ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Σημειώστε ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, η άποψη πως η Ελλάδα χρειάζεται μια εντελώς καινούργια υπηρεσία διοίκησης των φορολογικών της, είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Σε όλα τα επιτελεία, όλων των σοβαρών ευρωπαϊκών κρατών, όλων των διεθνών οργανισμών, όλων των μεγάλων επενδυτών του κόσμου. Σίγουρα όσων διατηρούν τη βαθμολογία των «ΑΑΑ», ως προς την ικανότητά τους να αντλούν κεφάλαια από τους διεθνείς επενδυτές. Αλλά και σε όλους τους πολίτες της χώρας μας. Και όμως, κάποιοι προσπαθούν να μας μπερδέψουν, ερμηνεύοντας δήθεν με κριτήρια «πατριωτισμού», την πρόταση του συμβούλου της γερμανικής κυβέρνησης.
Κανείς, λοιπόν, ειλικρινής Ελληνας φορολογούμενος, που διατηρεί σώας τας φρένας, δεν διαφωνεί στο εξής: Ενας «Γερμανός» ανώτατος υπάλληλος του ελληνικού Δημοσίου, θα ήταν περισσότερο πειθαρχημένος και περισσότερο φερέγγυος, αν αποφασίζαμε να τους εμπιστευθούμε την καλή διαχείριση των κρατικών λογαριασμών. Είναι προφανές, εδώ και πολύν καιρό, ότι χρειαζόμαστε στελέχη με ικανότητες (αποδεδειγμένα) υψηλού επιπέδου, αδιάφθορα (όσο είναι δυνατόν…) άρα και ανεξάρτητα (από την πολιτική). Μόνον οι φοροφυγάδες διαφωνούν, αφού κερδίζουν όσο περισσότερο ανυπόληπτη παραμένει η φορολογική υπηρεσία.
Η διοχέτευση της «ιδέας» για την τοποθέτηση ενός «δημοσιονομικού επιτρόπου» έφερε στη δημόσια συζήτηση, με τον πλέον άκομψο και «γερμανικό» τρόπο, μια πραγματικότητα που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ο ανθρώπινος μηχανισμός και η επιχειρησιακή οργάνωση του κρατικού προϋπολογισμού είναι ακατάλληλη, υπανάπτυκτη, πανάκριβη και, επομένως, πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.
Οι περισσότεροι από τους «πατριώτες σχολιαστές» έριξαν την προσοχή τους στην πλευρά των δαπανών. «Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε κάποιον ξένο να αποφασίζει τι θα κάνουμε τα λεφτά μας», ήταν, εν ολίγοις, το επιχείρημα. Ποτέ και κανείς δεν σκέφθηκε όμως κάτι παρόμοιο. Ο προϋπολογισμός προβλέπει πως θα ξοδέψει το κράτος. Κανείς πάρεδρος δικαστής δεν επιτρέπει κάποια δαπάνη εφόσον δεν προβλέπεται ρητά με Νόμο. Ακόμη κι αν η Βουλή «τρελαθεί» υπάρχουν τρόποι, σε ένα κράτος δικαίου, να εναντιωθεί η κοινωνία.
Αλλωστε, όπως συχνά συμβαίνει, η βιασύνη εμπόδισε την ψύχραιμη αξιολόγηση. Τι λέει το γερμανικό έγγραφο; «Ενας νέος επίτροπος προϋπολογισμού θα βοηθήσει στην εφαρμογή των αποφασισμένων μεταρρυθμίσεων. Θα έχει εκτεταμένες αρμοδιότητες εποπτείας σε θέμα κρατικών δαπανών, καθώς και δικαίωμα αρνησικυρίας προς δημοσιονομικές αποφάσεις (που) παρεκκλίνουν από τους στόχους του προϋπολογισμού».
Σημειώστε ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, η άποψη πως η Ελλάδα χρειάζεται μια εντελώς καινούργια υπηρεσία διοίκησης των φορολογικών της, είναι εξαιρετικά δημοφιλής. Σε όλα τα επιτελεία, όλων των σοβαρών ευρωπαϊκών κρατών, όλων των διεθνών οργανισμών, όλων των μεγάλων επενδυτών του κόσμου. Σίγουρα όσων διατηρούν τη βαθμολογία των «ΑΑΑ», ως προς την ικανότητά τους να αντλούν κεφάλαια από τους διεθνείς επενδυτές. Αλλά και σε όλους τους πολίτες της χώρας μας. Και όμως, κάποιοι προσπαθούν να μας μπερδέψουν, ερμηνεύοντας δήθεν με κριτήρια «πατριωτισμού», την πρόταση του συμβούλου της γερμανικής κυβέρνησης.
