ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μπορούν να αλλάξουν τα σύνορα δύο χωρών -εν προκειμένω μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας- με μια διακρατική συμφωνία, ένα έγγραφο για τη συνεργασία και την αμοιβαία εμπιστοσύνη, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Έντι Ράμα (δηλώσεις στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εδώ) ; Το Δίκαιο Διεθνών Συνθηκών (εδώ) είναι πολύ σαφές επ΄ αυτού.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για παράδειγμα, που ξεκίνησε το 1914 και ολοκληρώθηκε το 1919, ενεπλάκησαν 32 κράτη. Το τέλος του πολέμου βρήκε πολλά κράτη να χάνουν εδάφη, νέα να δημιουργούνται με αποτέλεσμα να αλλάξουν κατά πολύ τα σύνορα της Ευρώπης.
Η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας δημιούργησε την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής και τη Φινλανδία. Η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία διασπάστηκε στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έγινε Τουρκία και Γερμανική Αυτοκρατορία έγινε Γερμανία, χάνοντας σημαντικά εδάφη. ( Δείτε το χαρακτηριστικό βίντεο του Business Insider ).
Κατά αναλογία, το ίδιο συνέβη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και αργότερα με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Όλα αυτά είναι γνωστά μεταξύ των διπλωματών ή των ακαδημαϊκών που ασχολούνται με θέματα Διεθνούς Δικαίου. Προφανώς είναι γνωστά -ή θα έπρεπε να είναι γνωστά- και στο πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ.
Όταν, για παράδειγμα, ο γνωστός για σειρά ανόητων δηλώσεων Επίτροπος Διεύρυνσης Γιοχάνες Χαν αναφέρθηκε σε “αναδιάρθρωση συνόρων”, ήταν περισσότερο από προφανές ότι εννοούσε κάτι άλλο από τα παραπάνω. Και όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων Κοτζιά- Μπουσάτι, αλλά και τη συμφωνία του 2009 που ουδέποτε επικύρωσε η Αλβανία (με κυβέρνηση, τότε, του Σαλί Μπερίσα που, σήμερα, αποκαλεί προδότη τον Ράμα γιατί “εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στην Ελλάδα”) και παρόλα αυτά εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, εύκολα αντιλαμβάνονται πως ούτε η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει τη Χιμάρα, ούτε η Αλβανία τα Γιάννενα!
Παρόλα αυτά, η Ν.Δ έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση, να υιοθετήσει εν ριπή οφθαλμού τις δηλώσεις Χαν και να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι κάνει “μυστικές διαπραγματεύσεις” που περιλαμβάνουν και…αλλαγή συνόρων. Για την χάραξη της ΑΟΖ, κάτι που αποτελεί πάγιο ελληνικό αίτημα και επιδίωξη που συναρτάται σε μεγάλο βαθμό με το δικαίωμα χάραξης ΑΟΖ και στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, είναι βέβαιο πως τα έμπειρα περί τη διπλωματία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνώριζαν. Παρόλα αυτά η ανακοίνωση εκδόθηκε, την ώρα, μάλιστα που η ίδια η Κομισιόν “διόρθωνε” την γκάφα του Επιτρόπου, ο δε ίδιος διευκρίνιζε πως αναφερόταν στο θέμα της ΑΟΖ. Η εντύπωση, ωστόσο, έμεινε σε πολλούς. “Ξεπούλησαν το όνομα της Μακεδονίας, ε, όχι να δώσουμε και τα Γιάννενα”, έλεγε σε αντιΣΥΡΙΖΑ οίστρο κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ.
Επανόρθωση, πάντως, όχι μόνο δεν υπήρξε εκ μέρους της οδού Πειραιώς, αντιθέτως, εφημερίδες που στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη συνέχισαν το “παραμύθι” περί αλλαγής συνόρων με πηχυαίους τίτλους.
Συμβαίνει κάτι περίεργο, πάντως, το τελευταίο διάστημα στη Ν.Δ.
Το Μακεδονικό και η στροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη από μια λύση με σύνθετη ονομασία σε έναν κλιμακούμενο εθνικολαϊκισμό που συγχρωτίζεται με τα πλέον ακραία στοιχεία της εγχώριας και ευρωπαϊκής δεξιάς λειτουργεί ως θρυαλλίδα.
Τις προάλλες ο βουλευτής Έβρου Αναστάσιος Δημοσχάκης χαρακτήρισε τη Συνθήκη της Λωζάνης “επαίσχυντη και επώδυνη”, ταυτιζόμενος με την ρητορική αμφισβήτησης της Συνθήκης από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Είναι αυτή η επίσημη θέση της Ν.Δ ή πρόκειται για γκάφα ενός αδαούς βουλευτή; Δεν θα το μάθουμε ποτέ αφού το επικοινωνιακό επιτελείο της Πειραιώς προτίμησε να το αποσιωπήσει.
