ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ρωτήθηκε -στη συνέντευξη Τύπου στην ΔΕΘ- σχετικά με το ποιον θα προτείνει για την Προεδρία της Δημοκρατίας και απάντησε “ρωτήστε με ξανά σε τρεις μήνες” δεν το έκανε επειδή (μόνο) ήθελε να υπεκφύγει. Με δεδομένο ότι η διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος θα ξεκινήσει μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, είναι γνωστό πως θα απαιτηθεί χρόνος περίπου τριών μηνών για να ολοκληρωθούν οι σχετικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η είδηση (;) ήταν πως ο πρωθυπουργός έχει αποφασίσει να κάνει χρήση της δυνατότητας που του έδωσαν οι σχετικές ψηφοφορίες στην προηγούμενη Βουλή και να μπορεί να εκλέξει Πρόεδρος της Δημοκρατίας με 151 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία που προβλέπει το Σύνταγμα.
Παρότι έχουν προταθεί και συζητηθεί τρόποι αποσύνδεσης της προεδρικής εκλογής από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών σε περίπτωση μυ συμφωνίας των πολιτικών δυνάμεων σε έναν υποψήφιο, ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του αποφάσισαν (εάν χρειαστεί…) να εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας μόνο με την κυβερνητική πλειοψηφία, ακόμα και χωρίς την παραμικρή συναίνεση άλλων κομμάτων.
Είναι βέβαιο πως επ΄ αυτού θα ανοίξει μεγάλη συζήτηση μεταξύ ειδικών και κομμάτων- ήδη ο συνταγματολόγος Γ. Σωτηρέλης αρθρογράφησε σχετικά στην εφημερίδα “Τα Νέα”, ενώ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛ τοποθετήθηκαν με ανακοινώσεις τους.
Πρόεδρος της Δημοκρατίας που θα εκλεγεί με 151 ψήφους (ή εν προκειμένω με τους 158 της Ν.Δ) θα είναι, βεβαίως, ένας “κυβερνητικός Πρόεδρος” και ουσιαστικά θα διασπά την συνταγματική πρόθεση για την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Ακόμα κι αν την όποια πρόταση της Ν.Δ την υποστηρίξουν τελικά και κόμματα ή βουλευτές άλλων κομμάτων, η βεβαιότητα ότι μπορεί να εκλεγεί ακόμα και με 151 ψήφους τον καθιστά επί της ουσίας ” άνθρωπο της επιλογής του πρωθυπουργού”.
Η συζήτηση περιστρέφεται ολοένα και περισσότερο γύρω από τα ονόματα. Θα ισχυριστεί κανείς πως έχει μικρή αξία ποιος θα είναι ο εκάστοτε “ένοικος” του Προεδρικού Μεγάρου, όταν δεν διαθέτει ουσιαστικές αρμοδιότητες. “Είναι μόνο για να ακούει τα κάλαντα στις γιορτές και να υποδέχεται τους αρχηγούς στην δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας”, λένε χαρακτηριστικά κάποιοι.
Διαφωνώ. Ακόμα κι έτσι, το πρόσωπο δίνει αξία στον θεσμό, πάντοτε, βεβαίως, σε ένα πρωθυπουργικό -κοινοβουλευτικό σύστημα. Υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα στα μεταπολιτευτικά χρονικά και ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ένα από αυτά.
Αντιθέτως, η εκλογή στο ύπατο αξίωμα ενός προσώπου που έχει διακριθεί για τον συγκρουσιακό και ενίοτε διχαστικό πολιτικό του λόγο, ή μια επιλογή που θα γίνει για προφανείς λόγους πολιτικής σκοπιμότητας (διεμβολισμού άλλου πολιτικού χώρου), ή, ακόμα, όπως ακούγεται, επειδή θα είναι γυναίκα και θα δημιουργεί την αίσθηση μιας πολιτικής καινοτομίας, οδηγούν έμμεσα στην ίδια την απαξίωση του θεσμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κατοχυρώσει την ευχέρεια να εκλέξει Πρόεδρο με 151 ψήφους αν και θα επιδιώξει ευρύτερες συναινέσεις. Πόσο σοβαρό πρόβλημα θα είναι αυτό και ποιες ανισορροπίες θα δημιουργήσει μελλοντικά στο πολιτικό μας σύστημα θα φανεί στο μέλλον.
Όλα αυτά, όμως, δείχνουν πως το πιθανότερο είναι πως δεν έχει κατά νου την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου. Ο τελευταίος δεν θα κριθεί σχετικά με το εάν ήταν ένας καλός ή ένας μέτριος ή κακός Πρόεδρος αλλά στο πλαίσιο των νέων κοινοβουλευτικών και πολιτικών συσχετισμών.
Ωστόσο, τυχόν απόφαση του πρωθυπουργού να απορρίψει την επανεκλογή του νυν Προέδρου δεν θα είναι εύκολη και χωρίς κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της Ν.Δ. Από την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τον Νικήτα Κακλαμάνη έως τον Κώστα Καραμανλή, είναι πολλοί υποστηρικτές μιας τέτοιας εξέλιξης. Ο Προκόπης Παυλόπουλος, δε, έχει ήδη την δημόσια στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, αν και μετά την απόφασή του να μην υπογράψει το προεδρικό διάταγμα για τις αλλαγές στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, προκάλεσε ψυχρότητα στην άριστη σχέση που είχαν. Θεωρήθηκε ως πολιτική “αχαριστία” και αυτό έχει προκαλέσει με τη σειρά του “δεύτερες σκέψεις” στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως και να χει, πάντως, δεύτερη υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου θα συγκεντρώσει πιθανότατα μεγαλύτερη συναίνεση απ΄ ότι άλλα πρόσωπα που ακούγονται. Αφήστε που τις τελευταίες ώρες διαμορφώνεται κύμα υποστηριξης του νυν Προέδρου από επιχειρηματικές και μιντιακές ομάδες που δεν μπορούν παρά να τύχουν της προσοχής του Μαξίμου. Το άρθρο του Περικλή Δημητρολόπουλου, για παράδειγμα, στα σημερινά “Νέα”, για τον “Πρόεδρο που ενώνει” ίσως ισοδυναμεί με θέση του ίδιου του μιντιακού ομίλου.