panos_drivas Η αποτίμηση μας είναι αναμφίβολα θετική υπογράμμισε η επικεφαλής της ΚΟ της ΔΗΜΑΡ και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, κατά την ομιλία της στη Βουλή για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Ειδικότερα ανέφερε:
Θα ήθελα και από το βήμα της Βουλής να απευθύνω θερμά συλλυπητήρια, προσωπικά και εκ μέρους της ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, στον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, στην κ. Ντόρα Μπακογιάννη και στο σύνολο της οικογένειας.
Εξαιρετικά δύσκολη η σημερινή συζήτηση. Είναι νωπό το χώμα που σκεπάζει τη σωρό του. Και αυτό επιβάλλει ιδιαίτερα ειλικρινή σεβασμό και στοιχειώδη ευαισθησία.
Η Βουλή, θέλω να είμαι ξάστερη, δεν γράφει η ίδια την Ιστορία. Ούτε τη συλλογική. Ούτε την προσωπική.
Η Βουλή κατέχει βέβαια και προσφέρει το υλικό για τη συγγραφή της ιστορίας.
Σ’ αυτή φυσικά την αποτίμηση συμμετέχω και εγώ. Με αίσθημα ευθύνης. Και με πλήρη και βαθειά επίγνωση των ορίων που έθεσα από την αρχή.
Κάθε φορά που μια σημαντική προσωπικότητα του δημόσιου βίου φεύγει από τη ζωή, αφήνει ένα ανεξίτηλο σημάδι στο πολιτικό ημερολόγιο του τόπου και ανοίγει το μεγάλο βιβλίο της ελληνικής πολιτικής ιστορίας για να γραφτούν νέες σελίδες αφηγήσεων, αξιολογήσεων, κριτικής αποτίμησης.
Αυτή η αίσθηση είναι πάντοτε ακόμη πιο έντονη, όταν ο εκλιπών είχε μακρόχρονη παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκει σε εκείνους τους πολιτικούς που κυριάρχησαν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Με έργα και πρωτοβουλίες. Και με έντονο πολιτικό λόγο. Μέχρι το τέλος, σχεδόν, της ζωής του.
Μπολιασμένος από νωρίς με το πάθος για συμμετοχή στα κοινά, δεν έπαψε ποτέ να αναπτύσσει πολυσχιδή πολιτική δράση.
Υπήρξε σθεναρός υποστηρικτής της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Έζησε όλα όσα θα ήθελε ένας πολιτικός να ζήσει. Σε όλους τους ρόλους. Από όλα τα μετερίζια. Και άσκησε όλα σχεδόν τα καθήκοντα. Τα κυβερνητικά, πάνω από όλα. Ως πρωθυπουργός και υπουργός. Και ως κοινοβουλευτικός.
Αποτελεί δική μου εκτίμηση ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να αναγνωριστεί ως ένας από τους κορυφαίους κοινοβουλευτικούς.
Δεν ήταν ρήτορας με τα παραδοσιακά κριτήρια. Είχε, όμως, το χάρισμα να διατυπώνει πολιτικές θέσεις και να τις αναλύει μέσα σ΄ αυτή την αίθουσα με μοναδικό τρόπο.
Όσο και αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις Πολιτικές επιλογές του, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί το υψηλό πολιτικό του ανάστημα , τη σημαντική παρουσία του στην Βουλή και την αποφασιστικότητά του στην διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων.
Η Κυβέρνηση Ν.Δ 1990-1993 της οποίας υπήρξε Πρωθυπουργός άσκησε μια πολιτική που είχε σαφές πρόσημο, συγκεκριμένο περιεχόμενο και αποτελέσματα.
Η δική μας Παράταξη, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, βρεθήκαμε απέναντι στις Κυβερνητικές επιλογές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Αντιταχθήκαμε στην λογική της βίαιης προσαρμογής της Ελληνικής Οικονομίας και της Κοινωνίας, στα κελεύσματα των πιο συντηρητικών επιλογών της νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης πραγμάτων.
Αντιταχθήκαμε στην επικράτηση της αδιέξοδης λογικής της διαρκούς λιτότητας, της πλήρους απουσίας της εγγυητικής κρατικής παρέμβασης στην αγορά, στην υποχώρηση και αποδιοργάνωση του Κοινωνικού Κράτους.
Και ήρθαμε τέλος σε ευθεία αντιπαράθεση με την μεγάλη πολιτική περιπέτεια το 1989 όταν στοχοποιήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την παραπομπή του στο ειδικό δικαστήριο.
