ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η πολιτική, πέραν όλων των άλλων, είναι και διαχείριση των προσώπων, των αξιωμάτων και των συμβολισμών. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης πορεύονται προς τις κρισιμότερες κάλπες των τελευταίων αρκετών ετών έχοντας κατά νου (και) την 8η Ιουλίου.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Τους συσχετισμούς, δηλαδή, που θα διαμορφωθούν όχι μόνο εντός κοινοβουλίου αλλά και στα ίδια τα κόμματά τους.
Για τον πρόεδρο της Ν.Δ, εφόσον επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις και η γενικότερη αίσθηση, η κατάσταση θα είναι σαφώς ευκολότερη. Η νομή της εξουσίας ήταν πάντοτε συγκολλητικός ιστός για τα κυβερνητικά κόμματα. Ενότητα και αποθέωση του αρχηγού στις νίκες, γκρίνια και μάχη εσωκομματικών χαρακωμάτων στις ήττες.
Με την κατάρτιση των ψηφοδελτίων ο κ. Μητσοτάκης “τακτοποίησε” το νεοδημοκρατικό παζλ.
Ο Άδωνις αποκτά την “ομάδα” του, οι μετριοπαθείς (Χατζηδάκης, Δένδιας, Κουμουτσάκος κ.ά) θα βρεθούν πιθανότατα σε σημαντικούς υπουργικούς θώκους, στο Μέγαρο Μαξίμου θα εγκατασταθούν, ισχυρότεροι παρά ποτέ, οι “‘άνθρωποι του προέδρου” (Θεοδωρικάκος, Μυλωνάκης κ.ά) , το μητρώο στελεχών εκπροσωπείται επαρκώς, οι φίλιες δυνάμεις (Βενιζέλου, Στουρνάρα και εκσυγχρονιστών) εδραιώνουν την πρόσβασή τους, και η “αφυπηρέτηση” του Καραμανλή διασφαλίζεται μάλλον με ομαλότητα.
Ο δε Βαγγέλης Μεϊμαράκης βρίσκεται ήδη πολιτικά ικανοποιημένος αλλά κομματικά παροπλισμένος (για σημαντικό διάστημα) στο Ευρωκοινοβούλιο.
Η επιλογή του Παναγιώτη Πικραμένου στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας φαίνεται αρκετά καλά ζυγισμένη. Υπηρετεί την αντι-Σύριζα αντίληψη, παρουσιάζεται ως αποκατάσταση της αδικίας της εμπλοκής του στο σκάνδαλο Novartis, αποτελεί άνοιγμα στον λεγόμενο “μεσαίο χώρο” και στέλνει μηνύματα στα υψηλότερα στρώματα της αστικής τάξης ότι μια κυβέρνηση της Ν.Δ θα τα εκπροσωπήσει …άξια.
Εφόσον όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με την “τιμητική” μετακίνηση του Αντώνη Σαμαρά σε ρόλο επιτρόπου και αντιπροέδρου της Κομισιόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει μοιράσει “παράσημα” και “κληρονομικά δικαιώματα” με αριστοτεχνικό τρόπο, και θα έχει εξασφαλίσει την ηρεμία του, τουλάχιστον για μια αρκετά μεγάλη περίοδο “χάριτος” και ενθουσιασμού για την επιστροφή στα προνόμια της εξουσίας.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας εμψυχώνει το στράτευμα και επιδιώκει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με ανομολόγητο στόχο την εδραίωση του ΣΥΡΙΖΑ στην άλλη άκρη του νέου διπολισμού.
Το έργο του είναι σαφώς δυσκολότερο και θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον πρώτο αλλά και από τον δεύτερο αριθμό του ποσοστού που θα λάβει στις εκλογές (άλλο 2 και κάτι, άλλο λίγο πριν το 3 κλπ.).
Με την μισή περίπου κοινοβουλευτική ομάδα, η διαχείριση προσώπων, “αφηγημάτων” και φιλοδοξιών μετατρέπεται εκ των πραγμάτων σε μια σπαζοκεφαλιά και ίσως σε παραγωγό αβεβαιότητας και αντεγκλήσεων. Ο απολογισμός και η κριτική που θα τον συνοδεύσει θα είναι μία αρκετά επώδυνη διαδικασία, ιδιαίτερα σε ένα κόμμα που “εκπαιδεύτηκε” στις νίκες μετά το 2012, καλόμαθε στην πρωτοκαθεδρία και θα αγωνιστεί να διατηρήσει τη συνοχή του υπό εντελώς νέα δεδομένα.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα χρειαστεί την δεξιοτεχνία του Χουντίνι για να συνταιριάσει τμήματα ενός ψηφιδωτού που θα περιλαμβάνει (ίσως) και την Παπακώστα, και τον Κουίκ, και την Χρυσοβελώνη, και τον Ραγκούση, και τον Χατζησωκράτη, και τον Φίλη, και τον Τσακαλώτο, και τον Πολάκη και πολλούς άλλους.
Κι ακόμα περισσότερο πρέπει να αξιοποιήσει το ηγετικό του απόθεμα –και το γεγονός ότι χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμα ένα μόρφωμα συνιστωσών που θα έβλεπε την διακυβέρνηση με το κυάλι– για να μετατρέψει την “γοητευτική” Προοδευτική Συμμαχία σε μία συμπαγή αξιωματική αντιπολίτευση με ερείσματα στην κοινωνία, τα κινήματα και την τοπική αυτοδιοίκηση. Να φτιάξει, δηλαδή, κόμμα εκ του μηδενός. Και να μάθει να σπάζει αβγά όταν ο περίγυρός του τον οδηγεί σε αντιφάσεις και μικροεπικοινωνιακές διαχειρίσεις.
Παράδειγμα (και σε αντίστιξη με την επιλογή της “στοχευμένης” υποψηφιότητας Πικραμένου από τον κ. Μητσοτάκη) η τοποθέτηση του Βασίλη Βασιλικού στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας: σε τι ακριβώς αποσκοπεί και ποια “κοινά” επιχειρεί να προσεγγίσει; Την κεντροαριστερά, λένε κάποιοι. Εάν, όμως, μετά όσα θετικά συνέβησαν, με τη “Γέφυρα”, τη Συμφωνία των Πρεσπών, την χειραφέτηση με “εμβόλια” σοσιαλδημοκρατίας και πολλά άλλα, χρειαζόταν ο “συμβολισμός Βασιλικού”, μάλλον κάτι δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό. Αντιθέτως, η επιλογή του “Ποταμίσιου” αλλά και πολλά περισσότερα Γιώργου Γραμματικάκη μάλλον θα είχε ευθύ και μεγαλύτερο αντίκτυπο (το γιατί δεν έγινε είναι αντικείμενο μιας άλλης καταγραφής).
Κι επειδή, εν κατακλείδι, ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ πρέπει να θυμηθεί πως για να κερδίσει η συγκεκριμένη ομάδα το Champions Leaque έπρεπε υπομονετικά και για αρκετά χρόνια να βλέπει τους αντιπάλους της από την τηλεόραση αλλά, παράλληλα, να προετοιμάζεται και να ιδρώνει στις προπονήσεις.
Κανείς δεν δικαιούται να προεξοφλεί την ετυμηγορία της 7ης Ιουλίου. Δεν δικαιούται, όμως, και να υποτιμά τους νόμους του Μέρφυ και το τοπίο που μπορεί να διαμορφωθεί από την 8η Ιουλίου και μετά…