ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ O πολιτικός επιστήμονας και διανοούμενος Λευτέρης Κουσούλης, ένας άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία στην πολιτική επικοινωνία, ανάρτησε ένα ενδιαφέρον σχόλιο στον λογαριασμό του στο twitter. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει “δοκίμιο περί αυτοθαυμασμού”.
Επισημαίνει πως “η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει το όριο του αυτοθαυμασμού και του αυτοεπαίνου. Το έργο και το αποτέλεσμα είναι υποχρέωση. Και προκύπτει για σας (σσ. εννοεί την κυβέρνηση) από την λαϊκή εντολή. Δεν είναι παροχή. Η διαρκής διεκδίκηση επιβράβευσης εκφεύγει από το δημοκρατικό πλαίσιο. Συγκρατηθείτε κύριοι της Κυβέρνησης”.
Κατ’ αρχάς, μια βασική αναφορά: ο Κουσούλης δεν συγκαταλλέγεται μεταξύ των επικριτών της κυβέρνησης. Έχει συχνά επισημάνει με θετικό πρόσημο κάποιες επιδόσεις της. Κι επειδή scripta manent, η βιβλιογραφία του και η πυκνή αρθογραφία του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ (με αναφορές στον ρόλο της αριστεράς και αιχμές για τον Αλέξη Τσίπρα, πείθουν εύκολα πως το παραπάνω σχόλιό του δεν εκκινεί από κάποια πρόθεση αποδόμησης.
Ο Κουσούλης αναφέρεται σε ένα φαινόμενο –γνωστό και ευκρινές εδώ και πολύ καιρό– που θέλει την κυβέρνηση να αυτοεπαινείται με την ίδια ένταση που σπεύδουν να την επαινέσουν όσοι έχουν άκριτα προσδεθεί στο άρμα της. Ο αυτοθαυμασμός ξεκινά από απλές καθημερινές κυβερνητικές πολιτικές –συνηθισμένες και τυπικές– και φτάνει στο …έπος των δημοσκοπήσεων. Οι τελευταίες, δε, συχνά αναγιγνώσκονται και μεταδίδονται με μία τάση υπερ-ανάδειξης των θετικών τους πλευρών και υποβάθμισης μέχει εξαφάνισης των αρνητικών. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που ο βουλευτής Γ. Λοβέρδος (προφανώς για να γίνει αρεστός μετά το ολίσθημα της δήλωσής του περί του…κακοποιητή γονιού) να διαστρεβλώνει φόρα-παρτίδα τα στοιχεία της τελευταίας μέτρησης της Alco, ακολουθώντας το παράδειγμα κάποιων μέσων ενημέρωσης. Όταν όλα είναι τέλεια και προβάλλονται σαν να είναι τέλεια, όλο και κάποιοι πείθονται για την τέλεια ζωή τους! Αυτό είναι το δόγμα.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, άλλωστε, σπεύδει συχνότατα να αποδώσει τιμές στον εαυτό του. Όπως, παραδείγματος χάριν, με το θέμα των εμβολιασμών. Η ανάρτηση του κ. Μητσοτάκη στο twitter ενδεικτική:
Ελάχιστοι θα αναρωτηθούν πόθεν προκύπτει ότι έχουν εμβολιαστεί πάνω από 5.000.000 πολίτες, όταν η ίδια η ανάρτηση αναφέρει πως 1.810.000 έχουν λάβει και τις δύο δόσεις των εμβολίων -άρα είναι πλήρως εμβολιασμένοι-, και 3.280.000 έχουν λάβει τουλάχιστον μία δόση. Εδώ εμφιλοχωρεί μια ανεπαίσθητη αντίφαση. Πρώτα, ότι το 5 εκατ. ως αριθμός φαίνεται να προκύπτει από το άθροισμα των δύο παραπάνω αριθμών. Όμως ένα μέρος του δεύτερου αριθμού περιέχεται στον πρώτο!!! Αλλά και τι σημαίνει πως περίπου 3,3 εκατ. έχουν εμβολιαστεί με τουλάχιστον μία δόση, όταν 1,8 έχουν κάνει και τις δύο δόσεις;
Δεν αμφισβητεί κανείς πως στην οργάνωση των εμβολιασμών η κυβέρνηση τα έχει πάει καλά. Η ανάρτηση, όμως, έγινε, προφανέστατα, στο πλαίσιο του -κατά Κουσούλη- αυτοεπαίνου. Όμως, εάν έτσι έχουν τα πράγματα και δικαίως η κυβέρνηση στέκεται χαμογελαστή βλέποντας το είδωλό της στον καθρέφτη, προς τι τότε ο συναγερμός -συνοδευόμενος με καταγγελία και διδακτική/προτρεπτική προβολή του δακτύλου– σχετικά με την απροθυμία πολιτών για εμβολιασμό; Προς τι η επισήμανση πως δεν έχει ανταποκριθεί περίπου το 30% στις ηλικίες 75+, 80+, αλλά και στην κατηγορία 60-64 που κλήθηκε να εμβολιαστεί εμβόλιμα με AstraZeneca; Ανάλογο είναι, δυστυχώς, το κλίμα και στις νεότερες ηλικιακές κατηγορίες, ακόμα και στους 30-39 που αρχικώς είχε δεόντως επισημανθεί για τον ενθουσιασμό που επιφύλαξε στην πρόσκληση του πρωθυπουργού.