Λίγες μέρες νωρίτερα, ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ -συνομιλώντας με τον ανταποκριτή του Politico στις Βρυξέλλες- χαρακτήρισε επικίνδυνη τη Συμφωνία των Πρεσπών διότι μπορεί να αποτελέσει σήμα ” να οργανωθούν και να προκαλέσουν περιφερειακές ταραχές (“regional unrest”) οι δυνάμεις αποσχιστών- αυτονομιστών (” separativ forces”) που υπάρχουν στην ελληνική Μακεδονία”!
Η Ν.Δ απέκρυψε τη συγκεκριμένη αναφορά από το κείμενο (της συνέντευξης) που αναρτήθηκε στο επίσημο σάϊτ του κόμματος αλλά ουδέποτε εξέδωσε διάψευση ότι ειπώθηκαν τα παραπάνω στον δημοσιογράφο του Politico. Τι σημαίνει μία τέτοια άποψη είναι εύκολα αντιληπτό. Η Ελλάδα ουδέποτε αποδέχθηκε την ύπαρξη “μακεδονικής μειονότητας” στην ελληνική Μακεδονία, κάτι που αποτελούσε για πολλά χρόνια αιχμή του σκοπιανού αλυτρωτισμού. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαπράττει το μέγα σφάλμα να δηλώσει πως υπάρχουν αποσχιστικές δυνάμεις, οι οποίες, μάλιστα, έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν ταραχές.
Και προφανώς δεν μπορεί να εννοεί τους δίγλωσσους Έλληνες πολίτες που ζουν σε περιοχές της δυτικής Μακεδονίας, ούτε καν τις μερικές εκατοντάδες που είχαν ψηφίσει το “Ουράνιο Τόξο”, για τελευταία φορά στις εκλογές του 2009.
Παράλληλα, με όλα αυτά, η πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη επέλεξε να ταξιδέψει στην Άγκυρα και να παραστεί στην ορκωμοσία του Ερντογάν. Μια κίνηση που προκάλεσε έντονη αντιπαράθεση σχετικά με την χρησιμότητά της. Η απάντηση της Ν.Δ και της ίδιας ήταν ότι δια αυτού του τρόπου διατηρεί “ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας” με την Τουρκία. Κάτι προφανώς λογικό και επιθυμητό, αν και αποτελεί αποστολή της κυβέρνησης της χώρας και σε κάθε περίπτωση πρέπει να τελεί σε γνώση της.
Η κ. Μπακογιάννη επικαλέστηκε το ενδιαφέρον της για τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται παράνομα στην Ανδριανούπολη. Γνώριζε, όμως, ότι επρόκειτο να υπάρξει συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ταγίπ Ερντογάν. Και, εν κατακλείδι, στις 18 ώρες που παρέμεινε στην Άγκυρα -όπως η ίδια εξήγησε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό “Θέμα”- μάλλον δεν είχε τη δυνατότητα να κάνει κάποια επαφή με Τούρκο αξιωματούχο προκειμένου να θέσει το ζήτημα αυτό. Αντιθέτως, εμφανίστηκε να φωτογραφίζεται -πιθανώς εν αγνοία της- με πρώην μουσουλμάνο βουλευτή της Ροδόπης, εξ αυτών που διαφημίζουν τη σχέση τους με το προξενείο της Κομοτηνής και διαδηλώνουν πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Τούρκοι.
Όλα τα παραπάνω είναι στιγμιότυπα του σήριαλ ελαφρότητας που παίζεται στη Ν.Δ σχετικά με τα εθνικά μας θέματα. Το ερώτημα είναι γιατί; Ένα κόμμα που προηγείται με δέκα μονάδες του πολιτικού αντιπάλου δεν έχει την ανάγκη να μιλά τόσο πολύ και τόσο επιπόλαια. Χωρίς, μάλιστα, να λαμβάνει υπόψη του ότι εκτίθεται στη διεθνή κοινότητα και τους ευρωπαίους και νατοϊκούς εταίρους όταν υποστηρίζει απόψεις που αφενός είναι αβάσιμες, αφετέρου αντιτίθενται στη στρατηγική της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή.
Ίσως όλα αυτά να δικαιολογούνται από το άγχος του κ. Μητσοτάκη όταν διαπιστώνει πως ο Αλέξης Τσίπρας από “αποσυνάγωγος” το 2015 έχει γίνει σήμερα προνομιακός συνομιλητής και σταθερός “παίκτης” στα ευρωπαϊκά και γεωπολιτικά πράγματα. Η παρουσία του για πρώτη φορά στη Σύνοδο για τα Δυτικά Βαλκάνια ήταν μία ακόμα τέτοια απόδειξη…