ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τέλη Φλεβάρη 2020. Σαββατόβραδο. Οκτώ μήνες από τις εκλογές και το “40άρι” της Ν.Δ, με ισχυρή κυβέρνηση Μητσοτάκη και πολιτικό διάδρομο άνετο (;). Η πολιτική συζήτηση στην παρέα έχει φουντώσει. Η πλειονότητα των συνδαιτυμόνων είναι του γνωστού “αντι-Σύριζα” προεκλογικού μετώπου, που -σε πείσμα των καιρών- δείχνει να διατηρεί το σφρίγος και την κεκτημένη ταχύτητα της προ έτους τοξικότητας. Θα περίμενε κανείς να έχουν κοπάσει τα “ήθη”, να έχει κατευναστεί η αγριότητα. Εις μάτην. Τα ίδια πρόσωπα ερανίζουν τα ίδια χωρία της προεκλογικής “επιχειρηματολογίας”, τα ίδια αποφθέγματα, τις ίδιες μικρές συνωμοσίες αλλά και τις ίδιες πραγματικότητες. Για να είμαστε ειλικρινείς: δεν έχουν σε όλα άδικο!
Τα “αγγλικά” του Τσίπρα, ο Πολάκης, ο Καρανίκας, το κότερο της Παναγοπούλου, ακόμα και το κρις κραφτ στην Αίγινα, επιστρέφουν (στις παρέες) σε ένα απροσδόκητο “deja vus”, σαν να μην έχει περάσει από πάνω μας ο χρόνος.
Ο –κατά δήλωσή του– παλαιός “αριστερός” της παρέας “εμπλουτίζει” τον διάλογο. “Πρόδωσε” την Αριστερά ο Τσίπρας, δηλώνει με στόμφο, απολυτότητα και θλίψη σαν να έχει επιστρέψει μόλις από την Μακρόνησο.
Σφίγγει το χέρι του παρακείμενου ultra-δεξιού. “Πρόδωσε” την Αριστερά, αυτός, “πρόδωσε” τη Μακεδονία, ο άλλος. Σύγκλιση στη διακεκαυμένη ζώνη της προδοσίας. Εντυπωσιακό;
Την ίδια ώρα, στο Ταε Κβο Ντο, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει ψήγματα μιας επικοινωνίας που άριστα και με υψηλή τεχνική επάρκεια άσκησε η Ν.Δ πριν τις εκλογές, αξιοποιώντας υπαρκτά λάθη, μεγάλες ανοησίες, αλλά και “δράκους” της προηγούμενης διακυβέρνησης.
Επτά έξυπνα και επικοινωνιακά άρτια βίντεο, σε μια προσπάθεια αποδόμησης του πρώτου επτάμηνού της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ό,τι δεν έκαναν για να υπερασπίσουν το έργο τους, μαθαίνουν να το κάνουν για να αποφλοιώσουν την πολιτική ηγεμονία που ξεκίνησε το βράδυ της 7ης Ιουλίου. Αρκεί, όμως, η εξαιρετική Άννα Ελεφάντη; Αρκεί ο σαρκασμός; Αρκούν ένα ασφυκτικά γεμάτο στάδιο και ένα πλήθος που φώναζε “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά“, ανασύροντας μνήμες από ένα πρώϊμο και ακόμα “αθώο” ΠΑΣΟΚ, το οποίο διατρέχει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ αλλά κάποιοι το κρύβουν κάτω από το χαλάκι για να μην “μολύνει” την κλειστοφοβική “αυθεντικότητα”;
Στο Ταε Κβο Ντο ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία έκανε, αναμφίβολα, ένα βήμα. Τόνισε το δεύτερο συνθετικό του νέου ονόματός του (σε κάποια παραλλαγή, βεβαίως, αλλά κάπως έτσι θα είναι) και επιχείρησε μια ψυχολογική διεύρυνση. Εάν θα ακολουθήσει και η οργανωτική, και η πολιτική, μένει να αποδειχθεί.
Μη συγκρίσιμες, φυσικά, αλλά εάν αυθαιρετήσει κανείς και προσπαθήσει να βάλει δίπλα-δίπλα τις εικόνες από την Κ.Ε του Caravel και το Ταε Κβο Ντο, δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιο πρέπει να είναι το μέλλον αυτού του κόμματος. Τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί τις δύο αυτές εικόνες; Ο Τσίπρας.
