ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Ασφυξία. Φόβος. Σύγχυση. Κούραση. Αγωνία. Αυτές κι άλλες τόσες λέξεις απόγνωσης διατρέχουν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας. Κι από την άλλη πλευρά: Φλυαρία, Στόμφος, Υπεροψία, Θριαμβολογίες, Αυταρχισμός, Ανικανότητα, Διάψευση. Οι λέξεις που περιγράφουν τα κυβερνητικά και επιστημονικά στελέχη που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Του Αντρέα Παναγόπουλου
Θα επρόκειτο για σπαρταριστή κωμωδία, μία παράσταση κλόουν και γελωτοποιών, αν δεν θρηνούσαμε χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια νεκροζώντανους πολίτες. Πρωταγωνιστές ενός δράματος με ύφος “καρδιναλίων” και θράσος “χιλιάδων πιθήκων” που αδυνατούν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα, όσοι “διαχειρίζονται” την πανδημία και τις συνέπειές της. Κι από δίπλα επιστήμονες-κομπάρσοι, τηλεμαϊντανοί και καρτούν των πρωινάδικων που αυτοδιαψεύδονται ανά μισάωρο χωρίς να δείχνουν ίχνος ντροπής για τα ήξεις-αφήξεις τους.
Ολοι τους φλυαρούν από τηλεοπτικού άμβωνος χωρίς να βρίσκεται ΕΝΑΣ δημοσιογράφος να τους πει “τι ανοησίες είναι αυτές που ξεστομίζετε, ωρέ λεβέντες;” θυμίζοντάς τους ότι άλλα έλεγαν πριν ένα μήνα, μία εβδομάδα, μία μέρα. Αντίθετα, η παράσταση επαναλαμβάνεται καθημερινά με κορυφαία στιγμή την “ενημέρωση στις 6” από τον ΕΟΔΥ, την Πολιτική Προστασία και εκπροσώπους της πιο αναξιόπιστης επιτροπής από τον καιρό της 7ετίας. Ενα ατελείωτο καρναβάλι από το πρωί ως το βράδυ.
Επί ένα χρόνο σέρνουν τη χώρα από παγίδα σε παγίδα και από καταστροφή σε καταστροφή κάνοντας λόγο για “success stories”, “εξαιρετική πορεία σε σχέση με άλλα κράτη”, “κρίσιμες εβδομάδες” και “κρίσιμα δεκαήμερα” που “αμέσως μετά θα ανασάνουμε” αλλά και για επιχειρήσεις με βαρύγδουπα ονόματα όπως η “Ελευθερία” για τους εμβολιασμούς που κόλλησαν στην άμμο πριν καν ξεκινήσουν.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να ξεχάσει; Το “σκόιλ ελικίκου”; Τις μάσκες-τεντόπανα για τους μαθητές; Την άρση της πρώτης καραντίνας “για να σωθεί ο τουρισμός” και το πρώτο αεροπλάνο με τουρίστες που το έραιναν δύο πυροσβεστικά; Τα πίσω-μπρος για τις λειτουργίες στις εκκλησίες; Την κοροναδοξολογία του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη;Τα γηροκομεία που μετατράπηκαν σε ομαδικούς τάφους; Τις αναθέσεις προμήθειας μασκών σε συνεργεία αυτοκινήτων; Τις υποσχέσεις για εμβόλια από τέλος Νοεμβρίου; Τη δεύτερη καραντίνα όταν πια η Βόρεια Ελλάδα βούλιαζε στην πανδημία; Τις εξαγγελίες περί επιστροφής στην κανονικότητα από τις αρχές του 2021;
Παπαρολογίες χωρίς όριο… Και επίκληση της “ατομικής ευθύνης”… Ψέματα κατά συρροή και αδιαφάνεια… Business πάνω σε φέρετρα… “Διπλά βιβλία” και διπλές επιτροπές… Αρνηση να κατατεθούν τα πρακτικά… Τσαμπουκάδες αλλά και δάκρυα από τους ανευθυνοϋπεύθυνους διαχειριστές της εθνικής μας συμφοράς;
Γελοιότητες! Ούτε ένας με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, όχι επιστήμονα αλλά απλώς ενηλίκου. Ούτε ένας που να έχει το θάρρος να πει “όχι κύριοι, δεν συμμετέχω σε αυτή την κοροϊδία! Δεν μπορώ να ξεφτιλίζομαι έτσι ως επιστήμων και ως προσωπικότητα”.
