ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Από το “ο Καραμανλής φταίει για τη χρεοκοπία του 2010 και τα μνημόνια” μέχρι το “ο Καραμανλής δικαιώθηκε” μεσολαβεί απόσταση η οποία καταγράφηκε αρκούντως τις τελευταίες ημέρες, εξ αφορμής της δικαστικής απόφασης για την υπόθεση του Βατοπεδίου.
Προφανώς, ούτε το πρώτο ισχύει, ούτε το δεύτερο είναι ορθό, εκκινώντας από το συγκεκριμένο και ειδικό, να επεκτείνεται δίχως συζήτηση και ανάλυση σε όλη την περίπου 6ετή διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Η πολιτική ιστορία κινείται, όμως, συχνά μεταξύ “μύθων”. Βολικών, φυσικά, για να οικοδομηθούν στερεότυπα και ερμηνείες.
Το ίδιο συνέβη -αν και αποσιωπάται- με τον Κώστα Σημίτη, οι πυκνές εμφανίσεις, πλέον, του οποίου υποδηλώνουν τον σχεδιασμό μιας ελίτ που αν και ηττημένη και απαξιωμένη αναζητά ερείσματα και ευκαιριακές σημαίες για να επανέλθει.
Κουβέντα για το Χρηματιστήριο, το “βατερλό” του ασφαλιστικού (ομνύουν αρκετοί στην επιχείρηση “διάσωσης” του Τάσου Γιαννίτση δίχως να εγκαλείται η πολιτική ανικανότητα των κυβερνών και η εκ των έσω υπονόμευση), τα σκάνδαλα (από τα εξοπλιστικά που διόγκωσαν τον δανεισμό μέχρι τη Siemens), τις εθνικές υποχωρήσεις, τη “δημιουργική” ένταξη στην ΟΝΕ, τα stage και τα ρουσφέτια κ.ά. Και για τον Καραμανλή, φυσικά, εκείνα που του αναλογούν.
Πως, όμως, μπορεί να ανακάμψει θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά μια χώρα όταν πολιτικό προσωπικό και διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν μπορούν (και δεν θέλουν) να συμφωνήσουν στοιχειωδώς στο τι έφταιξε και ποιοι φέρουν την ευθύνη;
Η Ελλάδα κινείται στο τρίτο μνημόνιο δίχως να έχει ακόμα απαντήσει τι ήταν εκείνο που την έφερε στο πρώτο. Κυρίως χωρίς κανείς να απολογείται. Κι έτσι, πορεύεται το καραβάνι…