ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μέσα σε λίγα 24ωρα, μία έκθεση του ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Πωλ Τόμσεν και ο Ολιβιέ Μπλανσάρ – σε διαφορετικούς τόνους ο καθένας- ομολογούν πως “η συνταγή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα δεν ήταν η ενδεδειγμένη”.
Είτε επιρρίπτοντας ευθύνες στις απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις, είτε αποδεχόμενοι -κυρίως αυτό- ότι η τεχνική προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος χρέους και ελλείμματος ήταν λανθασμένη, οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ επιβεβαιώνουν αυτό που αρκετοί λέγαμε εδώ και τρία χρόνια: ότι, δηλαδή, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα διεθνές πειραματικό εργαστήριο για την εφαρμογή/δοκιμή δημοσιονομικών προγραμμάτων.
Σε ένα πειραματικό εργαστήριο όπου δεν είχε τηρηθεί κανένας κανόνας ασφαλείας. Δεν είχαν προβλεφθεί οι συνέπειες του προγράμματος στον πληθυσμό, ή, ακόμα και εάν είχαν εν μέρει προβλεφθεί, οι αξιωματούχοι της τρόϊκας και οι Έλληνες συνεργάτες τους τις είχαν αποδεχθεί ως λογικές “παράπλευρες απώλειες”.
Με αφοπλιστική τεχνοκρατική “ειλικρίνεια” ο επικεφαλής των τεχνοκρατών του ΔΝτ Ολιβιέ Μπλανσάρ αποδέχεται στην τελευταία έκθεσή του ότι ο αποκαλούμενος “δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής”, που επιτρέπει να προβλέψει κανείς την ύφεση και τις συνέπειες μιας πολιτικής μειώσεων μισθών και συντάξεων και “εσωτερικής υποτίμησης”, ήταν λανθασμένος και οδήγησε σε σοβαρή απόκκλιση.
Εάν επρόκειτο για το γεγονός ότι ό σύζυγος ξέχασε να αγοράσει από το σούπερ μάρκετ την παρκετέζα που του ζήτησε η σύζυγος, προφανώς ένα “συγνώμη, έκανα λάθος” είναι υπεραρκετό. Δεν είναι έτσι, όμως. Στην περίπτωσή μας αυτό το “λάθος” του ΔΝΤ προκάλεσε την εξαθλίωση ενός λαού, μερικές εκατοντάδες αυτοκτονίες, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων και 800.000 επιπλέον ανέργους στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτό το “λάθος” κατέστρεψε μια χώρα και υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενεών. Αποδυνάμωσε τη διεθνή θέση της χώρας, θέτει σε κίνδυνο τα ζωτικά της συμφέροντα και ανάγκασε μια γενιά 20άρηδων και 30άρηδων να φύγει στο εξωτερικό.
Προφανώς ο κάθε κύριος Μπλανσάρ δεν μπορεί να οδηγηθεί ενώπιον κάποιου αστικού δικαστηρίου και να εγερθούν εναντίον του αξιώσεις από τους ανθρώπους που καταστράφηκαν.
Εκείνο, ωστόσο, που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποτιμά τις ομολογίες αξιωματούχων του ΔΝΤ. Δεν άκουσα κάποια δημόσια τοποθέτηση επί των εκθέσεων του ΔΝΤ. Αυτό, δηλαδή, που θα έπρεπε να μετατραπεί σε πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό όπλο του Αντώνη Σαμαρά, ώστε να απαιτηθεί η επαναδιαπραγμάτευση σοβαρών πτυχών των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, αποσιωπάται προκλητικά.
Με βάση ποιά λογική και ποιά νομιμοποίηση αποδέχεται ο Γ. Στουρνάρας τη συνέχιση της εφαρμογής ενός σκληρού δημοσιονομικού προγράμματος, η αφετηρία του οποίου (για την οποία, προφανώς δεν ευθύνονται ούτε ο Στουρνάρας, ούτε ο Σαμαράς) αποδεικνύεται λάθος; Γιατί συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε την ίδια συνταγή; Γιατί, δηλαδή, η χώρα λαμβάνει ενισχυμένες δόσεις φαρμάκου που αποδείχθηκε θανατηφόρο;
Κανονικά, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να ξεκινήσει αύριο ένα διεθνή γύρο στις πρωτεύουσες των δανειστών και στην Ουάσιγκτον και να διεκδικήσει την τροποποίηση του προγράμματος με δύο επιχειρήματα:
– Το πρόγραμμα διάσωσης βασίστηκε σε λανθασμένες παραδοχές και διολίσθησε στην αποτυχία,
– Η συνέχιση του απομακρύνει, εν τέλει, την προσέγγιση των στόχων και επιβαρύνει περαιτέρω τους ίδιους τους δανειστές (τους λαούς των χωρών-δανειστών).
Ο κ. Σαμαράς οφείλει να λάβει επιπλέον υπόψη του τα στοιχεία που αποκαλύπτονται καθημερινά για την σκοτεινή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Παπανδρέου για την ένταση της χώρας στην “ομπρέλα” του ΔΝΤ, την άνοιξη του 2010.
Είτε το απαίτησαν οι Γερμανοί, είτε το προκάλεσε σε κάποιο βαθμό ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, είναι φανερό ότι το περιβόητο πρόγραμμα διάσωσης είναι πιθανό να βασίστηκε σε “πειραγμένα” στοιχεία (δίωξη Πεπόνη κατά Γεωργίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ) και σε λανθασμένες εκτιμήσεις -περί δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή και όχι μόνο- των ειδικών του ΔΝΤ.
Ο πρωθυπουργός έχει κάθε λόγο να αναζητήσει τους υπεύθυνους που μετέτρεψαν έναν στατιστικού ενδιαφέροντος δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή …σε πολλαπλαστιαστή καταστροφής. Ότι κι αν του ζητούν τα γνωστά κέντρα του εξωτερικού έχει, πλέον, ικανά επιχειρήματα για μια σοβαρή και εφ’ όλης της ύλης επαναδιαπραγμάτευση της μνημονιακής πολιτικής.
Υ.Γ Επειδή δεν πρέπει να διαλάθει τίποτε της προσοχής μας, συνδυάστε την περιγραφείσα παραπάνω ομολογία αποτυχίας της δημοσιονομικής πολιτικής εμπνεύσεως Βερολίνου και με στατιστική επεξεργασία ΔΝΤ με τις ενστάσεις των ΗΠΑ και των BRIC για το ελληνικό πρόγραμμα. Και, φυσικά, την φιλοαμερικανική στάση -ήτοι στην ανάγκη εμπλοκής και παρέμβασης του κράτους- του Αλέξη Τσίπρα. Επ’ αυτού, τα υπόλοιπα αργότερα…