Μια καθαρά πολιτική δίωξη, που δημιούργησε πόλωση και δίχασε τον ελληνικό λαό.
Πολιτική θύελλα που συνεχίστηκε μέχρι την επάνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην Κυβέρνηση, και την γενναία πολιτική πρωτοβουλία του για το οριστικό τέλος της σκανδαλολογίας.
Η λογική της Εθνικής Συμφιλίωσης και Συνεννόησης, οδήγησε στην επίτευξη του μεγάλου στόχου της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.
Το αίτημα της εθνικής συνεννόησης παραμένει ως σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο και ζωντανό, ένα αίτημα που η Δημοκρατική Συμπαράταξη επιμένει να υπηρετεί και να διεκδικεί και στις μέρες μας.
Υπάρχουν μεγάλα και κρίσιμα κομμάτια της ιστορίας μας που δεν μπορούν να ξαναγραφτούν.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη διορατικότητα και το πολιτικό αισθητήριο του εκλιπόντος.
Ανεξάρτητα από την κριτική άποψη για τις επιλογές και τις πολιτικές που ακολούθησε, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έπαψε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του να διακρίνεται για την οξεία πολιτική σκέψη.
Να υποστηρίζει με σθένος αυτό που ο ίδιος θεωρούσε σωστό, να έχει ευρεία αντίληψη της διεθνούς πραγματικότητας, και ικανότητα να διαβάζει τα σημάδια των καιρών.
Είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, που, σε συνδυασμό με τη μακρόχρονη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του στον δημόσιο πολιτικό βίο της χώρας, τοποθετούν τον Κων. Μητσοτάκη στη χωρία των σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων της Ελλάδας.
Ο ιστορικός του μέλλοντος -είμαι βέβαιη- θα αφιερώσει μεγάλο μέρος της μελέτης και του έργου του στην ανάλυση και αποτίμηση της πολυετούς σταδιοδρομίας και προσφοράς του Κων. Μητσοτάκη στον πολιτικό μας βίο.
Θα φανεί γενναιόδωρος για τα θετικά και αυστηρός απέναντι σε σφάλματα και παραλείψεις.
Άλλωστε, η ιστορία, η αντικειμενική ιστορική αξιολόγηση, δεν γράφεται ούτε με τη μεταθανάτια ωραιοποίηση ούτε με ανεδαφικά αναθέματα.
Κάθε πρόσωπο που πέρασε κι άφησε το αποτύπωμά του στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία με την ένταση και τη διάρκεια που το έπραξε ο Κων. Μητσοτάκης, αξίζει κάτι πολύ περισσότερο από μια παθιασμένη ή εμπαθή μεταθανάτια κατάθεση διαπιστευτηρίων αγάπης και μίσους στον Τύπο και το διαδίκτυο.
Οφείλουμε να συμβάλουμε στην αποτίμηση και αξιολόγηση ενός πολιτικού, που γεννήθηκε ανάμεσά μας, μεγάλωσε πορευόμενος ανάμεσά μας και μετεξελίχτηκε στον πιο σκληρό αντίπαλό μας. Αναμφίβολα η αποτίμησή μας και η αξιολόγησή μας είναι θετική.
Από τη ζωή κάθε μεγάλου πολιτικού ηγέτη, από τις πράξεις, τις ιδέες, ακόμη κι από τα σφάλματά του, η πληγωμένη Κοινωνία μας έχει πολλά μαθήματα να αντλήσει.
Ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν μας, μπορούμε να βρούμε ξανά όσα πραγματικά μας ενώνουν και μας εμπνέουν.
Να αναστηλώσουμε το χαμένο κύρος του πολιτικού συστήματος.
Να εργαστούμε για την εμβάθυνση της δημοκρατίας μας, την ενίσχυση των θεσμών, τη διαφάνεια και αξιοπρέπεια της πολιτικής μας ζωής.
Αυτό είναι το χρέος ενός λαού και μιας κοινωνίας απέναντι στο παρελθόν του και σε όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες που υπηρέτησαν την Πατρίδα.
Γιατί έρμα στη δύσκολη πλεύση προς το μέλλον, μπορεί να είναι μόνο η γνώση κι αξιολόγηση του παρελθόντος.
Με υπευθυνότητα και αμεροληψία. Χωρίς παρωπίδες, δογματισμούς και αγκυλώσεις.
Δίχως αγίους και δαίμονες.