ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ονόματα δεν αναφέρουμε, υπολείψεις δεν θίγουμε. Ιδιαίτερα ανθρώπων με μεγάλη ιστορία και σημαντική καταγραφή. Μερικές απλές κουβέντες, όμως, είναι απαραίτητες…
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Παρατήρηση πρώτη: Το 2019 είναι 2019 και το 2014 ήταν 2014. Πιστεύω πως σε αυτό άπαντες συμφωνούμε.
Παρατήρηση δεύτερη: Οι αντιπερισπασμοί στην πολιτική επικοινωνία αποβαίνουν πάντοτε σε βάρος του κεντρικού μυνήματος. Ιδιαίτερα σε δυσμενές ή εχθρικό επικοινωνιακό περιβάλλον. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που μερικές φορές το εξαφανίζουν και αναδεικνύεται ως μήνυμα ο αντιπερισπασμός!
Παρατήρηση τρίτη: Το παρελθόν μπορεί να έχει αρκετές αναγνώσεις. Οι “αυθεντικές” εκπροσωπήσεις μίας μόνο εξ αυτών υπονομεύει συνήθως το μέλλον.
Παρατήρηση τέταρτη: Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι ένα άθροισμα “μικροκόσμων”. Κάθε ένας από αυτούς διεκδικεί μερίδιο στη διαμόρφωση του καινούριου, αγνοώντας πως στο τέλος μία και μόνο μία υπογραφή θα βρεθεί στο τέλος της ληξιαρχικής πράξης γέννησης.
Επί της ουσίας, τώρα…
Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε, χθες, την πρώτη του μετεκλογική συνέντευξη στο πρώτο σε τηλεθέαση δελτίο ειδήσεων (και στον Αντώνη Σρόϊτερ). Υπό μιντιακή ασφυξία και με την κυβέρνηση απούσα ακόμα και από μια μεγάλη κοινοβουλευτική μάχη, όπως αυτή για τη σύσταση προανακριτικής για την “σκευωρία” Παπαγγελόπουλου, το μόνο που του έχει απομείνει είναι να δημιουργεί “γεγονότα”, έστω κι αν πρέπει να μετακινείται από το ένα τηλεοπτικό στούντιο στο άλλο αλλάζοντας πουκάμισα και σακάκια στο αυτοκίνητο.
Ένα πολιτικά και επικοινωνιακό συντεταγμένο κόμμα (εξουσίας), υπό αυτές τις ειδικές συνθήκες, μετράει μια μία τις σφαίρες του και τις χρησιμοποιεί την κατάλληλη στιγμή. Σε περίοδο “πολέμου” –όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε– δεν έχεις τους επίλεκτους φρουρούς σου να πυροβολούν προς τον “εχθρό”- πολιτικό αντίπαλο και τα…ΤΕΑ με την πλάτη στα χαρακώματα να ρίχνουν κατά ριπάς προς το εσωτερικό του οχυρού. Θα γίνει σφαγή…
Ήτοι, δεν οργανώνεις “πάρτι” δήθεν αυτοκριτικής (μεταξύ μας), την ίδια ώρα που σε έχουν προσκαλέσει σε δεξίωση και έχεις φορέσει τα καλά σου για να κάνεις καλή εμφάνιση.
Χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί, λοιπόν, πρώτο θέμα στα μίντια έπρεπε να είναι όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Με θετικό ή αρνητικό τρόπο. Αλλά το μήνυμα έπρεπε να είναι ένα, συμπαγές και εύληπτο.
Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Λιγότεροι ασχολούνται με όσα είπε ο Τσίπρας και περισσότεροι με το εάν το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε ορθώς ή λανθασμένα τη χώρα σε εκλογές δια της προεδρικής εκλογής και, κυρίως, για το εάν ήταν έτοιμος ή όχι να κυβερνήσει.
Λες και οι εκλογές του Ιουλίου χάθηκαν επειδή δεν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σταύρος Δήμας αντί του Προκόπη Παυλόπουλου και διότι ο Χαρδούβελης εκτός από mail δεν πρόλαβε να γίνει νέο μνημονιακό πρόγραμμα με πιστοληπτική γραμμή.
Το ότι από το 2014 έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει πέντε χρόνια και δύο κυβερνητικές περίοδοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι, προφανώς, ψιλά γράμματα για τους όψιμους και εντελώς άκαιρους υπερασπιστές της άποψης “δεν ήμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε”.
Όμως, κι αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν, στον κοινό νου, όταν ακούγεται πως “δεν ήμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε”, εκείνο που εντυπώνεται ή σκοπίμως αναδεικνύεται είναι πως “δεν κυβερνήσαμε καλά”. Και, ακόμα χειρότερα, όπως θα το προβάλλουν ορισμένοι, “δεν πρέπει να ξανακυβερνήσετε”. Είμαι βέβαιος πως ο ομιλητής δεν εννοούσε κάτι τέτοιο.
Εάν, ωστόσο, οι κυβερνήσεις, στις οποίες συμμετείχε ή είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυβέρνησαν, εν τέλει, καλά, παρά το γεγονός, όπως λέει, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει (και ο ίδιος …διαφώνησε σε κεντρικές επιλογές που έγιναν εκείνη την εποχή), τότε αυτό δεν μπορεί παρά να ήταν μόνο αποτέλεσμα τύχης. Ή “δεν κυβερνήσαμε καλά”, ή “κατά τύχη κυβερνήσαμε καλά”…
Αν όλα (από την έξοδο από τα μνημόνια, τις Πρέσπες, την αναβάθμιση της ισχύος της χώρας, την αποκατάσταση κανόνων στην εργασία και την αγορά και άλλα για τα οποία και ο ίδιος ο ομιλητής επαίρεται) ήταν αποτέλεσμα τύχης, το επόμενο, λοιπόν, που πρέπει να μας πει είναι πέντε αριθμούς για το Τζόκερ της Κυριακής…
Ως επιμύθιο: Αποδίδεται στον Ουίνστον Τσώρτσιλ αλλά ταιριάζει γάντι στην περίπτωση: “Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία”.
Υ.Γ (επί του πιεστηρίου): Όταν αναγκάζεσαι να προβείς σε διευκρίνιση επί όσων έχεις πει νωρίτερα, είναι προφανές πως το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει χαθεί…
*Η εικόνα είναι από το έργο του Κύπριου δημιουργού Βάκη Λοϊζίδη με τίτλο “Μικρόκοσμοι”