ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ας πούμε μερικά πράγματα με το όνομά τους σχετικά με το προσφυγικομεταναστευτικό.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η κυβέρνηση παλινωδεί μεταξύ κάποιων στελεχών της που ξέρουν πολύ καλά τι λένε έστω και με υπονοούμενα, εκείνων που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και τσαλαβουτούν στα μισόλογα, και των αρμοδίων υπουργών που επιχειρούν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο μετακινήσεων από τα νησιά και εγκατάστασης σε ξενοδοχεία και νοικιασμένα διαμερίσματα στην ενδοχώρα.
Θεωρητικά, οι τελευταίοι έχουν το βάρος της ευθύνης και αξίζουν της προσοχής μας, ιδιαίτερα από τη στιγμή που είναι το μόνο πραγματικό σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι και αντιμετωπίζει πρόσκαιρα ένα μέρος του προβλήματος. Εάν, μάλιστα, οι υπουργοί Χρυσοχοϊδης, Κουμουτσάκος και Θεοδωρικάκος κατόρθωναν να συνεννοηθούν και να συντονισθούν μεταξύ τους, ο σχεδιασμός θα μπορούσε να είναι και σχετικά αποτελεσματικός, υπό τις παρούσες εκρηκτικές συνθήκες και ενόψει πιθανώς ακόμα πιο εκρηκτικών.
Υπάρχει, όμως, και η “ακροδεξιά ατζέντα”, όπως εύστοχα επισημαίνει ο καθημερινός συνομιλητής με το “επιτελικό” Μέγαρο Μαξίμου εκδότης του “Φιλελεύθερου” Θανάσης Μαυρίδης που έγραφε περί αυτού τις προάλλες στο liberal.gr.
Το ποιους εννοεί είναι τόσο προφανές όσο και ποιος νιαουρίζει στα κεραμίδια.
” Τον τελευταίο καιρό ακούμε ότι διάφοροι ποντάρουν στο άρμα της μεταναστευτικής πολιτικής. Επιχειρούν να χτίσουν πολιτική καριέρα, επενδύοντας στον φόβο των Ελλήνων για αυτό που πραγματικά συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχουν πολιτικοί που θεωρούν «ποινικό αδίκημα» το να είναι κάποιος μουσουλμάνος. Κι άλλοι που αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά ως φίλοι και εν δυνάμει εκπρόσωποι στην Ελλάδα του Αυστριακού πολιτικού Σεμπάστιαν Κουρτς. Εντάξει, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει όποιον φίλο θέλει στο εξωτερικό και να ονειρεύεται ότι θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ή ακόμη και να φτιάξει ένα νέο κόμμα. Αρκεί να μην παίζει με το μεταναστευτικό”.
Δεν τολμά, φυσικά, να πει ονόματα και διευθύνσεις –καθως τινές εξ αυτών είναι και πολιτικά υιοθετημένοι από τα συμπολιτευόμενα μίντια- αλλά ως “αγγελιοφόρος” μεταφέρει το μήνυμα από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο.
” Η ακροδεξιά ατζέντα, κύριε Πρόεδρε (σ.σ εννοεί τον πρωθυπουργό), είναι αρκετά ελκυστική για πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι με αυτή ανά χείρας έχουν πιθανότητες να κερδίσουν ψήφους ή ακόμη και ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή”.
Εν μέσω αυτής της δομικής αντίφασης και λαμβάνοντας υπόψη την αλίευση ψηφοφόρων που επιτυχώς επιχείρησε η Ν.Δ τα προηγούμενα χρόνια απέναντι στα “open borders” της …Τασίας αλλά και της Μέρκελ, η κυβέρνηση κινείται μια στο καρφί και μια στο πέταλο.
Η “ακροδεξιά ατζέντα” θεωρείται χρήσιμη ως αντίβαρο στον Βελόπουλο και στις “τοπικές κοινωνίες” που απειλούν να πάρουν τα όπλα και σταματούν τα λεωφορεία με τους πρόσφυγες και μετανάστες. Γι αυτό και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάζεται να υπονοήσει πράγματα που ο αναμφισβήτητος πολιτικός πολιτισμός του δεν θα του επέτρεπε κάτω από άλλες συνθήκες και να πέσει σε λεκτικά και πολιτικά ολισθήματα που παρασύρουν σε φρενήρεις ρυθμούς αντι-αντιπολίτευσης τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το πάθημα στη Βουλή είναι δύσκολο να γίνει μάθημα. Ας όψονται η Νάουσσα, τα Βρασνά, τα Γιαννιτσά, η Βόλβη, τα Μελίσσια και άλλες περιοχές που ενδεχομένως ακολουθήσουν.
