panos_drivas Είναι φανερό ότι το πολιτικό μας σύστημα σε συνεργασία με την πλειοψηφία της κοινωνίας απολαμβάνει να κατασκευάζει και να βιώνει μετέπειτα μυθικές κατασκευές που τις προσδίδουν την ψευδαίσθηση ενός μεγαλείου παντρεμένου πολλές φορές με ένα αίσθημα εθνικής κακομοιριάς. Στην περίπτωση των ζητημάτων που σχετίζονται με την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας η κυκλοθυμική αυτή ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να οδηγήσει σε εθνικές τραγωδίες όπως μας έχει δείξει , αλλά δυστυχώς, δεν μας έχει διδάξει η πρόσφατη ιστορία μας.
Του Χρήστου Λουτράδη
Το τελευταίο χρονικό διάστημα βιώνουμε τις παρενέργειες της στρεβλής αυτής θεώρησης στις σχέσεις της πατρίδας μας με την απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Μια σχέση που αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα υπό το σχιζοειδές πρίσμα μιας συγκλονιστικά βλακώδους αμφιθυμίας. Μιας αμφιθυμίας που στην μια πλευρά της πλάστιγγας έχει έναν μικρομέγαλο ψευτο-πατριωτισμό και από την άλλη πλευρά μια ηττοπαθή προσέγγιση της πραγματικότητας με ένα περιτύλιγμα πασιφισμού που δεν έχει καμία επαφή με την ζώσα πραγματικότητα που βιώνουμε.
Είναι σαφές ότι οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις έχουν εισέλθει σε μια εντελώς νέα φάση που τα δεδομένα του παρελθόντος αποτελούν απλώς ενθύμηση μιας ρομαντικής περιόδου που τα Ελληνο-Τουρκικά περιοριζόταν σε ανταλλαγές επισκέψεων και σε εκδηλώσεις φιλίας και αλληλεγγύης , πολλές φορές χωρίς κάποιο πρακτικό αντίκρισμα.
Ο εν εξελίξει ψυχολογικός πόλεμος της γειτονικής μας χώρας φαίνεται ότι έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς στο εσωτερικό μέτωπο και συγκεκριμένα στην συλλογική αίσθηση ήττας και παραίτησης που αρχίσει και προσλαμβάνει διαστάσεις πανδημίας.
Σε αυτή την νέα περίοδο έχουμε πολλές φορές αναφέρει την επιτακτική , και εθνικής σημασίας, ανάγκη για πλήρη επανακαθορισμό της στρατηγικής που ακολουθεί η πατρίδα μας απέναντι στην Άγκυρα με γνώμονα την πεποίθηση ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν καθεστώς αφερέγγυο, επιθετικό με σαφή στρατηγική την αναθεώρηση των βασικών συνιστωσών πάνω στις οποίες είχαν δομηθεί οι διακρατικές σχέσεις τα προηγούμενα χρόνια.
Η ανάγκη της πατρίδας μας να εκπέμψει ένα ισχυρό μήνυμα αποτροπής και αυτοπεποίθησης σε συνδυασμό με την έτι περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων μας με χώρες σημαντικές για τα συμφέροντα μας αλλά και ρόλο κομβικό στην περιοχή όπως η Αίγυπτος αλλά και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής πρέπει να πάψει να αποτελεί είτε στόχο διακηρυκτικό είτε να πραγματώνεται στο πόδι αλλά να καταστεί κτήμα όλου του πολιτικού μας συστήματος.
Μια διπλωματία που θα εδράζεται στα κοινά συμφέροντα αλλά και στην δύναμη το Πολιτισμού, ενός πολιτισμού που πρέπει να αποτελέσει το σημαντικότερο διαπραγματευτικό χαρτί για μια κυβέρνηση που θέλει να καταστήσει τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες , σχέσεις βαθιές και δομικής φύσης.
Σε αντίθετη περίπτωση το να συρθούμε εξευτελισμένοι και άνευ συμμάχων σε έναν διάλογο με έναν μόνο πρωταγωνιστή αποτελεί απλά νομοτέλεια. Μια νομοτέλεια που θα έχουμε δημιουργήσει όντας θύματα της δικής μας ψευδαίσθησης μεγαλείου που συνδυάζεται με τρόπο σχιζοειδή με ένα αίσθημα κατωτερότητας που οδηγεί από εθνικές ήττες σε εθνικές τραγωδίες.