Κι ενώ η αποτυχία τους είναι πλήρης τόσο απέναντι στην υγειονομική όσο και στην οικονομική κρίση προωθούν την ορμπανοποίηση της χώρας διαλύοντας κάθε τομέα δραστηριότητας, ψηφίζοντας επαχθείς νόμους για την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, το ασφαλιστικό, την οικονομία συνολικά με αποκορύφωμα το σχέδιο Πινοσέτ-Πισαρίδη που θα ισοπεδώσει οτιδήποτε είχε μείνει όρθιο στα χρόνια των μνημονίων. Οσο ανίκανοι αποδεικνύονται στη διαχείριση της κρίσης τόσο ικανότατοι και επιτελικοί εμφανίζονται στην ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει κατά της κοινωνίας.
Ομως το πραγματικό πρόβλημα δεν αυτό. Οι κυβερνήσεις και οι νόμοι τους έρχονται και παρέρχονται. Οι οικονομίες, και οι πιο σακατεμένες, ξαναχτίζονται από τα ερείπια. Με πόνο, με θύματα αλλά ξαναχτίζονται. Εκείνο που δεν διορθώνεται είναι η καταστροφή των γενεών. Κι αυτή τη στιγμή καταστρέφονται δύο γενιές ανθρώπων. Τα παιδιά μας. Του Δημοτικού, του Γυμνασίου, του Λυκείου. Καταστρέφονται όχι μόνο γιατί δεν θα έχουν τις βάσεις της εκπαίδευσης αλλά και ψυχολογικά. Ούτε οι γενιές της Κατοχής δεν είχαν τέτοια μοίρα όπως οι σημερινές. Ισως ούτε και της Τουρκοκρατίας.
Μαζί τους καταστρέφονται και όλες οι προηγούμενες γενιές, οι λεγόμενες και “δυναμικές” γενιές που χάνουν, πέρα από τις δουλειές τους και κάθε προσδοκία για το μέλλον καθώς και, όπως δείχνουν πολλές έρευνες, την ψυχική ισορροπία τους βουτώντας στα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά χάπια. Και όλες οι γενιές μαζί, παλιές και νέες, αισθάνονται ότι υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν να τους εμπιστευτούν, ότι όλοι “παίζουν παιχνίδια” και ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την τύχη τους, την υγεία τους, τις δουλειές τους. Το χειρότερο είναι ότι μέσα σε αυτή την απόγνωση βρίσκουν έδαφος και όλες οι θεωρίες συνωμοσίας που ξεφυτρώνουν, όχι τυχαία, από παντού…
Μέσα σε όλον αυτόν τον ζόφο οι κυβερνώντες καρναβαλιστές και οι επιστημονικοί τους σύμβουλοι φαντάζουν ακόμη πιο απεχθείς και επικίνδυνοι ένα χρόνο μετά την πρώτη εμφάνιση της πανδημίας και λίγο πριν το τρίτο κύμα της.
ΥΓ: Για όσους θεωρούν “ακραίους” τους χαρακτηρισμούς μου για πολιτικούς και “επιστήμονες” τους συνιστώ να κάνουν, αν τολμούν, μία βόλτα στη γειτονιά τους. Εκεί που δεν επικρατούν οι ευγένειες του δημόσιου γραφιά. Κερδισμένοι θα βγουν. Εστω και με κάποιες κάπως ώριμες ντομάτες…