panos_drivas Μια ακόμη επίθεση, που όμως αυτή τη φορά ξεπερνά τα συνηθισμένα, εξαπολύει το σαμαρικό site antinews, κατηγορώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη… σχεδόν για τα πάντα.
Υποστηρίζει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρει ακόμη το στίγμα της αποστασίας του πατέρα του ενώ παράλληλα κατηγορεί τον νυν πρωθυπουργό ότι κρύβεται με μεθόδους του… «politburo επί Στάζι στην Ανατολική Γερμμανία», ότι έχει γίνει «πισινός – εσώρουχο με τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές συνιστώσες της Δημοκρατικής Παράταξης» και ότι συνεννοείται με τον «αρχιΚΝίτη», εννοώντας μάλλον τον Αλέξη Τσίπρα και τη συναίνεση που επιτεύχθηκε στο θέμα της εκλογής ΠτΔ.
Δύσκολα τα πράγματα στο εσωκομματικό πεδίο λοιπόν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Φαίνεται πως η επιλογή του να μην προτείνει τον Αντώνη Σαμαρά για Πρόεδρο της Δημοκρατίας δε θα περάσει «αναίμακτα». Το ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός αντέχει να δώσει αυτή τη μάχη…
Ολόκληρο το κείμενο του antinews.gr:
Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;
– Kύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, γιατί δεν ανακηρύσσετε ΑΟΖ;
– Το θέμα εξετάζεται από το αρμόδιο υπουργείο.
– Δεν ρωτήσαμε τί κάνετε εντός της κυβέρνησής σας. Αυτά είναι κατινιές, κουτσομπολιά. Ρωτάμε ΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ γιατί δεν ανακηρύσσετε ΑΟΖ (Τον αρπάζουν οι αυλικοί και τον εξαφανίζουν από την εικόνα).
– Θα σας ειδοποιήσουμε.
– Δεν ρωτήσαμε εσάς αγαπητοί κύριοι. Ρωτήσαμε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας. Τί μας απαντά ο ίδιος; Έστω και γραπτώς;
– Ο πρωθυπουργός δεν απαντάει. Μόνο ρωτάει.
– Αυτά τα έλεγαν μόνο στο Politburo επί Στάζι στην Ανατολική Γερμανία (Εξαφανίζονται και οι αυλικοί από την εικόνα).
Ο Κώστας Καραμανλής είχε μονίμως μια δικαιολογία για τα λάθη του: Έφταιγε κάποιος από την αυλή του. Ο ίδιος ποτέ: Ήταν ο καλοπροαίρετος, ο πατριώτης, ο εξαιρετικός αναλυτής, ο ισορροπημένος decision maker. Πάντα βρισκόταν κάποιος παλιοχαρακτήρας που τον έπιανε… Κώτσο.
Εκμεταλλεύτηκε το πολιτικό κεφάλαιο του ιδιοκτήτη του κόμματος, δηλαδή των συνεργατών που είτε ήρθαν μαζί του από το Παρίσι είτε προετοίμασαν εγχωρίως το έδαφος, και έστησαν το δικομματικό σοσιαλιστικό πλιάτσικο της Μεταπολίτευσης. Αυτό όμως πάει, πέρασε, δεν ξαναγίνεται ούτε από κάποιον Καραμανλή, πόσο μάλλον από κάποιον Μητσοτάκη, που κουβαλάει -θέλει/δε θέλει- τη ρετσινιά της αποστασίας. Όντως θα ήταν φασιστικό κάτι τέτοιο (οικογενειακή ευθύνη) – αν δεν ήταν πλούσιος από πολιτική οικογένεια και με στενές σχέσεις με τους απογόνους των εθνικοσοσιαλιστών. Αυτός δεν έχει άλλοθι.
Το καλό με τον Μητσοτάκη είναι ότι έχει πλήρη αίσθηση του τι γίνεται.
Το κακό είναι ότι δεν αποφεύγει το κουκούλι της προστασίας της αυλής του.
Θεωρεί ότι προστατεύεται, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Το μόνο θετικό του Κωνσταντίνου «Ζυρίχη-Λονδίνο/Μέρτεν» Καραμανλή ήταν ότι σήκωνε το τηλέφωνο και τους έτρεχε: Τους υπουργούς του, τους φίλους του (που τους ζητούσε αλήθειες) και τους εχθρούς του (που τους ζητούσε ό,τι είχε ανάγκη).
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραέχει γίνει πισινός-εσώρουχο με τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές συνιστώσες της Δημοκρατικής Παράταξης, οι οποίες δεν είναι ούτε φίλοι ούτε εχθροί του – ούτε μπορούν να του προσφέρουν κάτι, εκτός από ψευδαίσθηση πολιτικής συναίνεσης. Του θυμίζω ότι γι’ αυτό ακριβώς το λόγο τον βγάλαμε αυτοδύναμο: Για να μην τους έχει ανάγκη. Η συνεννόηση με τον αρχιΚΝίτη είναι αρκετή, δεν χρειάζεται να πέφτει στα πατώματα για τους υπολοίπους πολιτικούς των άλλων κομμάτων, ούτε για τον κάθε σοσιαλιστή ολιγάρχη. Ας δει πού κατάντησαν όλοι όσοι τους «εξυπηρέτησαν»: Στυμμένες λεμονόκουπες ως πτυελοδοχεία.
Συμπέρασμα:
Δεν υπάρχει «υπουργείο», υπάρχει «υπουργός τάδε». Ονοματεπώνυμο.
Δεν υπάρχει «αρμόδιος υπουργός», υπάρχει «επιτελικά εκτελών εντολές του Κυριάκου Μητσοτάκη».
Το επιτελικό κράτος είναι δίκοπο μαχαίρι: Είναι μεν εντελώς ελεγχόμενοι, αλλά έχεις ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΣΥ την ευθύνη. Όχι κάποια «Γενική Γραμματεία Πρωθυπουργού», κάποιο «Γραφείο Πρωθυπουργού» ή κάποιο άλλο έμψυχο ον ή άψυχο αντικείμενο, κάποιο άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο.
Αφήστε λοιπόν τις γενικότητες. ΣΕ ΟΛΑ απαντάει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ο Κυριάκος Μητσοτάκης. ΑΥΤΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ και για τα «θα σας ειδοποιήσουμε». Δεν θα κριθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος αλλά κρίνονται ήδη με την αυστηρότητα που επιβάλλει η αυτοδυναμία.