένα μικρό κόσμημα (γαλλικής παραγωγής του 2024) στον χώρο των ταινιών κινούμενων σχεδίων, που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ animation του Ανεσί, με το βραβείο του κοινού, καθώς μυεί τους μικρούς μας φίλους στη φαντασία, με πρωτόγνωρη θετική ενέργεια, την οποία μεγεθύνουν τα εξαίρετα γραφικά και η μουσική. Ένα αισθαντικό παραμύθι, σκηνοθετημένο από τον Μπενουά Σιέ, που αποτελεί φόρο τιμής προς τον μεγάλο μάστορα Χαγιάο Μιγιαζάκι και που καταφέρνει, με την αφηγηματική του ευρηματικότητα, να μιλήσει για ένα μελαγχολικό θέμα, όπως αυτό της απώλειας, επουλώνοντας απαλά τις πληγές. Η Ζουλιέτ και η αδελφή της, Κάρμεν, μεταφέρονται στο Βασίλειο των Ανέμων, όταν ανακαλύπτουν ένα μαγικό βιβλίο. Τα δύο κορίτσια έχουν πλέον μεταμορφωθεί σε γάτες, με τη Ζουλιέτ να προκαλεί ένα ατύχημα που θα αναστατώσει τους κάτοικους του βασιλείου. Αυτό θα οδηγήσει τον ηγεμόνα του βασιλείου στο να δώσει τη Ζουλιέτ στην αοιδό Σέλμα, αλλά και στο να καταδικάσει την Κάρμεν να παντρευτεί τον γιο του.
Το Ποτάμι
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Χάρης Ραφτογιάννης, παραδίδει μία ευχάριστη ανατρεπτική κομεντί, αλλά με αδυναμίες και ορισμένες ανώριμες επιλογές, που προφανώς θα διορθώσει στα επόμενα κινηματογραφικά του βήματα. Μια κωμικοτραγική ιστορία για δυο ανθρώπους, που ψάχνουν τους εαυτούς τους και τη θέση τους σε αυτό τον όλο και πιο περίεργο κόσμο. Ένα τροχαίο ατύχημα θα φέρει κοντά τον Μάκη και τη Μαρία, αλλά υπάρχουν ακόμη πολλά για να βρουν τον κοινό βηματισμό τους, καθώς ότι αυτός θεωρεί «πρόοδο» για εκείνη είναι απειλή. Με τους Μάκη Παπαδημητρίου και Στεφανία Σωτηροπούλου.
Πριγκίπισσα Επαναστάτρια
(“ Rebellious”) Και δεύτερο animation αυτή την εβδομάδα, αλλά όχι τόσο δημιουργικό, ούτε ιδιαίτερων απαιτήσεων όσο το «Ο Σιρόκο και το Βασίλειο των Ανέμων», αλλά πάντως ευχάριστο για το νηπιακό κοινό. Βρετανικής παραγωγής 2024 και σε σκηνοθεσία Άλεξ Τσίτσιλιν, μια επική περιπέτεια, με μάγισσες, πρίγκιπες, δεσποσύνες, δρυΐδες και ζώα που μιλάνε, αλλά και για την αγάπη και την ανδρεία. Ο μοχθηρός μάγος Κέζαμπορ απαγάγει την πιο πεισματάρα πριγκίπισσα του βασιλείου, τη Μίνα. Ενώ κάνει τη ζωή των απαγωγέων της δύσκολη σχεδιάζοντας μια τολμηρή απόδραση, ο αρραβωνιαστικός της πρέπει να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα και τις γνώσεις του για να τη σώσει. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Χάρης Αναγνωστάκης