Ή, λοιπόν, η κυβέρνηση δικαίως αυτοθαυμάζεται για την επιτυχία των εμβολιασμών και άρα δεν έχει νόημα η μομφή για την απροθυμία τριών στους 10 πολίτες, ή παραπλανητικά επαινεί τον εαυτό της εφόσον καταγράφονται τόσο μεγάλες επιφυλάξεις. Ίσως, υπό το πρίσμα αυτό, εάν ίσχυε το πρώτο, δεν θα είχε και νόημα όλη αυτή η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας.
Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά άλλα θέματα. Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις εργαλειοποιούνται κατά το δοκούν. Αγνοεί η κυβέρνηση, για παράδειγμα, το μικρό πολιτικό βατερλό που καταγράφει το Ευρωβαρόμετρο (το οποίο κυριολεκτικώς εξαφανίστηκε από φίλια ΜΜΕ), ακόμα και την δυσφορία και απογοήτευση των πολιτών για τους χειρισμούς ως προς την πανδημία, τα εργασιακά, την οικονομία, τα θέματα δημοκρατίας κ.ά.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση δεν σημαίνει επ΄ ουδενί ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν κάποιοι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακατέχονται από σύνδρομα μεγαλειότητας και υπερβολικής αυτοπεποίθησης, καλά θα κάνουν να συμμαζευτούν. Οι πολίτες δείχνουν τον θυμό ή την απογοήτευσή τους για αρκετές κυβερνητικές επιδόσεις και για μια γενικότερη πολιτική προσέγγιση, δεν έχουν, ωστόσο, αποφασίσει όσοι είχαν ψηφίσει τη Ν.Δ να μετακινηθούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο δεν συνάγεται από πουθενά. Και αναφέρομαι κυρίως στα ποιοτικά στοιχεία και πολύ λιγότερο στα ποσοτικά, δεδομένου, όπως λένε οι σοβαρότεροι των δημοσκόπων, ότι η περιβόητη “Πρόθεση Ψήφου”(πειραγμένη ή όχι) δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο ενδιαφέροντος παρά μόνο κοντά στον εκλογικό χρόνο. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Εν κατακλείδι, ο καθρέφτης είναι ένα πλαίσιο αντανακλάσεων της πολιτικής ωραιοπάθειας και ο συνεχής αυτοθαυμασμός ενώπιόν του υψώνει την έπαρση και παράγει αποπροσανατολισμό. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της το μεγάλο υπόλοιπο της θητείας που έλαβε ως εντολή των ψηφοφόρων τον Ιούλιο του 2019. Εκείνη θα κρίνει εάν σκοπεύει να το εξαντλήσει εξάροντας το είδωλο που νομίζει πως βλέπει, ή παράγοντας έργο προς όφελος των ανθρώπων. Τα σημάδια ως προς το πρώτο είναι ανησυχητικά –και ορθώς τα επισημαίνει ο Λ. Κουσούλης και αρκετοί ακόμα.
Όχι, μέχρις ώρας δεν κινδυνεύει από την αξιωματική αντιπολίτευση. Διατρέχει, όμως, έναν πολύ σοβαρότερο κίνδυνο. Να κυλήσει στην αβάσταχτη ελαφρότητα της τελειότητάς της. Διότι θα είναι πολύ επώδυνη η αίσθηση όταν το είδωλο θα αρχίσει να λαμβάνει χαρακτηριστικά του ραγδαία γηράσκοντος προσώπου στον πίνακα του ωραιοπαθούς Ντόριαν Γκρέϋ*.
*Ο κεντρικός ήρωας του Όσκαρ Γουάιλντ, ο νεαρός αριστοκράτης Ντόριαν, συνεπαρμένος από την εκθαμβωτική ομορφιά του πορτρέτου του (το οποίο φιλοτέχνησε ο φημισμένος ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγoυορντ) και συνειδητοποιώντας ότι μια μέρα η ομορφιά του θα χαθεί, εύχεται να μην γεράσει ποτέ! Πουλάει την ψυχή του με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και η ομορφιά του παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο, σε αντίθεση με το πορτρέτο που φέρει τα σημάδια της φθοράς του..