ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Ενδεχομένως να είναι το έργο με τα περισσότερα σίκουελ Ο James Bond ωχριά μπροστά στις συνόδους κορυφής της ΕΕ με θέμα την Τουρκία. Και τι δεν έχουμε δει. Από το «Απόκληρος της Ευρώπης» σε σκηνοθεσία Μητσοτάκη, στο «Ο Απομονωμένος» του Δένδια κι από το «Παρασύρθηκα στο Αιγαίο» του Παναγιωτόπουλου στο «6 ν.μ.» του Γεραπετρίτη.
Για να μην ξεχνάμε και τα αξεπέραστα «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» με το κοφτερό σκηνοθετικό βλέμμα της Merkel, το «Γαλλικό φιλί» σε σκηνοθεσία Macron άξιου τέκνου της γαλλικής σχολής και το κλασικό «Έγινα για σένα Τούρκος», μια συλλογική δουλειά στα στούντιο των Βρυξελλών.
Για πρώτη φορά η ζωή δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τους σεναριογράφους κι έτσι αναγκαστικά θα παρακολουθήσουμε άλλη μια συνέχεια στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, των όσων έχουμε δει στα προηγούμενα έργα.
Οι διαρροές όπως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις μας προϊδεάζουν για το τι θα συμβεί στις 24-25 Ιουνίου στις Βρυξέλλες. Τόσο ο Ισπανός Borrell, όσο και άλλοι αξιωματούχοι και ηγέτες, δεν έβαλαν την Τουρκία στο επίκεντρο των συζητήσεων. Έχουν προτεραιότητα ζητήματα που έθεσε ο Θείος-Σαμ πριν λίγες μέρες, όταν ήρθε να επιθεωρήσει την αποικία του.
Κάτι πασαλείμματα θα υπάρχουν και πάλι στις κοινές δηλώσεις, όπου θα δώσουν τη δυνατότητα στην Ελλάδα να πανηγυρίσει με 21 κανονιοβολισμούς από το Λυκαβηττό για τα επινίκια, την Κύπρο να αισθανθεί περηφάνεια και τα ελληνικά μέσα να μοιράζουν χαστούκια, κυρώσεις, μαθήματα και τα λοιπά στην Τουρκία, μετά την παρέμβαση στη Σύνοδο του μεγάλου ηγέτη.
Το ότι ο Erdogan είδε και συνομίλησε με σχεδόν όλους τους ηγέτες των κρατών μελών του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα των Ευρωπαίων, δεν έχει καμιά σημασία για τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης. Ούτε ότι συμμετείχε στη Διάσκεψη για τη Λιβύη η Τουρκία, ούτε ότι θα αναλάβει την ασφάλεια και λειτουργία του αεροδρομίου της Καμπούλ με τις ευλογίες των ΗΠΑ.
Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, έχουν την ανάγκη της Τουρκίας, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Τα ολέθρια λάθη των Δυτικών έχουν καταφέρει να προκαλέσουν αστάθεια τόσο στην Μέση Ανατολή, όσο και στη Βόρεια Αφρική. Οι επεμβάσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, η Αραβική Άνοιξη κι άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις «ειρήνης» και «δημοκρατίας» έχουν αφήσει βαθιά σημάδια.
Φυσικά υπάρχει και κάτι άλλο που εύκολα ξεχνούν και αποφεύγουν να ανακαλούν στη μνήμη τους οι Ευρωπαίοι. Η παρουσία πολλών χωρών της Δύσης στις περιοχές αυτές ήταν ως κατακτητές που τις εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο κι αυτό δεν έχει ξεχαστεί από τους πολίτες των χωρών αυτών.
Η Τουρκία που αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με ευρωπαϊκά κεφάλαια, δεν έχασε την ευκαιρία να αναπτύξει ακόμα περισσότερο τις σχέσεις της με τον ισλαμικό κόσμο πρώτιστα και στη συνέχεια με τον αραβικό. Αυτό και όχι μόνο την κάνει αναγκαία. Γιατί αν αρχίσουμε να μιλάμε και για τα υπόλοιπα θα έπρεπε ίσως να την είχαν επίτιμο μέλος της ΕΕ, όχι ότι δεν είναι, εδώ που τα λέμε. Το μαξιλάρι των προσφυγικών ροών που τόσο φοβάται η Ευρώπη και η χώρα που λατρεύουν οι δυτικοί επενδυτές είναι υπό προστασία τελεία και παύλα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει ότι η διπλωματία και η πολιτική είναι ρευστές καταστάσεις και γι’ αυτό δεν πρέπει να αφήνεις κενά. Αν αφήσεις τότε κάποιο άλλο ρευστό θα έρθει και θα γεμίσει το κενό.