Στην πρώτη, ισορροπιστής και διστακτικά αποφασισμένος, προσεκτικός με τις “τάσεις”, δεκτικός σε “συνεννοήσεις”. Στη δεύτερη, πολιτικός “σταρ”, εμπνευστής και αδιαμφισβήτητος. Ποιος από τους δύο μπορεί κάποια στιγμή να κερδίσει εκλογές, δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς.
Όμως, το “αντι-Σύριζα” κλίμα εξακολουθεί να υφίσταται. Και στις παρέες του σαββατόβραδου αυτό φαίνεται. Μπορεί το “μίσος” να έχει περισταλλεί, μπορεί οι ντουντούκες να έχουν βραχνιάσει –κάποιες βολεύτηκαν σε κρατικά πόστα-, μπορεί ο κόσμος να διψά για “κανονικότητα” και να αγοράζει ότι του σερβίρουν, όμως υπάρχει. Και δεν αρκούν τα επιτυχημένα βίντεο, αυτά που οψίμως ανακάλυψε η ανύπαρκτη παλαιότερα επικοινωνιακή ομάδα. Η αντιπολίτευση είναι εκ των πραγμάτων ευκολότερο σπορ από την διακυβέρνηση. Και, για να είναι κανείς ειλικρινής, δεν τα κάνει όλα λάθος η σημερινή κυβέρνηση.
Χρειάζεται και το κάτι παραπάνω. Χρειάζεται αφήγημα εναλλακτικής πολιτικής. Πρόγραμμα που να απαντάει στο ερώτημα “πολύ καλός ο Τσίπρας αλλά τι θα κάνει εάν ξαναβρεθεί στο Μαξίμου;”.
Και, ταυτόχρονα, μια ακλόνητη εσωτερική συμφωνία ότι σε όλα αυτά που χρειάζονται ο Τσίπρας είναι ο κοινός τόπος.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις για μια δήθεν αναπόφευκτη 4η και 5η ήττα που θα τον αποστρατεύσει για να επιστρέψουν κάποιοι στην “αυθεντικότητα” της Αλεξάνδρειας που νομίζουν ότι αποχαιρετούν. Χωρίς ατέρμονες αναζητήσεις του/ η των προσώπων της “επόμενης γενιάς” που θα ακολουθήσουν, χωρίς βαρβαρισμούς και ανόητες μικροϋπονομεύσεις.
Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, φερ’ ειπείν, ποιος ή ποια θα γέμιζε και θα ενέπνεε το Ταε Κβο Ντο, και ποιος ή ποια θα γεμίσει στο μέλλον το Σύνταγμα ή την Αριστοτέλους. Κι ακόμα περισσότερο ποιος ή ποια θα ξαναπιάσει το νήμα στις Βρυξέλλες, τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, τις ΗΠΑ, τη διεθνή σκηνή εν γένει…
Ωστόσο, επειδή το δηλητήριο του “αντι-Σύριζα” συνδρόμου δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς και βίντεο, το συνέδριο πρέπει να διευθετήσει και όλα εκείνα τα συστατικά που το κατέστησαν δραστικό και θανατηφόρο. Διότι οι “αντι-Συριζαίοι” δεν θα γίνουν πιθανότατα “συριζαίοι”, ούτε καν “προοδευτικοσύμμαχοι”, ίσως, όμως, σταματήσουν να αγαπούν τον “μιθριδατισμό” και να υποτάσσονται στα συμπτώματα της τοξίνης.
Αυτό, ίσως απαιτήσει μικρές αλλά λογικές “θυσίες”. Όσοι δεν κατανοούν και δεν σέβονται την ακαμψία της πραγματικότητας και προσπαθούν να την φέρουν στα μέτρα τους, καλά θα κάνουν να κάνουν ένα βήμα πίσω. Κάποιοι απ΄ αυτούς να βγουν από την βολική σιωπή και την αποστασιοποίηση, και κάποιοι άλλοι να τραβηχτούν από τα πληκτρολόγια και τις κραυγές της αφελούς αντισυστημικότητας…
Σ.Κ