Κανείς, λοιπόν, ειλικρινής Ελληνας φορολογούμενος, που διατηρεί σώας τας φρένας, δεν διαφωνεί στο εξής: Ενας «Γερμανός» ανώτατος υπάλληλος του ελληνικού Δημοσίου, θα ήταν περισσότερο πειθαρχημένος και περισσότερο φερέγγυος, αν αποφασίζαμε να τους εμπιστευθούμε την καλή διαχείριση των κρατικών λογαριασμών. Είναι προφανές, εδώ και πολύν καιρό, ότι χρειαζόμαστε στελέχη με ικανότητες (αποδεδειγμένα) υψηλού επιπέδου, αδιάφθορα (όσο είναι δυνατόν…) άρα και ανεξάρτητα (από την πολιτική). Μόνον οι φοροφυγάδες διαφωνούν, αφού κερδίζουν όσο περισσότερο ανυπόληπτη παραμένει η φορολογική υπηρεσία.
Η διοχέτευση της «ιδέας» για την τοποθέτηση ενός «δημοσιονομικού επιτρόπου» έφερε στη δημόσια συζήτηση, με τον πλέον άκομψο και «γερμανικό» τρόπο, μια πραγματικότητα που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ο ανθρώπινος μηχανισμός και η επιχειρησιακή οργάνωση του κρατικού προϋπολογισμού είναι ακατάλληλη, υπανάπτυκτη, πανάκριβη και, επομένως, πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.
Οι περισσότεροι από τους «πατριώτες σχολιαστές» έριξαν την προσοχή τους στην πλευρά των δαπανών. «Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε κάποιον ξένο να αποφασίζει τι θα κάνουμε τα λεφτά μας», ήταν, εν ολίγοις, το επιχείρημα. Ποτέ και κανείς δεν σκέφθηκε όμως κάτι παρόμοιο. Ο προϋπολογισμός προβλέπει πως θα ξοδέψει το κράτος. Κανείς πάρεδρος δικαστής δεν επιτρέπει κάποια δαπάνη εφόσον δεν προβλέπεται ρητά με Νόμο. Ακόμη κι αν η Βουλή «τρελαθεί» υπάρχουν τρόποι, σε ένα κράτος δικαίου, να εναντιωθεί η κοινωνία.
Αλλωστε, όπως συχνά συμβαίνει, η βιασύνη εμπόδισε την ψύχραιμη αξιολόγηση. Τι λέει το γερμανικό έγγραφο; «Ενας νέος επίτροπος προϋπολογισμού θα βοηθήσει στην εφαρμογή των αποφασισμένων μεταρρυθμίσεων. Θα έχει εκτεταμένες αρμοδιότητες εποπτείας σε θέμα κρατικών δαπανών, καθώς και δικαίωμα αρνησικυρίας προς δημοσιονομικές αποφάσεις (που) παρεκκλίνουν από τους στόχους του προϋπολογισμού».
του Μπάμπη Παπαδημητρίου (Καθημερινή)
Ορισμένοι συμπεριφέρονται ως να έχουν ξεχάσει τα ουσιώδη. Με το πρώτο και, τώρα, με το δεύτερο, Μνημόνιο ολόκληρο το ελληνικό χρέος, που δημιουργήσαμε δανειζόμενοι ελεύθερα από ιδιώτες κεφαλαιούχους, θα πέσει στις πλάτες φορολογουμένων των κρατών του ευρώ. Οι κυβερνήσεις τους οφείλουν να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε η εξυπηρέτησή του να είναι ομαλή και, κυρίως, διασφαλισμένη. Με κάποιο τρόπο, η Ελλάδα θα δώσει την αιτούμενη διασφάλιση…
Ο καλύτερος τρόπος όμως είναι να επιτύχουμε εκεί που κατά κανόνα αποτυγχάνει το κράτος: να μαζέψει τους φόρους που επιβάλλει και, βεβαίως, να κάμψει τη φοροδιαφυγή. Σε αυτόν τον τομέα οφείλουν τα κόμματα διακυβέρνησης να επιλέξουν μια προσωπικότητα αναγνωρισμένου κύρους και ικανότητας. Ο Μόνιμος Υφυπουργός Οικονομικών, θα διοριστεί με θητεία μεγαλύτερη του εκλογικού κύκλου (πέντε ή και έξι ετών), με κατοχυρωμένη ανεξαρτησία -κατά το πρότυπο των Αρχών- και θα κατευθύνει την αναδιοργανωμένη Υπηρεσία Κρατικού Εισοδήματος.
Η φορολογική πολιτική πρέπει να είναι ζήτημα επιλογών για τις οποίες ερωτάται και επιλέγει ο ψηφοφόρος. Η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του μεσοπροθέσμου προγράμματος είναι θέμα των κομμάτων και πρέπει να ανατεθεί στη Μόνιμη Επιτροπή της Βουλής. Η Υπηρεσία που θα εκτελεί τις πολιτικές αποφάσεις πρέπει, όμως, να είναι ανεξάρτητη. Να μια αλλαγή που θα πείσει τους συμβούλους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ότι δεν χρειαζόμαστε τις «προτάσεις» τους.
Επίτροπος και μόνιμος