ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σύντομα και περιεκτικά: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι κόμμα εξουσίας, ακόμα κι αν ορισμένες φορές δεν δείχνουν να το πολυπιστεύουν όσα εκ των στελεχών του προτιμούν ζουν στα σύννεφα της αθωότητας του κινηματισμού και της ριζοσπαστικής καθαρότητας. Ως τέτοιο, πρέπει να έχει σταθερά στο στόχαστρό του την επόμενη διακυβέρνηση και να διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε να το επιτύχει. Το πότε είναι μία άλλη παράμετρος, και μία επώδυνη συζήτηση που δεν αρμόζει ούτε σε βιαστικούς, ούτε σε αιθεροβάμονες που διαβάζουν ανάποδα τις δημοσκοπήσεις.
Ως συνετό κόμμα εξουσίας, η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να λαμβάνει υπ΄ όψιν του πως δεν τελειώνουν όλα στις επόμενες εκλογές, αλλά μπορεί να απαιτηθεί μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και σφυρηλάτηση της πεποίθησης ότι του αξίζει η διακυβέρνηση ακόμα και μέσα από νέες ήττες. Μια ενδιαφέρουσα άσκηση για την ηγετική ομάδα του Κουμουνδούρου -αλλά και τα κατώτερα κλιμάκια- θα ήταν να στέκονται καθημερινά μπροστά στον καθρέφτη και να επαναλαμβάνουν “θέλω να είμαι κόμμα εξουσίας”. ‘Οχι “είμαι κόμμα εξουσίας” αλλά “θέλω να είμαι”. Μεγάλη η διαφορά.
Σε αυτή την διαλεκτική συζήτηση δεν χωρούν πιθανότατα όσοι εκκινούν από την ρητορική της ωραιοπαθούς δικαίωσης με στοιχεία, μάλιστα, πολιτικής ρεβάνς. Θέλει τον χρόνο της αυτή η διαδικασία και η έννοια του πολιτικού χρόνου είναι εύπλαστη και συχνά δεν συμβαδίζει με τα ρολόγια εκείνων που επιζητούν την επιστροφή.
Για να εγγραφεί ένα πολιτικό υποκείμενο στο συλλογικό υποσυνείδητο ως κόμμα εξουσίας οφείλει να πείθει πως είναι τέτοιο. Δεν αρκεί να το πιστεύουν τα στελέχη του, δεν αρκεί ακόμα να το επιθυμούν διακαώς εκείνοι οι ψηφοφόροι που θα το ακολουθούν ούτως ή άλλως. Ο ΠΑΟΚ, η ΆΕΚ, ή ο Παναθηναϊκός είναι, αναμφίβολα, μεγάλες ομάδες. Ο προσδιορισμός εκμαιεύεται κυρίως λόγω της ιστορικότητάς τους, δεν επιβεβαιώνεται, όμως, από τους τίτλους. Πόσο μεγάλη ομάδα είναι, φερ’ ειπείν, ο Παναθηναϊκός όταν έχει να δει πρωτάθλημα από την εποχή του Σισέ; Και πόσο ουτοπικό είναι να δηλώνει πως διεκδικεί κάθε χρόνο τον τίτλο του πρωταθλητή όταν δεν έχει ούτε την σωστή διοίκηση, ούτε το μπάζτετ, ούτε τον προπονητή, ούτε τους κατάλληλους παίκτες; Όλα αυτά, δε, πρέπει να συνυπάρχουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για παράδειγμα, διαθέτει εξαιρετικό προπονητή/διοίκηση αλλά η υποδομή του και τα στελέχη του δεν φαίνονται επαρκή για έναν γρήγορο (εκλογικό) τίτλο. Οι οπαδοί θα γεμίζουν την Λεωφόρο ακόμα κι όταν παίζει με τον Αστέρα Τρίπολης, οι τίτλοι, όμως, είναι εκείνοι που θα εκτοξεύσουν τις πωλήσεις των “διαρκείας” και θα γεμίσουν το ΟΑΚΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως το έχει κατανοήσει. Για να γεμίσει μεγάλα γήπεδα χρειάζεται περισσότερους φιλάθλους και για να τους αποκτήσει απαιτείται να έχει ομάδα που να παίζει θεαματικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Θα κάνει “μεταγραφές”, θα αναδείξει νέα ταλέντα από το “φυτώριο”; Και τα δύο χρειάζονται. Και μαζί με αυτά απαιτείται στρατηγική. Δεν τελειώνουν όλα στις επόμενες εκλογές, χρειάζεται δουλειά πριν από αυτές και ψυχραιμία μετά από κάθε ήττα.
Αυτή την ψυχραιμία δεν την είχαν στην Κουμουνδούρου μετά τις εκλογές του 2019. Οι μισοί φόρεσαν μαύρες πλερέζες και οι άλλοι μισοί αποκαμωμένοι και αποκαρδιωμένοι πήγαν διακοπές-και μετά τις συνέχισαν. Το πραγματικό παιχνίδι για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ξεκίνησε πριν λίγο καιρό και θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα ως προσπάθεια να οικοδομηθούν οι συνθήκες του κόμματος εξουσίας.
Πρέπει να ξαναβρεί το νήμα με την “αδιευκρίνιστη ψήφο”, με τα παιδιά που “γύριζαν στο σπίτι”, με τους νέους που θέλουν αλλά δεν γοητεύονται, με τους οπαδούς της ήρεμης διαχείρισης, με τους νοικοκυραίους (που προσβλητικά κάποια στελέχη του αποκαλούν “κυρ Παντελήδες”), με τους αριστερούς, τους κεντροαριστερούς και του κεντρώους. Με όλους. Να καταλάβει, ακόμα, πως κάθε εποχή έχει τόσο ριζοσπαστισμό όσο μπορεί να αντέξει και όσο οι ίδιες οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το 2012 και το 2015 δεν ήταν ίδια με το 2018 της εξόδου από τα μνημόνια και δεν είναι -όλα μαζί- ίδια με το 2021 και το 2002, μετά την πανδημία και με νέα ζητούμενα. Δεν υπάρχει συνταγή πλην ενός κεντρικού και αδιατάρρακτου πολιτικού προσήμου που αφορά την υπεράσπιση του ανθρώπου και της κοινωνίας. Όλα τα άλλα πρέπει να ζυγίζουν και να ζυγίζονται.