panos_drivas «Δεν χρειάζεται να το ξεχάσεις, χρειάζεται να μάθεις να ζεις με αυτό». Με ένα τεράστιο χαμόγελο μας κοιτάζει από την οθόνη κατάματα. Εκείνος μιλάει για τον HIV, αλλά μοιάζει σαν να μιλάει στον καθένα και την καθεμιά μας χωριστά για τη ζωή μας εδώ κι ένα χρόνο χωρίς τον ίδιο.
Δέκα χρόνια πριν ο νεαρός ακτιβιστής Ζακ Κωστόπουλος ήταν ένας από τους ελάχιστους που μιλούσαν ανοιχτά για την οροθετικότητά τους. Δέκα χρόνια μετά, στο κέντρο της Αθήνας, σε απόσταση αναπνοής από τη Γλάδστωνος και ελάχιστα 24ωρα πριν από την επέτειο της άγριας δολοφονίας του, τον βλέπουμε να μας χαμογελά σε ένα ντοκιμαντέρ. Μόλις εκείνος σταματά, οι άνθρωποι μέσα στην αίθουσα καλούνται να μιλήσουν γι’ αυτό που χρόνια μένει άρρητο: τον HIV και την ιστορία του, τις ιστορίες και τον ιό.
«Γιατί (δεν) μιλάμε για την ιστορία μας»: με αυτόν τον τίτλο, που μοιάζει διαπίστωση και ερώτηση μαζί, μας κάλεσαν στο «Ρομάντζο» η Θετική Φωνή σε συνεργασία με το HIV in Greece: a political archive. O Δημήτρης Παπανικολάου, αναπληρωτής καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στην Οξφόρδη, σε συνεργασία με μια μικρή ομάδα ερευνητών έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν ένα πολιτικό αρχείο του HIV στην Ελλάδα από την ίδια την κοινότητα.
Το πρότζεκτ χρηματοδοτείται από το ερευνητικό κέντρο TORCH του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, το οποίο υποστηρίζει τη συνεργασία του ίδιου με τη Θετική Φωνή και τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδας. Κι αυτή είναι η πρώτη συνάντηση όπου οι άνθρωποι καλούνται να καταθέσουν στο αρχείο τις ιστορίες τους. Με πρώτον, μέσα από το ντοκιμαντέρ που έσωσε τη μαρτυρία του στον χρόνο, τον Ζακ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