ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σημειώστε το. Από την προσεχή Δευτέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα, πλέον, και η αντιπαράθεση στο δίπολο Σαμαράς- Τσίπρας αλλάζουν δραματικά χαρακτηριστικά.
Στο εσωτερικό της χώρας, μπροστά στα φώτα των τηλεοπτικών στούντιο και στην ευθεία από το γραφείο του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου μέχρι τη Κουμουνδούρου, θα χρησιμοποιείται πολιτική γλώσα υψηλών τόνων. Το Μαξίμου θα μιλά για τη Βίλα Αμαλία, τις μολότοφ και τους κουκουλοφόρους και θα χρεώνει στον Τσίπρα κάθε γραφική δήλωση βουλευτή του κόμματός του. Και οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα καταγγέλουν την “εσωτερική τρόϊκα” ότι έχει μεταβάλει τη χώρα σε προτεκτοράτο και “αποικία χρέους”.
Αυτή θα είναι η επικοινωνιακή εικόνα που θα βλέπουμε όλοι εμείς. Πολιτικές κόντρες σε ένα δίπολο ανάμεσα στο υφιστάμενο σύστημα εξουσίας του Σαμαρά και εκείνο που επιδιώκει να το αντικαταστήσει. Πολιτικές κόντρες “χρήσιμες” για την περιχαράκωση ψηφοφόρων στην πορεία προς τις επόμενες εκλογές.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη εικόνα. Η πραγματική. Με την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο (και μετά την Ουάσιγκτον) και τη συνάντηση με τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά συνομιλητές στη “Διεθνή του Μνημονίου” και μένει να δούμε μέχρι ποίου σημείου για να το επιτύχει αυτό θα εκχωρήσει τη ρητορική της διαγραφής του χρέους, της ακύρωσης του μνημονίου και της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης. Ο Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ως …μεσογειακός Τσάβες, δεδομένου ότι σ αυτή τη χώρα η επιρροή του διεθνούς (παλαιότερα τον αποκαλούσαν “ξένο”) παράγοντα παραμένει σημαντική.
Από την άλλη, είναι προφανές πως -εξυπηρετώντας τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα- οι Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι οφείλουν να αποδεχθούν (και να ενσωματώσουν;) τον δημοσκοπικά επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ.
Το timing, μάλιστα, έχει ενδιαφέρον. Τα σκληρά μέτρα έχουν ψηφιστεί, ο προϋπολογισμός εκτελείται, ο αυτόματος μηχανισμός λήψης νέων μέτρων σε κάθε απόκκλιση έχει εδραιωθεί, βασικά περιουσιακά στοιχεία έχουν περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ και οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για τα “big deals” έχουν γίνει.
Έτσι, εάν χρειαστεί, ο μεν Τσίπρας έχει καλυμένη την πλάτη του αφού “οι προηγούμενοι έβαλαν τις υπογραφές”, οι δε δανειστές μπορούν, πλέον, να δουν την έννοια της πολιτικής σταθερότητας όχι μόνο ταυτισμένη με τον Σαμαρά αλλά και σε μία εκδοχή Τσίπρα.
Έχουμε, ως εκ τούτου, ενώπιόν μας τις εξής παραμέτρους:
1. Πρώτον ( εκλάβετέ το ως…πολιτική μεταφορά), ο Σόϊμπλε δεν θα μείνει στη Βίλα Αμαλία. Ήτοι, η ρητορική της πόλωσης που θα συνεχίσετε να ακούτε στο εσωτερικό της χώρας θα είναι μία επικοινωνιακή …μπούρδα. Δεν θα έχει σχέση με την πραγματική εναλλακτική και συστημική αντιπαράθεση στο δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και τις θέσεις των δύο χώρων έναντι του μνημονίου.
2. Η μετακίνηση του Τσίπρα από τον προ διετίας ακτιβισμό, στην αντιμνημονιακή ρητορική, μετά στην επιτηδευμένη αντισυστημικότητα και, τώρα, στον ρεαλισμό της “κυβερνησιμότητας” και της αντιμετώπισης των ουσιαστικών διακυβευμάτων, μεταβάλλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μία εκλεπτυσμένη κεντροαριστερά ιταλικού τύπου. Αυτό “πνίγει” το ΠΑΣΟΚ, αφήνει, όμως, σημαντικό χώρο, αφενός στο ΚΚΕ (που έχει κάθε λόγο να παιανίζει, τη δευτέρα, παρακολουθώντας τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να συναντά τον Σόϊμπλε), κυρίως, όμως, ίσως λειτουργήσει ως βενζίνη στη θράκα της Χρυσής Αυγής. Το τελευταίο είναι εκ των πραγμάτων μία ιδιαιτέρως επικίνδυνη και ανησυχητική πιθανότητα.
3. Για να κερδίσει τη συνάντηση αυτή είναι σφόδρα πιθανό ότι ο Τσίπρας υπαναχώρησε από την επιμονή για μία εκλογική αναμέτρηση εντός του 2013. Το πιθανότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τη θέση του στο κατώφλι της εξουσίας, αυτό θα γίνει, όμως, με ήπιους όρους ομαλής διαδοχής ώστε να μην διακυβευθούν οι ισορροπίες.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ. Όσοι σπεύσουν να υποτιμήσουν το νέου τύπου “Ich bin ein Berliner” του Αλέξη Τσίπρα, βιάζονται και εθελοτυφλούν. Η συνάντηση της Δευτέρας συνιστά την έναρξη μιας νέας πολιτικής περιόδου στην Ελλάδα και στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Θυμηθείτε το…