ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εάν θέλεις να στείλεις επιστολή στον Άη Βασίλη -μέρες που είναι- την γνωρίζεις την διεύθυνση: Ροβανιέμι- Φινλανδία (περιφέρεια Λαπωνίας, Αρκτικός Κύκλος). Απλά πράγματα. Εάν, όμως, αίφνης σου καρφωθεί η ιδέα να στείλεις γράμμα ή “πακέτο” στο ΠΑΣΟΚ, τι κάνεις; Που θα βρεις τον παραλήπτη; Στην Χαριλάου Τρικούπη ή στην Κουμουνδούρου;
Η Φώφη Γεννηματά αποφάσισε στο τελευταίο fast track συνέδριο να καταστήσει το ΠΑΣΟΚ θυγατρική του ΚΙΝ.ΑΛ και την “ιστορική” πολυκατοικία της Χαριλάου Τρικούπη …”Airbnb” του νέου φορέα.
Κάποιοι “ένοικοι”, όπως ο Γερουλάνος, ο Μαλέλης, λιγότερο ο Ανδρουλάκης και άλλοι διαμαρτυρήθηκαν, ωστόσο ο κανονισμός της πολυκατοικίας ήταν “tailor made” και δεν τους πέρασε. Με αυτό τον τρόπο όποιος επιθυμεί να αλληλογραφήσει με το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γνωρίζει πως την επιστολή θα παραλάβουν οι νέοι θυρωροί του ΚΙΝ.ΑΛ. Και απ΄ ότι φαίνεται αυτό είναι σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για υποψήφιους επιστολογράφους.
Η πολιτική, όμως, είναι αναμφίβολα θέμα ουσίας αλλά είναι και τέχνη της επικοινωνίας των συμβολισμών και των στερεοτύπων.
Κι αυτό αποδείχθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο Caravel. Οι εκατοντάδες “πασοκογενείς” που υποδέχθηκαν με ενθουσιώδη χειροκροτήματα τον Αλέξη Τσίπρα κατέστησαν σαφές πως το ΠΑΣΟΚ είναι μια πολιτική κληρονομιά “εξ αδιαιρέτου” που δεν δικαιούται να νέμεται μόνη της η Φώφη Γεννηματά.
Όσοι περιφέρονταν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου που “δόξασε” ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν ήδη αποφασίσει να διεκδικήσουν αυτή την κληρονομιά ως μια ιστορική συνέχεια που εφεξής θα στεγάζεται στο νέο εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό που θα προέλθει από την διεύρυνση και τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα εάν “πασοκοποιείται” ο ΣΥΡΙΖΑ ή “συριζοποιείται” το ΠΑΣΟΚ είναι άνευ ουσίας.
Όταν ο Ανδρέας έφερνε κοντά του τον Μάρκο Βαφειάδη δεν μετέτρεπε τον όποιο σοσιαλισμό της εποχής σε “κυβέρνηση του βουνού”, ούτε όταν υποδεχόταν τον Γεώργιο Μαύρο γύριζε πίσω τον χρόνο στην ΕΚ του πατέρα του. Διεύρυνση έκανε αξιοποιώντας συνθήματα, σύμβολα και πρόσωπα που παρέπεμπαν σε αυτό που ο ίδιος θεωρούσε όμορους ιδεολογικούς χώρους. Την Ένωση Κέντρου την εξαφάνισε και ένα τμήμα της Αριστεράς το “λεηλάτησε” πολιτικά και εκλογικά.
Υπό μία έννοια το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ο Τσίπρας αλλά τι δεν κάνει σωστά το ΚΙΝ.ΑΛ. Διότι αυτό που ένωνε όλους αυτούς που συγκεντρώθηκαν στο Caravel δεν ήταν μόνο η χαρισματικότητα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και το 32% των εκλογών του Ιουλίου αλλά και η πρόθεση να χαραχτεί μια νέα διαχωριστική γραμμή και να προσδιοριστεί γεωγραφικά και ιδεολογικά τι είναι το νέο “αντιδεξιό” μέτωπο.
