ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μέτρα, νέα μέτρα, πιο αυστηρά, lockdown στο lockdown και μια κατάσταση που δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Έτσι κυλάει η ζωή μας τον τελευταίο περίπου ένα χρόνο.
Της Μαρίνας Βερνίκου
Εκεί που πάει να φανεί λίγο φως στο τούνελ, επιστρέφουμε σε πιο έντονο σκοτάδι. Όλη αυτή η κατάσταση έχει επιπτώσεις σε όλες τις ηλικίες. Ηλικιωμένοι δεν μπορούν να δουν τις οικογένειες τους και σε πιο ακραίες περιπτώσεις χάνουν την ζωή τους σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου ολομόναχοι. Από την άλλη όμως, είμαστε και εμείς, οι νέοι, που πολλές φορές έχουμε κατηγορηθεί ως υπεύθυνοι για τη διασπορά του ιού, αλλά βρισκόμαστε ίσως στη πιο δύσκολη θέση με τις περισσότερες επιπτώσεις. Η ζωή κυλάει, μέρες και μήνες περνάνε και εμείς παραμένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας μες την αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά ακόμη και για το παρόν.
Το στίγμα και η περιθωριοποίηση
Έχει παρατηρηθεί πολλές φορές από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς αλλά απλούς ανθρώπους που συναντάμε στο δρόμο , να μας κάνουν διαρκή «επίθεση» κατηγορώντας τους νέους για την αύξηση των κρουσμάτων και για τις αναγκαίες συνέπειες που ακολούθησαν. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σκηνικά με συνωστισμένους νέους σε πλατείες. Σίγουρα αυτές οι συμπεριφορές είναι ανεύθυνες και πιθανότατα συνεισέφεραν στην άνοδο των κρουσμάτων.
Ας μην ξεχνάμε όμως καθημερινές εικόνες από μέσα μαζικής μεταφοράς, που κανείς δεν τηρούσε τα μέτρα καθώς δεν ήταν εφικτό. Ο λόγος για αυτό; Τα αραιά δρομολόγια σε ώρες αιχμής, που όπως φαίνεται δεν διορθώθηκαν από την πολιτεία. Για αυτά όμως σιγή ιχθύος. Η τουλάχιστον δεν ακούστηκε όσο έπρεπε. Εικόνες επίσης από Super Market όπου δεν τηρείται κανένα μέτρο και συμφωνούν πλέον όλοι ότι είναι ένα από τα βασικά σημεία διασποράς.
Κι όμως ο εύκολος στόχος είμαστε εμείς, η νέα γενιά. Στο δρόμο, πολλές φορές, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας αλλάζουν πεζοδρόμιο για να μην πλησιάσουν κάποιο νέο η ακόμη κάνουν παρατηρήσεις τύπου «κάνε λίγο πιο εκεί γιατί εσύ σίγουρα δεν θα προσέχεις». Και όλο αυτό, από ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται κλεισμένοι στα σπίτια τους αφού κυρίως για την δική τους ασφάλεια και υγεία έχουμε θέσει σε παύση την ζωή μας.
Κοινωνικοποίηση και ψυχική υγεία
Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα στη κατάσταση που βιώνουμε είναι η μειωμένη και περιορισμένη κοινωνική μας ζωή και οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. Ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον, που μπορεί και πρέπει να επικοινωνεί και να αλληλοεπιδρά με άλλους ανθρώπους. Ο κορονοιός και οι συνεχόμενες καραντίνες έχουν καταστρέψει την κοινωνική ζωή όλων μας. Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε στα φοιτητικά μας χρόνια. Τα χρόνια αυτά έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κόσμο, να ζήσουμε ανέμελα, να πειραματιστούμε, να κάνουμε λάθη, να ερωτευτούμε να απογοητευτούμε και στο τέλος ίσως να βρούμε αυτό που ψάχνουμε αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Εδώ και ένα χρόνο περίπου έχουμε στερηθεί την δυνατότητα και το δικαίωμα να κάνουμε όλα αυτά που θα «έπρεπε» και το μόνο που μας έχει μείνει είναι ότι είχαμε πριν. Ακόμα και παρέες που είχαμε, πλέον είναι διαδικτυακές και στην καλύτερη περίπτωση το «6» μας. Οι φοιτητές που φέτος διανύουν το πρώτο έτος, δεν έχουν καν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους συμφοιτητές τους εκτός διαδικτύου.
