ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Σήμερα συμπληρώνονται 47 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της παράνομης τουρκικής εισβολής της 20ης Ιουλίου 1974.
Σχεδόν μισός αιώνας παράνομης στρατιωτικής κατοχής στο 36,2% του εδάφους της Κύπρου, με εποίκους να κατακλύζουν τα κατεχόμενα και η δημιουργία δυο κρατών να έρχεται πιο κοντά από ποτέ.
Μισός αιώνας χωρίς να έχει βρεθεί λύση, παρόλες τις προσπάθειες καλών ή πονηρών προθέσεων επίλυσης του ζητήματος.
Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη στις σκέψεις και τις επιδιώξεις της κυπριακής πλευράς, που πολλές φορές και για πολλούς, περιχαρακώνεται στην επιστροφή της χώρας στο status του 1960, όταν και δημιουργήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία.
Έχοντας χάσει Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία λόγω των πολιτικών ή χειρότερα των κομματικών συμφερόντων την «ανάγνωση» και την ψύχραιμη ανάλυση της πολιτικής της Τουρκίας στο Κυπριακό, όλα αυτά τα χρόνια, διαμορφώθηκε ένα τοπίο δύσκολα αναστρέψιμο στις σημερινές ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες.
Ούτε τα ευχολόγια, ούτε η συναισθηματική φόρτιση που διέπει Ελληνοκύπριους και Έλληνες, μακριά από μια ρεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος, μπορούν να δώσουν τη λύση για μια ενωμένη, ελεύθερη και ανεξάρτητη Κύπρο.
Λίγοι θυμούνται ή γνωρίζουν ότι η Ελλάδα εν γνώση της κατά την διαδικασία της ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου, ένα ελληνοβρετανικό ζήτημα το μετέτρεψε σε ελληνοτουρκικό, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για τα όσα διαδραματίστηκαν 14 χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση της Μεγαλονήσου, με τη βοήθεια της χούντας των Συνταγματαρχών.
Ελάχιστοι απέμειναν να υπερασπίζονται τα κεκτημένα των διαπραγματεύσεων της Γενεύης και του Crans-Montana το 2017 για το ζήτημα των εγγυήσεων και των κατοχικών στρατευμάτων, που κατάφερε ο Νίκος Κοτζιάς, φέρνοντας για πρώτη φορά σε δύσκολη θέση και ενώπιον των ευθυνών της την Τουρκία.
Μάλιστα κάποιοι από τους Έλληνες και Ελληνοκύπριους πολιτικούς υπενθυμίζουν συχνά το σχέδιο Anan ως την μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για την εξεύρεση λύσης.
Τα λάθη πολλά όλα αυτά τα χρόνια που εδραίωσαν την κατάσταση στη Μεγαλόνησο. Με ένα από τα μεγαλύτερα λάθη κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ανικανότητα της ανάγνωσης της πραγματικότητας που έχει διαμορφωθεί.
Ουδείς ασχολείται με τις τουλάχιστον τρεις νεότερες γενιές ελληνοκυπρίων που δεν έζησαν την παράνομη εισβολή και κατοχή. Ούτε με τα παιδιά των Τούρκων εποίκων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κύπρο και θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο Κύπριους απ’ οτιδήποτε άλλο.
Αν συζητήσει κάποιος με τους νέους στην Κύπρο, και το έχω κάνει πολλές φορές, δεν ενδιαφέρονται για τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα. Δεν έχουν εικόνα, ούτε μνήμες από τις εστίες των προγόνων τους. Μεγάλωσαν κι έζησαν σ’ ένα διχοτομημένο νησί. Άραγε τους ρώτησε κανείς τι επιθυμούν αυτοί;
Όμως ούτε με εκείνη την μικρή ομάδα, αλλά ισχυρή πολιτικά και οικονομικά, ασχολήθηκε κανείς, και οι οποίοι δεν επιθυμούν στην πραγματικότητα την επανένωση του νησιού. Είναι πολλά τα χρήματα που διακινούνται χωρίς ελέγχους και τα κέρδη τεράστια από την παρουσία ενός «κράτους» φαντάσματος στη γειτονιά τους.
Κανείς, ιδιαίτερα από τους πολιτικούς, όπως συμβαίνει παντού, δεν θα τα βάλει μαζί τους για να χάσει την πολιτική και οικονομική στήριξη τους.
Κι όσο περνάν τα χρόνια η αναζήτηση λύσης, θα παραμένει μόνο στα χαρτιά και σε συνομιλίες, ενώ θα παγιώνεται μια κατάσταση εντελώς διαφορετική από την επιθυμητή και την πρέπουσα, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ, που δείχνει πλέον ότι συμμερίζεται απόψεις όπως αυτές του Erdogan και Tatar για λύση δυο κρατών.
47 χρόνια από την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή κι ακόμα αναζητείται λύση. Ακόμα αναζητείται η δικαίωση όσων έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι για την υπεράσπιση της πατρίδας τους.