Η μεγάλη επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη τα προηγούμενα χρόνια και η ευρεία εκλογική του νίκη βασίστηκαν στην ικανότητα του ιδίου και των επιτελών του να θολώσουν το δίλημμα “αριστερά ή δεξιά“. Ποια αριστερά και ποια δεξιά, άλλωστε, όταν στο δια ταύτα αμφότερες εφαρμόζουν μνημόνια και υιοθετούν πολιτικές που εκπονούνται αλλού και υπαγορεύονται μέχρι και του τελευταίου σημείου στίξης;
Οι πρώτοι μήνες της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ωστόσο, δείχνουν πως το απαξιωμένο δίλημμα ανακτά χρησιμότητα και γίνεται περισσότερο ευδιάκριτο. Από τους διορισμούς “δικών μας παιδιών” και ουδόλως…αρίστων μέχρι την επιστροφή στο δόγμα της κρατικής καταστολής.
Το διαπιστώνει, άλλωστε, κανείς εάν μελετήσει όσα συμβαίνουν στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και καθίσταται ακόμα σαφέστερο εάν εστιάσει στις συζητήσεις και στην εκλογή νέας ηγεσίας στο πρόσφατο συνέδριο του γερμανικού SPD.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει φροντίσει εδώ και καιρό να αποδείξει πως μπορεί η Ευρωπαϊκή Αριστερά να είναι σπίτι του αλλά δεν αισθάνεται “μουσαφίρης” στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές (PES). Η αλήθεια είναι πως κι εκείνοι, όχι μόνο τον καλοδέχθηκαν αλλά και τον αξιοποίησαν ως δίαυλο για την επιχειρούμενη μετενσάρκωσή τους, μετά από περίπου είκοσι χρόνια σφιχτού εναγκαλισμού με την χριστιανοδημοκρατία και τον ακραίο φιλελευθερισμό της εκδικητικής δημοσιονομικής Ευρώπης.
Στο ΚΙΝ.ΑΛ θεωρούν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αμοραλιστή και λαϊκιστή και το εγχείρημα διεύρυνσης προς το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ ως φθηνό κόλπο λεηλασίας της εκλογικής του βάσης. Ορθόν, έως ένα βαθμό, όμως ο φόβος τους έχει ήδη ξεπεραστεί από τα πράγματα. Αφήστε που ισχύει επ΄ αυτού και το “κοίτα ποιος μιλάει”…
Σταθερά και αδιάλλειπτα, από το 2012 και εντεύθεν, η πλειονότητα των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ έχει μετοικήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να αποδειχθεί “ιδάνικος αυτόχειρας” ο Τσίπρας για να τους χάσει.
Το ερώτημα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι εάν αρκεί μόνο αυτό και η απάντηση είναι δεδομένη: Όχι. Όσα Caravel και να γεμίσει με παλαιούς και νεότερους πασόκους χρειάζεται και διαυγής στρατηγική για την αντιπολίτευση και για την διακυβέρνηση που να ορίζει τις διαφορές του από τη Ν.Δ του Μητσοτάκη. Είναι, επίσης, αλήθεια πως ο τελευταίος του προσφέρει αρκετές ευκαιρίες στην κυβερνητική του καθημερινότητα αλλά και αυτό ακόμα δεν αρκεί.
Πρέπει να ορίσει το “αντιδεξιό” με τρόπο που δεν θα σηκώνει αμφισβητήσεις και δεν πρέπει να προσβάλλει και την “άγνωστη γη” του πολιτικού κέντρου- με τον τρόπο που ορίζεται αυτό στις μέρες μας. Είτε το θέλει κανείς, είτε όχι, οι κινήσεις αυτές αρχικά γίνονται στο πεδίο των συμβολισμών. Με πρόσωπα, ιστορικές αναφορές και πολιτικές που εκτείνονται από τα προκεχωρημένα φυλάκια του ριζοσπαστισμού της αριστεράς και φτάνουν στα υψίπεδα του ήπιου κεντρώου κοινωνικού φιλελευθερισμού.
Σ.Κ