Newsroom Team H Φώφη, ο Ανδρέας, η Εύα, ο Παύλος, ο Νίκος. Σε ένα κόμμα του 6% που εκλογικά, πολιτικά και δημοσκοπικά προσπαθεί εδώ και καιρό να εμφανιστεί ως κάτι περισσότερο απ΄ αυτό που είναι, ακούγεται λογικό να αναγνωρίζονται τα στελέχη του με τα μικρά τους ονόματα. Αυτή η οικειότητα, ωστόσο, δεν πρέπει να παραπλανά.
Η απόληξη (ΚΙΝΑΛ) ενός ιστορικού κόμματος (ΠΑΣΟΚ) που φημιζόταν για τον βυζαντινισμό του είναι λογικό να διαθέτει κληρονομικά στοιχεία, τα οποία όσο πορεύεται προς το κρίσιμο συνέδριο του φθινοπώρου θα αναδεικνύονται περισσότερο.
Τα στρατόπεδα έχουν αρχίσει να σχηματίζονται με ευκρίνεια. Η Εύα (Καϊλή) πήρε ήδη το μέρος του Ανδρέα (Λοβέρδου) -ο οποίος διεκδικεί δυναμικά την ηγεσία- και έδειξε τον δρόμο για συνεργασία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η τελευταία δεν εφείσθη θετικών λόγων για τον πρωθυπουργό σε μια από τις πρόσφατες εμφανίσεις της. «Στην Ευρώπη χαρακτηρίζεται ως social liberal (ο Μητσοτάκης). Αυτή είναι η εκτίμησή μου. Περισσότερο ανήκει σε αυτόν τον χώρο. Ο ίδιος έχει χτίσει μια πολύ καλή σχέση με τον Μακρόν. Το κόμμα του Μακρόν στο Ευρωκοινοβούλιο ανήκει στην πτέρυγα “renew”» τονίζει, μεταξύ άλλων στην επίμαχη συνέντευξή της η κ. Καϊλή, δημιουργώντας συνειρμούς και για τις ενδεχόμενες μελλοντικές επιδιώξεις για την ίδια και το κόμμα της, ως δυνητικός εταίρος της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη.
Η Εύα υποστήριζε παλαιότερα τον Νίκο (Ανδρουλάκη), έκρινε, όμως, πως είναι καλύτερο να αλλάξει στρατόπεδο και να αυτο-αναβαθμιστεί σε “υπαρχηγό” του Ανδρέα (Λοβέρδου). Ίσως και επειδή ο Ανδρουλάκης, παρότι εμπειρότατος και δημοφιλής στα εσωκομματικά δείχνει τον τελευταίο καιρό να κρατά αποστάσεις και να “γράφει” χιλιόμετρα -και μάλιστα με επιτυχία- στο Ευρωκοινοβούλιο.
Ο Παύλος (Γερουλάνος) στέκεται στη μέση και, όπως δήλωσε στον Σωτήρη Μπολάκη (συνέντευξη στο libre) πως “θέλουμε να επανασυνδεθούμε τόσο με όσους πολίτες απομακρύνθηκαν από εμάς όλα αυτά χρόνια αλλά και να γνωριστούμε με τους νέους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και με όσους δεν αντέχουν την τοξικότητα με την οποία ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ποτίσει την πολιτική ζωή. Και αυτό το προσκλητήριο για ένα νέο προοδευτικό ξεκίνημα που θα αλλάξει τα δεδομένα, μπορεί να συμβεί μόνο με ανοιχτές διαδικασίες εκλογής προέδρου”.
Η Φώφη (Γεννηματά) θεωρείται περίπου ως ακλόνητο φαβορί αλλά τίποτε δεν είναι ακλόνητο μέχρι να το αποδείξει την ώρα της ψηφοφορίας (ηλεκτρονικής;) των συνέδρων. Υπάρχουν, βεβαίως, και άλλοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα παίξουν τον ρόλο τους. Εν αρχή ήν ο Γιώργος (Παπανδρέου), ο οποίος προσώρας κινείται μεταξύ αναχωρητικού “ζεν” και εργώδους παρασκηνίου. Λέγεται πως την ύστατη ώρα, κι αφού διασφαλίσει το δικό του πολιτικό μέλλον αλλά και το αντιδεξιό πρόσημο του νέου ΠασοκοΚινάλ, θα κάνει το νεύμα υπέρ της Φώφης.
Υπάρχει, όμως, και ο Χάρης (Καστανίδης). Βαρύθυμος, για πολλούς, αλλά και με σημαντικό ειδικό πολιτικό βάρος. Ορισμένοι θεωρούν πως είναι ίσως το πιο καταρτισμένο πολιτικά στέλεχος, ένας πολιτικός με σαφή αντιδεξιό προσανατολισμό που κατορθώνει να κρατά το νήμα τόσο με την ανδρεϊκή “προϊστορία”, όσο και με τα θετικά της περιόδου Σημίτη. Κάποιοι σπεύδουν να τον κατατάξουν στους φιλο-ΣΥΡΙΖΑ του ΚΙΝΑΛ, ωστόσο είναι βέβαιο πως αυτό γίνεται περισσότερο για να τον υπονομεύσουν ακριβώς επειδή τον υπολογίζουν.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν “αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με το ΚΙΝΑΛ”. Όσο κι αν ο μεν Αλέξης Τσίπρας έχει θωρακίσει τα αριστερά σύνορα του διαδόχου σχήματος του ΠΑΣΟΚ (συνομιλώντας ευθέως με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές ως κόμμα εξουσίας), ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης τα δεξιά σύνορα με στοχευμένες κινήσεις (και…αβρότητας) στον χώρο του Κέντρου, το ΚΙΝΑΛ έχει ακόμα ρόλο να παίξει.
Εάν υπερισχύσει, για παράδειγμα, ο Λοβέρδος με την Εύα και κάποια Σημιτικά στελέχη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει την ασφάλεια ενός βολικού εταίρου εφόσον χρειαστεί να προσφύγει σε κυβερνητική συνεργασία μετά τις επόμενες εκλογές. Εάν η Φώφη, ή οιοσδήποτε άλλος εκ των πιθανών υποψηφίων (Καστανίδης, Γερουλάνος, Ανδρουλάκης) επιλέξουν το αντιδεξιό πρόσημο και αποκλείσουν οιαδήποτε συνεργασία με τη Ν.Δ, τότε διευκολύνεται το προοδευτικό αφήγημα Τσίπρα.
Για να είμαστε, όμως, σαφείς και επειδή πολλοί εκ των παραπάνω ομνύουν στο brand name ΠΑΣΟΚ, το συγκεκριμένο αφήγημα ελάχιστοι μπορούν να υπηρετήσουν. Στο κάτω κάτω της γραφής, η Πασοκική ταυτότητα δεν είναι επίκτητη. Και μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού εκείνοι εκ των πρωταγωνιστών του μικρού ΚΙΝΑΛικού θρίλερ που μπορούν να ισχυριστούν πως “γεννήθηκαν (πολιτικά) ΠΑΣΟΚ”.