ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Πριν ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είδε -μέσα σε ελάχιστο χρόνο- τα δημοσκοπικά ποσοστά του να εκτινάσσονται από το 4,5% στο 20 ή και 25%. Η τάση επιβεβαιώθηκε θριαμβευτικά στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, τον Ιούνιο του 2012. Έκτοτε, κάτι περίεργο…συμβαίνει. Το 27%, ένα χρόνο πριν, παραμένει στάσιμο δημοσκοπικά, με τις σχετικές αναγωγές, μάλιστα, είναι κατάτι μικρότερο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ΝΔ, αν και η διολίσθηση είναι λιγότερο έντονη και εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά κυβερνά, το φαινόμενο είναι τουλάχιστον λιγότερο “επώδυνο”.
Επί 10 μήνες, η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά αναδεικνύεται σε ένα άθροισμα αντιφάσεων και αντιθέσεων. Αποτελεί μια κυβέρνηση …καντονίων. Απαρτίζεται από το κόμμα που “σκηνοθέτησε” τα μνημόνια (ΠΑΣΟΚ), το κόμμα που συνέγραφε αντιμνημονιακούς ύμνους και τώρα συνθέτει μνημονιακές μελό μπαλάντες (ΝΔ), κι ένα αμφίσημο αριστερό άλλοθι που προσφέρει “λογική και ευαισθησία” (ΔΗΜΑΡ).
Παρόλα αυτά, στατιστικά, αυτός που πλήττεται περισσότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα, δηλαδή, που η κυβέρνηση καταλύει το Σύνταγμα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και πολιτικές επιστρατεύσεις, εφαρμόζει αυταρχικές μεθόδους, παρατείνει τα χαράτσια και επιβάλλει νέα μέτρα, δημοσκοπικά εμφανίζει παραδόξως σημάδια αντοχής, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση ασθμαίνει.
Έχουν παρατεθεί πολλές εξηγήσεις:
– Η κυβέρνηση τυγχάνει μιας πρωτοφανούς στήριξης ή έστω ανοχής από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης. Για παράδειγμα, η αναβάθμιση από τον Fitch μετατρέπεται σε “υπερ-είδηση” την ώρα που η έκθεση της Κομισιόν για νέα μέτρα το 2015-2016 υποτιμάται. “Ανακαλύπτονται” καθηγητές παιδεραστές, την ώρα που η αντισυνταγματική επίταξη υπηρεσιών των εκπαιδευτικών παρουσιάζεται περίπου ως “αναγκαία κίνηση”. Μπορεί να παραθέσει κανείς πολλά τέτοια επικοινωνιακά περιστατικά που αποδεικνύουν την “ασυλία” που απολαμβάνει η τρικομματική.
– Η αγορά χρειάζεται απεγνωσμένα “καλές ειδήσεις”. Και σημαντική μερίδα της κοινωνίας το ίδιο. Ακόμα κι αν αυτές οι “καλές ειδήσεις” είναι αίολες και εύθραυστες, η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να τις σερβίρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς επισκέπτεται την Κίνα, παραδείγματος χάριν, παράγει πιο ενδιαφέρουσες εικόνες από την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα σε κάποιο κινηματογραφικό φεστιβάλ στο Ζάγκρεμπ. Μπορεί να επισημάνει κανείς ακόμα πολλά. Τα σημαντικότερα, όμως, δεν αφορούν τη ΝΔ ή τον Σαμαρά. Βασικότερος λόγος της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσει πολιτικό και εκλογικό ρεύμα είναι η σοβαρότατη καθυστέρησή του στην εκπόνηση ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΧΕΔΙΟ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Περίπου ένα χρόνο μετά τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καταθέσει ενώπιον του λαού:
– Μια πειστική εναλλακτική λύση που, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, θα κρατά την Ελλάδα στο ευρώ αλλά θα καταργεί τα μνημόνια,
– Αξιόπιστη προοπτική εξεύρεσης άλλων πηγών χρηματοδότησης στην περίπτωση που το μερκελικό λόμπι των δανειστών οδηγήσει τα πράγματα στη σύγκρουση με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,
– Την “γεωγραφία” μιας άλλου τύπου διακυβέρνησης που δεν θα παραπέμπει μεν στους ακτιβισμούς της Ρόζας και του Ρούντι Ρινάλντι, ή στον ευρωσκεπτικισμό του Λαφαζάνη και του Στρατούλη αλλά ούτε, από την άλλη, σε μια συστημική ενσωμάτωση όπου οι χθεσινοί διαπλεκόμενοι “εχθροί” θα έχουν μετατραπεί σε “αναγκαίους συνομιλητές”. Απλά πράγματα: ο κόσμος διαπορεί και μπερδεύεται όταν σε βλέπει επικεφαλής στις διαδηλώσεις για τη Βίλα Αμαλία και τρεις μήνες αργότερα “αγκαλιά” με τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ. Ακόμα κι αν, όπως κάποιοι υποστηρίζουν, πρόκειται για την φυσιολογική εξέλιξη ενός κόμματος του 4,5% που οδεύει ταχέως στα “χειμερινά ανάκτορα”, πρέπει να το εξηγήσεις. Μπορεί να είναι σωστότερο το δεύτερο (και μάλλον τείνω σε αυτή την άποψη), όμως οφείλεις να περιγράψεις με σαφήνεια τις νέες προθέσεις σου και να μην πατάς σε δυο βάρκες.
