NewsEdit Ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας, ο μικρότερος αδελφός του πατέρα του Φιλίππου, Ανδρέα, ήταν ομοφυλόφιλος – και ερωτευμένος με τον… θείο του όπως αποκαλύπτει ο βασιλικός βιογράφος Κρίστοφερ Γουίλσον.
Ο θείος, ο πρίγκιπας Βαλντεμάρ της Δανίας, ήταν 11 χρόνια μεγαλύτερος και, αν και κυρίως ομοφυλόφιλος, δεν έχανε ευκαιρία να διασκεδάζει ερωτικά και με το άλλο φύλο. Και αυτό περιελάμβανε τη σύζυγο του Γεώργιου – την πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη (Marie Bonaparte, 1882–1962). Κάποια στιγμή μάλιστα, ο σύζυγος, ο θείος και η σύζυγος είχαν ένα τρίο ζώντας «τη βαθιά γλυκιά χαρά του ένα πρόσωπο-à-tête à trois» όπως το περιέγραψε η Μαρί στο ημερολόγιό της: «Ο Τζορτζ, εγώ και ο γλυκός Βαλντεμάρ». Σύμφωνα με τη βιογράφο της Μαρίας Βοναπάρτη, Celia Bertin, «την επόμενη μέρα σημείωσε τη βραδινή σκηνή – ο Βαλντεμάρ και ο Γεώργιος μπήκαν στο δωμάτιό της όπου ήταν ξαπλωμένη σε σεζλόνγκ, ο Valdemar τη φιλούσε αλλά ο Γεώργιος αρνήθηκε να τη φιλήσει όπως ο θείος του».
Η Μαρία Βοναπάρτη ήταν δισέγγονη του Λυσιέν Βοναπάρτη, αδελφού του Ναπολέοντα, και μοναχοκόρη του Ρολάν Βοναπάρτη, επιστήμονα και γεωγράφου. Μεγάλωσε σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της Γαλλίας, καθώς η μητέρα της καταγόταν από την οικογένεια Blanc, που είχε δημιουργήσει την οικονομική αυτοκρατορία του Μόντε Κάρλο την οποία και κληρονόμησε.
Ο Γεώργιος, ο γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας ήταν αξιωματικός του ναυτικού όταν συνάντησε τη Μαρία – μια συνάντηση που οργάνωσαν οι γονείς τους με έναν και μόνο σκοπό, στην οποία κανένας από τους δύο δεν ρωτήθηκε. Το 1907 παντρεύτηκαν. Ο γάμος αυτός έκανε τη Μαρία μέλος της ελληνικής βασιλικής οικογένειας, αν και δεν απέκτησε ποτέ ελληνική υπηκοότητα. Όμως υπήρχε ένα σκοτεινό μυστικό, που κρυβόταν σε κοινή θέα. Ο Τζορτζ ήταν ερωτευμένος με τον θείο του Βαλντεμάρ –τον μικρότερο αδερφό του πατέρα του– από τότε που ήταν 14 ετών και τον έστειλε στη Δανία για να εκπαιδευτεί στο ναυτικό μένοντας με τον τότε ναύαρχο στο ναυτικό της Δανίας, στο σπίτι του, το Κάστρο Bernstorff. «Από τη μέρα που γνωριστήκαμε, από εκείνη τη στιγμή, τον αγάπησα και δεν είχα ποτέ άλλον φίλο εκτός από αυτόν», εξομολογήθηκε αργότερα στη Μαρία Βοναπάρτη.
Η σύζυγος του Βαλντεμάρ ήταν η πρώτη που αποκάλυψε στη Μαρία Βοναπάρτη την οικειότητα που ένωσε τον θείο και τον ανιψιό, μια αγάπη τόσο βαθιά που στο τέλος κάθε ετήσιας επίσκεψης στο Μπέρνστορφ, ο Γεώργιος ξεσπούσε σε κλάματα ενώ ο Βαλντεμάρ αρρώσταινε σωματικά.
Η Μαρία Βοναπάρτη παρέμεινε στο πλάι του Γεώργιου για 50 ολόκληρα χρόνια έχοντας μια σειρά από εξωσυζυγικές σχέσεις και κρατώντας πάντοτε το “ταμείο” της οικογένειας. Ανάμεσα στους εραστές τους ήταν φίλος και συνεργάτης του Σίγκμουντ Φρόιντ, ο Ρούντολφ Λουενστάιν, ο Γάλλος πρωθυπουργός Aristide Briand, ένας εξέχων παντρεμένος Γάλλος γιατρός που αναφέρεται μόνο ως «Χ» – και ο βοηθός του συζύγου της, ο καπετάν Λεμπέσης.
Η Μαρία υπέφερε από ψυχολογικά προβλήματα και ανέπτυξε ενδιαφέρον για την ψυχανάλυση. Έγινε μαθητευόμενη και στενή φίλη του Σίγκμουντ Φρόυντ, τον οποίο βοήθησε οικονομικά, ειδικά όταν εκείνος διέφυγε από τη ναζιστική Αυστρία το 1938. Η ίδια υποβλήθηκε σε ψυχανάλυση και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, δημοσιεύοντας έρευνες πάνω στην κλειτοριδεκτομή και τη γυναικεία ανοργασμία.
Παρά τις συμβουλές του Σίγκμουντ Φρόιντ η Μαρία δεν κατάφερε ποτέ να βρει αληθινή ερωτική ικανοποίηση. Έγραψε αρκετά έργα ψυχαναλυτικής φύσης, όπως:
«Edgar Allan Poe: A Psychoanalytic Interpretation» (Ψυχαναλυτική ερμηνεία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε)
«Femininity and Sexuality» (Γυναικεία σεξουαλικότητα)
Η Μαρία φιλοξένησε στην κατοικία της στο Παρίσι τον πρίγκηπα Φίλιππο μέχρι που, λίγο πριν από τα 10α γενέθλιά του, μετακόμισε στη Βρετανία για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Ο Φίλιππος θυμόταν πάντα με αγάπη την καλοσύνη της Μαρί και του πρίγκιπα Γεώργιου και όταν παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Ελισάβετ, τη μελλοντική βασίλισσα, το 1947, ήταν επίτιμοι καλεσμένοι στο Αβαείο του Γουέστμινστερ όπως επίσης και κατά τη στέψη της το 1953.
Η Μαρία Βοναπάρτη πέθανε στη Γαλλία σε ηλικία 80 ετών το 1962 και επανασυνδέθηκε με τον πρίγκιπα Γεώργιο στους βασιλικούς τάφους στο Τατόι. Η συμβολή της στην ψυχανάλυση και η προσωπική της σχέση με ιστορικές προσωπικότητες την καθιστούν μια από τις πιο ιδιαίτερες γυναίκες του 20ού αιώνα.
Ορισμένοι ιστορικοί την αποκαλούν “η πριγκίπισσα της ψυχανάλυσης”.
Με πληροφορίες από τη Daily Mail