Παρόλα αυτά το κυβερνητικό σχέδιο των μετεγκαστάσεων είναι το μόνο εφικτό και πρέπει να στηριχθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δέχθηκε πολύ εντονότερες πιέσεις από το φαραωνικό προσφυγικό ρεύμα του 2015-16 αλλά κατόρθωσε τσάτρα-πάτρα να το διαχειριστεί. Η Ειδομένη δεν υπάρχει πια και τη Μόρια την παρέδωσε με 5.500 ασφυκτικά στοιβαγμένους πρόσφυγες και μετανάστες για να βρεθεί η σημερινή κυβέρνηση με 13.000 μέσα σε δυο μήνες αμηχανίας και απραξίας. Το να μοιράζει κανείς ευθύνες ένθεν κακείθεν είναι, όμως, το μόνο εύκολο. Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί στο μέλλον.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, με τον πόλεμο στη Συρία και τις παγκόσμιες μεταναστευτικές ροές να συνεχίζονται, το πρόβλημα θα χτυπάει τις πόρτες μας. Άγνωστο για πόσο.
Όσο η κυβέρνηση θα δίνει μάχη στην Ευρώπη για την άρνηση επίδειξης αλληλεγγύης από μεγάλο αριθμό κρατών-μελών, άλλο τόσο πρέπει να φροντίσει να επιτύχει το σχέδιο μετεγκατάστασης. Εάν κάποιοι στα Γιαννιτσά ή αλλού απειλούν να πάρουν τις καραμπίνες, τόσο ενισχύεται η ακροδεξιά λογική του Ορμπάν να μην επιτρέπει την εγκατάσταση πρόσφυγα στην Ουγγαρία. Κι άλλο τόσο “ηρωοποιείται” κάθε Σαλβίνι που κάνει push back και μετράει πτώματα στη Λαμπεντούζα.
Κακά τα ψέμματα. Η αλληλεγγύη που ζητείται από τους εταίρους, είναι και η αλληλεγγύη που επιδεικνύεται στο εσωτερικό της χώρας. Ως προς τούτο, λοιπόν, οι μεν βουλευτές, περιφερειάρχες και δήμαρχοι της Ν.Δ (θυμίζω την άφατη ικανοποίηση στο Μοσχάτο όταν ο χάρτης βάφτηκε μπλε…) πρέπει να ανασκουμπωθούν και να ξοδέψουν λίγο από το πολιτικό κεφάλαιο που απέκτησαν ως “δάνειο Μητσοτάκη”.
Και η αντιπολίτευση να συναινέσει και να βοηθήσει. Κρατώντας, βεβαίως, ψηλά το αίτημα για μετριοπαθείς πολιτικές και ανθρωπιστική προσέγγιση απέναντι στους θερμοκέφαλους του κοινοβουλίου- η “ακροδεξιά ατζέντα” που αναφέραμε παραπάνω.
Οι Ευρωπαίοι θα αργήσουν να κατανοήσουν τι ακριβώς βιώνουν τα ελληνικά νησιά και η ενδοχώρα. Για να το κατανοήσουν, όμως, απαιτείται πολύ ισχυρή πολιτική πίεση και συμμαχίες. Ως προς τούτο Τσίπρας και Μητσοτάκης ακολούθησαν παρόμοια στάση. Μοναδική λύση είναι να διαχειριστούμε το υφιστάμενο πρόβλημα και να αποφύγουμε να γίνει ακόμα μεγαλύτερο και εν τέλει κοινωνικά ανεξέλεγκτο. Η απόφαση να ενισχύσουν οικονομικά οι Βρυξέλλες τον Ερντογάν ώστε να συγκρατήσει τις ροές είναι αναγκαία. Το “γαϊτανάκι” των εκβιασμών πρέπει να σταματήσει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, έχει τρία πράγματα να κάνει άμεσα. Να “μαζέψει” τους δικούς του -βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους-, να ενημερώσει με διάγγελμα τον ελληνικό λαό για το μέγεθος του προβλήματος, να συναντήσει τον Αλέξη Τσίπρα και τους άλλους αρχηγούς και να ζητήσει συναίνεση, και να ταξιδέψει άμεσα σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και άλλες πρωτεύουσες για να ζητήσει τον επαναπροσδιορισμό της στάσης τους έναντι της Τουρκίας και την αναθεώρηση της Κοινής Δήλωσης.
Θα λυθεί το πρόβλημα; Δύσκολο. Όμως εάν δεν γίνουν τα παραπάνω θα έχει να αντιμετωπίσει σύντομα ένα πολιτικό και κοινωνικό (κυρίως) ναρκοπέδιο. Και εάν αντιμετωπίσαμε εκ της ρητορικής των δικών του στελεχών τον διχασμό με το Μακεδονικό και τις Πρέσπες, στο άμεσο μέλλον θα αντιμετωπίσουμε ένα νέο διχασμό για το προσφυγικό.