ΚΑΨΤΕ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΓΡΑΨΤΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ…
Εν κατακλείδι:
Ο Αλέξης Τσίπρας συνάντησε τις προάλλες τον σπουδαίο σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν. Ο τελευταίος τον χαρακτήρισε “μελλοντικό πρωθυπουργό της Ελλάδας και ελπίδα της Ευρώπης”. Η αλήθεια είναι πως οι σκηνοθέτες (από τον Ταραντίνο μέχρι τον Κιαροστάμι) διαθέτουν -εκ φύσεως και εξ επαγγέλματος- φαντασία. ‘Αλλοτε επιβεβαιώνεται, άλλοτε όχι. Ωστόσο, για να γίνει πράξη η ρήση του Όλιβερ Στόουν, πρέπει ο τελευταίος να προσφέρει ταχύρυθμα σεμινάρια συγγραφής πειστικών σεναρίων στον Αλέξη Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται ασμένως σενάριο. Για την ακρίβεια, πρέπει να “κάψει το σενάριο” του κόμματος του 4,5% και να αποκτήσει ενδιαφέρον σενάριο με πλοκή, αρχή, μέση και τέλος (κατά προτίμηση happy end) που να παραπέμπει σε κόμμα εξουσίας. Ή ακριβέστερα σε κόμμα που να θέλει να γίνει εξουσία.
Το νέο σενάριο απαιτεί και λαμπερούς πρωταγωνιστές με εμπειρία στην υποκριτική τέχνη με όρους Λη Στράσμπεργκ και όχι μπουλουκιού. Ο Τσίπρας αποκτά ταχύτατα την εμπειρία αυτή. Ηγετικά στελέχη, όπως ο Δραγασάκης, ο Παπαδημούλης κι ο Σταθάκης φαίνεται, επίσης, να πείθουν. Υπάρχουν όμως δεκάδες άλλοι που έχουν μείνει κολλημμένοι στην εποχή της ακτιβιστικής αθωότητας, όταν καθένας έλεγε ότι ήθελε και έκανε πολιτική με τις προσωπικές του απόψεις.
Για να μιλήσουμε με όρους κινηματογράφου -ιδιαίτερα αφού ο Αλέξης Τσίπρας μας αποκάλυψε πως είναι φαν του Στόουν και του Platoon- ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαντήσει γρήγορα εάν προτιμά να πρωταγωνιστήσει στο Mission Impossible ή σε κάποια ταινία του Λουί Ντε Φινές. Κανένας ρόλος δεν είναι ντροπή. Απλώς, κάνοντας τον χωροφύλακα του Λουί Ντε Φινές το πολύ να καταλήξεις στο Ροζικλέρ, ενώ με μια ταινία πλοκής και δράσης έχεις σοβαρές πιθανότητες να πατήσεις το “κόκκινο χαλί” της τελετής των Όσκαρ.
Θέμα επιλογής είναι. Το συνέδριο είναι, άλλωστε, κοντά…