ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ O Aντώνης Σαμαράς μπορεί και να την ζήλεψε την χθεσινή στιγμή του πρωθυπουργού στο Ζάππειο. Ενώπιος ενωπίω με το μέλλον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να συνομιλήσει με το χθες.
Στο σταυροδρόμι προς την επόμενη μέρα της Ευρώπης, εκείνος έστριψε στον δρόμο για το χωριό. Και μπροστά στην – υποβαθμισμένη σε παρουσία και εκπροσώπηση – ευρωπαϊκή ηγεσία, αντί οράματος κατέθεσε φιλιππικό κατά του εγχώριου αντιπάλου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε την επέτειο των 40 χρόνων από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να ντυθεί κομματάρχης.
Πληροφόρησε τον, μάλλον σαστισμένο, Σαρλ Μισέλ ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που στο «σκοτεινό διάλειμμα του 2015» κινδύνευσε να αλωθεί από τις αντιευρωπαϊκές «φασιστικές» δυνάμεις του αριστερού και ακροδεξιού εχθρού. Εξήγησε στον, ζαλισμένο, Νταβίντ Σασόλι, την θεωρία των δύο άκρων σε εκδοχή πιο προωθημένη και από εκείνη του Χρύσανθου Λαζαρίδη. Και διεκδίκησε επάξια το χειροκρότημα του, παρόντος, Αντώνη Σαμαρά, περιγράφοντας πως οι, τότε «προοδευτικές» και νυν κυβερνώσες, δυνάμεις «κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη» και «συνέτριψαν τον διχαστικό λαϊκισμό».
Μπροστά στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίδαξε χθες εθνικό διχασμό. Μπροστά σε μια κοινωνία που ζητά λύσεις, συναινέσεις και υπερβάσεις υπέδειξε πόλωση και μισαλλοδοξία.
Αισθητικά, προσέβαλε το ευρωπαϊκό savoir vivre και τους βασικούς κανόνες πολιτικής αγωγής. Μαζί με την πάγια παράδοση που θέλει τους ηγέτες να μην μεταφέρουν τα εν οίκω στον ευρωπαϊκό δήμο.
Πολιτικά, επέδειξε πολιτικό άγχος και ανασφάλεια – μια ανασφάλεια αδικαιολόγητη για έναν πρωθυπουργό που εμφανίζεται κυρίαρχος, ακλόνητος αι αδιαμφισβήτητος στις δημοσκοπήσεις
Ιστορικά, υπέπεσε σε ανακρίβειες. Διότι το 2015 εμπεριείχε όντως «σκοτεινά διαλλείματα» και στην ευρωπαϊκή, και στην ελληνική του διαδρομή. Τα οποία όμως μάλλον δεν χώρεσαν στην επιλεκτική μνήμη του πρωθυπουργού.
Το Βερολίνο, φερ’ ειπείν, το 2015 είχε ένα «πεφωτισμένο» δίδυμο. Την Ανγκελα Μέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι οποίοι, όπως έκρινε αυτή την εβδομάδα το ίδιο το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, έπαιζαν μόνοι τους την τύχη μιας χώρας στα ζάρια και αποφάσιζαν επίσης μόνοι τους την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Χωρίς να ενημερώνουν καν το γερμανικό κοινοβούλιο, όπως όφειλαν και όπως αποφάσισε το Δικαστήριο της Καρλσρούης.
Η Ευρώπη επίσης είχε μια ντουζίνα και πλέον τραπεζίτες που έπαιζαν κερδοσκοπικά παιχνίδια με το ελληνικό χρέος και μοιράζοντας inside πληροφόρηση για τα ελληνικά ομόλογα την ώρα που η χώρα κατέρρεε. Και αυτό το ανακοίνωσε, μόλις προχθές, η αρμόδια επίτροπος Ανταγωνισμού, ανακοινώνοντας μαζί και βαριά πρόστιμα σε κορυφαίες επενδυτικές τράπεζες.
Η Ελλάδα είχε, ακόμη, έναν απερχόμενο πρωθυπουργό που αποφάσισε να αφήσει, ως προσωπικό πολιτικό κληροδότημα, στην χώρα άδεια ταμεία. Μαζί με τα κλειδιά του Μαξίμου κάτω από το χαλάκι της πόρτας.
Και οι τάξεις των, κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε «προοδευτικών δυνάμεων» είχαν νυν βουλευτές που έδιναν τον, υπέρ πάντων πατριωτικό αγώνα από τα τηλεπαράθυρα, φωνάζοντας «Βάστα Σόιμπλε» κι «Γερούν γερά».
Σ’ αυτά τα «διαλείμματα» ήρθε να προστεθεί και η χθεσινή φιέστα του Ζαππείου. Ηταν το σκοτεινό διάλειμμα του 2019. Και του Κυριάκου Μητσοτάκη…