Το να είμαστε «παγιδευμένοι» σε ένα σπίτι, με γονείς ή όχι, να μην μπορούμε να βγούμε και να κοινωνικοποιηθούμε, έχει επιπτώσεις και στην ψυχική μας υγεία. Κλεινόμαστε πολλές φορές στον εαυτό μας, ξεχνάμε να συζητάμε και να νιώθουμε ελεύθεροι. Άλλωστε αυτό που βιώνουμε τώρα είναι ίσως το πιο κοντινό σε έλλειψη ελευθερίας που ίσως θα βιώσουμε ποτέ.
Είναι αρκετά σύνηθες μετά τα σχολικά χρόνια οι νέοι να αντιμετωπίζουν πολλές ανασφάλειες. Έρχονται στιγμές που όλοι χρειαζόμαστε επιβεβαίωση. Είτε μέσα από την διεύρυνση του κοινωνικού μας κύκλου, είτε πιο απλά με το φλερτ σε κάποια έξοδο. Για να φτάσουμε στο σημείο να έχουμε βρει και αποδεχτεί τον εαυτό μας και τα θέλω μας, περνάμε και από αυτό το στάδιο. Πλέον λοιπόν με την κατάσταση που βιώνουμε, το χάνουμε και αυτό με αποτέλεσμα οι ανασφάλειες να γιγαντώνονται.
Τα «καλύτερά μας χρόνια» λοιπόν, καταλήγουν σχετικά μοναχικά με τάση να τα κατατάξουμε έως και στα «χειρότερα».
Παρόν, μέλλον και φόβοι
Με τα πανεπιστήμια κλειστά, τις δουλειές πολύ περιορισμένες και ίσως καμία ευκαιρία για πρακτική, δημιουργούνται πολλοί φόβοι για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Βλέπουμε τις οικονομίες να καταστρέφονται σιγά σιγά και υπάρχει πολύ μεγάλη αβεβαιότητα για την συνέχεια. Βλέπουμε φοιτητές οι οποίοι δούλευαν παράλληλα για να συμπληρώσουν το ίσως γονικό εισόδημά τους ώστε να μπορούν να καλύψουν τα φοιτητικά τους έξοδα, λόγω της πανδημίας να είναι άνεργοι με αποτέλεσμα να βρίσκονται ήδη σε πολύ δύσκολη θέση οικονομικά και να μη μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι μετά τον κορονοιό θα αντιμετωπίσουμε μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις. Φοιτητές λοιπόν που πλησιάζουν στην αποφοίτηση και στην αρχή της επαγγελματικής τους πορείας, προβληματίζονται για το αν τελικά θα υπάρχουν ευκαιρίες για δουλειές, και αν ναι, θα είναι ικανές ώστε να μπορούν να συντηρηθούν; Είναι σίγουρα πολλά τα ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν ακόμη και ο χρόνος θα δείξει πως θα είναι η κατάσταση στο μέλλον. Παρόλα αυτά, ίσως βρεθούμε σε μία κατάσταση χειρότερη από την κρίση του 2008, και βγει η γενιά μας η πιο ζημιωμένη από την πανδημία. Όπως και να έχει, η γενιά ΜΑΣ, είμαστε οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, και αν δεν υπάρχουν ευκαιρίες, τρέμουμε τα αποτελέσματα της ανεργίας αυτής.
Δεν γνωρίζουμε τι θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, αλλά σίγουρα αξίζουμε μια προσπάθεια για καλύτερη αντιμετώπιση. Μία προσπάθεια να ανοίξουν τα πανεπιστήμια με ασφάλεια και μία προσπάθεια για καλύτερη ζωή στις μέρες που διανύουμε. Ελπίζουμε να το δούμε σύντομα γιατί αλλιώς δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει.
ΥΓ. όπως λέει και ο Παύλος Παυλίδης, «άκουσα ειδήσεις το πρωί, την φωνή που λέει τα νέα. Είπε πως σήμερα η ζωή στη γη, θα’ ναι πολύ ωραία», η τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε να ακούσουμε σύντομα.