ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το ακούω από ολοένα και περισσότερο κόσμο: γιατί δεν “πετάει” ο Τσίπρας; Κρίνοντας από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έχουν δίκιο να απορούν. Ο Σαμαράς συγκυβερνά ασταθώς, περνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου τα σκληρότερα μέτρα που ελήφθησαν ποτέ σε χώρα του δυτικού κόσμου, η κοινωνία εξοντώνεται με νέους φόρους, μειώσεις εισοδήματος και χαράτσια και, παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ, προηγείται μεν αλλά με ελάχιστη διαφορά -η οποία, μάλιστα, στις τελευταίες μετρήσεις συρρικνώνεται.
Το ταξίδι σε Αργεντινή και Βραζιλία, χρήσιμο μεν αλλά δεν φαίνεται να έπεισε. Λίγο η φανέλα του Μέσι που δεν ήταν του Μέσι, λίγο η μακρά απουσία του από την εσωτερική σκηνή, λίγο η μη κατανόηση από τους πολλούς πόσο ρεαλιστικό είναι να βοηθηθούμε από την Κίρχνερ και τον Λούλα, προκάλεσαν ανθυπομειδιάματα για τα νέα “ημερολόγια μοτοσυκλέτας” στη λατινική Αμερική.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να έχει ακόμα πειστικές απαντήσεις στο one million dollars question “αν όχι αυτή η πολιτική (Σαμαρά), τότε ποιά άλλη πολιτική;”.
Θα υποστηρίξουν, ορισμένοι, πως το μιντιακό σύστημα που εν πολλοίς επηρρεάζει και τις δημοσκοπήσεις “φτιάχνει κλίμα” υπέρ της αναγκαιότητας Σαμαρά. Ότι οι δανειστές, κυρίως οι Γερμανοί, έχουν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στο υπάρχουν κυβερνητικό σχήμα. Και έχουν δίκιο.
Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό. Εάν ο Τσίπρας είχε δημιουργήσει κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα καμιά επικοινωνιακή σκηνοθεσία δεν θα άντεχε.
Βεβαίως, για όσους μπορούν να δουν πέρα από τα στερεότυπα και τους φόβους, το δίπολο Σαμαρά- Τσίπρα είναι καλύτερο από άλλα πιο επικίνδυνα δίπολα που θα προκαλέσουν αστάθεια και εμφυλιοπολεμικές εξάρσεις. Ίσως γι αυτό κάποιοι σπεύδουν να πλασάρουν την άποψη ότι “ο Τσίπρας είναι χρήσιμος”.
Είναι χρήσιμος ως απειλή στους δανειστές. Είναι χρήσιμος γιατί ισορροπεί το “σύστημα” και απορροφά την ψήφο διαμαρτυρίας που, σε άλλη περίπτωση, θα είχε εκτοξεύσει τη Χρυσή Αυγή στο 25%. Μπορεί να έχουν δίκιο.
Εκείνο που πρέπει να απασχολήσει, όμως, είναι οι άνθρωποι. Η κοινωνία. Η οποία εξοντώνεται την ώρα που η χώρα βυθίζεται σε ανθρωπιστική κρίση. Την ώρα που οι ανισότητες αμβλύνονται και ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού απομονώνεται στους “καιάδες” του μνημονίου και αργοπεθαίνει.
Αυτό είναι το στοίχημα και των δύο. Και του Σαμαρά και του Τσίπρα. Ο πρώτος οφείλει να περιγράψει με σαφήνεια τον “οδικό χαρτη” της ανάκαμψης. Πότε και πως. Και να σταματήσουν οι επικοινωνιακές μπούρδες περί ανάπτυξης= αποκρατικοποιήσεις. Κάτι άλλο έχουν να πουν;
Ο δεύτερος οφείλει, εφόσον δεν έχει “νέα καλύτερα να πει” (που λέει κι ο Νιόνιος στο “Αγγελος Εξάγγελος”) …να κάνει το μεγάλο βήμα και να βρει φόρμουλα μιας μίνιμουμ συναίνεσης στο εσωτερικό και μιας μείζονος συντονισμένης διαπραγμάτευσης στο εξωτερικό.
Αλλιώς, ο Σαμαράς θα μένει σε χαμηλές (ευχάριστες, ίσως) πτήσεις κι ο Τσίπρας, απλώς, θα τον βλέπει από κάτω του. Κι όταν φθάσει η ώρα του κρίσιμου (εκλογικού) ερωτήματος “ποιος κυβέρνά και με ποιον”, τότε στον ΣΥΡΙΖΑ θα κατανοήσουν πως η σημερινή κυβερνητική τρόϊκα έχει απαντήσεις ενώ ο ίδιος ίσως όχι.