ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
O OTE υπήρξε παλαιόθεν η βασίλισσα των ΔΕΚΟ και η κορωνίδα του στρεβλού κομματικού-πελατειακού συστήματος.
Παρακολουθήστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: κάπου εκεί στο μεταίχμιο μεταξύ χούντας και Μεταπολίτευσης μία διορισμένη διοίκηση (συν)αποφάσισε με τους συνδικαλιστές να θεσπίσουν ένα ιδιότυπο μπόνους για τα παιδιά των εργαζομένων.
Με ένα προκλητικά ευτελές ποσό που θα κρατούνταν από τις μηνιαίες αποδοχές του, κάθε υπάλληλος του ΟΤΕ αποκτούσε τη δυνατότητα, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη, να εισπράξει, πέραν του εφάπαξ και άλλων επιδομάτων, ένα ποσό που ισοδυναμεί με αρκετούς μισθούς (της τάξης των 20.000 ευρώ και σε ορισμένες περιπτώσεις αρκετά περισσότερα) για τις σπουδές των παιδιών του!
Γνωρίζοντας, λοιπόν, πως κάποιοι μπορεί να με παρεξηγήσουν, θα δοκιμάσω να επισημάνω μερικά (αυτονόητα) πράγματα…
Η σημερινή διοίκηση του ΟΤΕ διαπιστώνει, τώρα, πως μέσα στα επόμενα χρόνια που “κλείνουν 35ετία” πολλοί εργαζόμενοι του οργανισμού -οι οποίοι είχαν, προφανώς, διοριστεί την δεκαετία του ‘ 80-, πρέπει να καταβάλλει πάνω από 300 εκατ. ευρώ για την υλοποίηση των υπεσχημένων κάποιας διορισμένης διοίκησης, προ 40 ή 30 ετών, στους τότε πανίσχυρους κομματικά εγκάθετους συνδικαλιστές!
Εάν λάβει υπόψη του κανείς πως το Δημόσιο εισπράττει 400 εκατ. από την πώληση του 10% του οργανισμού, αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα μπορεί να ναυαγήσει μία δημόσια επιχείρηση εάν κυβερνήσεις, υπουργοί, διοικήσεις και κομματικός συνδικαλισμός την θεωρήσουν “τσιφλίκι” και “πλυντήριο” –το τελευταίο αφορά, για τους γνωρίζοντες, την “χρυσή” περίοδο που θυγατρικές του οργανισμού αναλάμβαναν, με άνωθεν εντολές, να “επιδοτήσουν” media και φυσικά πρόσωπα στον χώρο του Τύπου και των διαφημιστικών εταιρειών…
Και ερχόμαστε, τώρα, στο “δια ταύτα”. Μπορεί ο Θόδωρος Πάγκαλος να αξιολογήσει τα παραπάνω ως μία επιπλέον απόδειξη του “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Επί ης ουσίας, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο ΟΤΕ είναι μία μόνο περίπτωση- αν και εξόχως σημαντική.
Στο ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν πολύ καλά πως η μεγάλη ρεμούλα σε τέτοιες επιχειρήσεις δημοσίου χαρακτήρα έγινε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν “ειδικοί απεσταλμένοι” των εκάστοτε πρωθυπουργών αναλάμβαναν να διαχειριστούν το …ταμείο.
Το ότι στο φαγοπότι παραβρίσκονταν και ορισμένοι εκτός συστήματος συνδικαλιστές, αυτό είχε να κάνει με τη “διασπορά του κινδύνου” και την …κατασκευή συνενόχων.
Η διοίκηση του ΟΤΕ επιχειρεί, τώρα, να συμμαζέψει την κατάσταση. Βάζει στο τραπέζι την κατάργηση μιας σειράς εξωφρενικών επιδομάτων και, ταράμ- ταράμ, την άρση της μονιμότητας των υπαλλήλων. Το ιερότερο των τοτέμ του Δημοσίου!
Η αλήθεια είναι πως γίνονται (και) λάθη στη διαχείριση του προβλήματος. Όπως είναι, επίσης, γεγονός πως θύλακες του κομματικού συστήματος του ΠΑΣΟΚ ανθίστανται δια των ανθρώπων τους στον οργανισμό.
Τι αποδεικνύεται, όμως, απ΄ όλα αυτά; Αποδεικνύεται πως το κράτος είναι διεφθαρμένο και ανίκανο. Πως, ακόμα και την ύστατη στιγμή της χρεοκοπίας παράγει σημεία αντίστασης στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό. Προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα του.
Έτσι η μετάβαση από αυτό το ανίκανο κράτος στους πατριάρχες του καπιταλισμού τύπου Deutsche Telekom –ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε τους, ανά περίπτωση δημόσιου οργανισμού– καθίσταται επώδυνη, ενίοτε κωμικοτραγική (όπως με τα φανταχτερά επιδόματα που προαναφέραμε), αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ.
Αρκεί να διαμορφώσουμε σχετικά επωφελείς όρους και συνθήκες.
Ας το ξεκαθαρίσουμε, όμως :τα κόμματα εξουσίας και ο “φυτευτός” συνδικαλισμός απέτυχαν. Δεν απέτυχε το μοντέλο, δεν φταίει η…αγορά, δεν φταίνε οι άνθρωποι –ει μη μόνο δια της αφέλειάς τους…