ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εκ πολιτικής παραδόσεως και ως συνταγματική επιταγή η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί την στιγμή εκείνη που το πολιτικό σύστημα συναινεί. Και συναινεί συγκλίνοντας σε ένα πρόσωπο που από μόνο του μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ευρείας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Θα απωλέσουμε, ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτό το “κεκτημένο”; Δυστυχώς, η κυβέρνηση φαίνεται πως προσανατολίζεται προς αυτή την κατεύθυνση.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Αυτόν τον κίνδυνο προκαλεί η σπουδή του Μεγάρου Μαξίμου να κατευθύνει την Συνταγματική Αναθεώρηση στην ευχέρεια (;) να εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας ακόμα και με λιγότερες από 151 ψήφους. Να έχουμε, δηλαδή, Πρόεδρο της μειοψηφίας της Βουλής ή στην καλύτερη Πρόεδρο που θα είναι αποτέλεσμα μιας “τεχνικής” παρασκηνίου μεταξύ του εκάστοτε πρωθυπουργού και ίσως ενός ακόμα πολιτικού αρχηγού.
Κι ενώ άπαντες επικροτούμε την συμφωνία των κομμάτων να αποσυνδεθεί η προεδρική εκλογή από την προκήρυξη πρόωρων εκλογών στην περίπτωση που η Βουλή δεν συμφωνήσει κατά ευρεία πλειοψηφία (200,180,180) στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την αναθεώρηση του Συντάγματος για να καταργήσει την ίδια την συνταγματική επιταγή.
Προφανώς ο πρωθυπουργός έχει “δεύτερες σκέψεις” και σκοπεύει να δημιουργήσει πλαίσιο που θα του επιτρέπει να επιλέξει και να επιβάλλει πρόσωπο που δεν θα τυγχάνει της στήριξης μιας άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ίσως να πρόκειται και για κάποιο πρόσωπο που γνωρίζει πως θα προκαλέσει αντιδράσεις ακόμα και στην δική του κοινοβουλευτική ομάδα.
Ποιος ο λόγος, αν όχι η επίδειξη πολιτικής ισχύος κατά παράβαση του πολιτικού πολιτισμού που κατόρθωσε να καλλιεργήσει η δημοκρατία μας από την μεταπολίτευση και μετά;
Ας μην γελιόμαστε. Ακόμα και με σχεδόν μηδενικές ουσιαστικές αρμοδιότητες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι ένας ελάχιστον κοινός τόπος, το σημείο στο οποίο τέμνονται οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις και μια ασφαλιστική δικλείδα που εμπνέει για συνεννοήσεις, ακόμα και συναινέσεις.
Από τα πρόσωπα που έχουν συζητηθεί μόνο ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εξασφαλίσει τα παραπάνω. Με τα λάθη του (όπως το τελευταίο με τις δηλώσεις για τη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά) αλλά και με τη δυναμική συνεννόησης που έχει δημιουργήσει.
Τι επιρροή στους πολίτες μπορεί να έχει ένας διορισμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν τον διοικητή της ΤτΕ ή μιας ΔΕΚΟ; Και τι μπορεί να προσφέρει στη Δημοκρατία ένας Πρόεδρος χωρίς πολιτικό υπόβαθρο και με διεθνή αναγνώριση; Ένας Πρόεδρος που θα μπορεί να αίρει τις αντιθέσεις και να ενώνει στα μεγάλα εθνικά θέματα, που θα μπορεί να υπερβαίνει τις εμμονές, τις σοβούσες κοινωνικές αντιθέσεις και να παρεμβαίνει σε διεθνές επίπεδο;
Θα είναι ένα πολύ σοβαρό σφάλμα του Κυριάκου Μητσοτάκη εάν καταστρατηγήσει αυτές τις βασικές αρχές…