Newsroom Team Το καλοκαίρι του 1993, έπειτα από εισήγηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς, o ΠΑΟΚ απέκτησε τον Πρέντραγκ (Πέτζα) Στογιάκοβιτς με το ποσό των 800.000 δολαρίων. Ο παίκτης έλαβε ελληνική υπηκοότητα και διαβατήριο υπό το όνομα Πέτρος Κίνης. Σύμφωνα με τον ίδιο, η μετακίνησή του στην Ελλάδα σε τόσο μικρή ηλικία ήταν αποτέλεσμα του πολέμου που είχε ξεσπάσει στην πατρίδα του[14] και του εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Γιουγκοσλαβία, γεγονός που επηρέαζε και τους αθλητικούς συλλόγους που είχαν υποστεί απαγόρευση συμμετοχής στις ευρωπαϊκές διοργανώσει.
Το 2011, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ Απόστολος Οικονομίδης εξήγησε ( sportdog.gr )το παρασκήνιο της ελληνοποίησης του Σέρβου παίκτη.
“Τον Πέτζα τον έφερα 16 χρονών παιδάκι. Όχι μόνο τον ίδιο, αλλά ολόκληρη την οικογένειά του. Εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία προχώρησε η ελληνοποίηση. Είχα προσλάβει, μάλιστα και προπονητή τον κύριο Μίνιτς για να προπονεί τα τρία παιδιά, τον Ρέλιτς, τον Νεστέροβιτς και τον Στογιάκοβιτς.
Ηταν ένας αγώνας δρόμου, ώσπου να πάρω την ελευθέρας του Πέτζα από τον Ερυθρό Αστέρα και αυτό γιατί ο Πέτζα ήταν Σέρβος, αλλά ζούσε στην Κροατία και με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας πήγε ως πρόσφυγας στη Σερβία και τον πήρε ο Ερυθρός Αστέρας, όπου αγωνίστηκε στο εφηβικό και στο αντρικό τμήμα…
...Εκανα συναντήσεις με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο και τον Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς στην Αθήνα και καταλήξαμε στον τρόπο με τον οποίο θα λυνόταν αυτή η κατάσταση χωρίς περαιτέρω πρόβλημα. Μιλάμε για Οδύσσεια. Η οποία δεν τελείωσε εκεί. Όταν πήρα το δελτίο του Πέτζα και το παιδί ελληνοποιήθηκε, αγωνιζόταν ως Ελληνας στην Ευρώπη και δεν μπορούσε να παίξει στην Ελλάδα. Με την παρέμβαση τότε του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Εμαθα το παρασκήνιο στις συζητήσεις που είχα αργότερα με τον Βασιλακόπουλο, τον Βενιζέλο και τον Λιάνη…
...Χάρη σε έναν νόμο της FIBA, όταν δηλώσαμε επαγγελματική εθνική πατρίδα για το παιδί, πήρα το δελτίο του Στογιάκοβιτς, ο οποίος θα έπαιζε και στην Εθνική Ελλάδος, αλλά τα τότε στελέχη του ΠΣΑΚ, ο Παταβούκας, ο Χριστοδούλου, ο Φασούλας, ο Γιαννάκης και άλλοι έθεσαν βέτο ώστε να μην παίξει ο Στογιάκοβιτς στην Εθνική. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από πολλά χρόνια κλήθηκε να αγωνιστεί στην Εθνική Σερβίας.
Φτάνουμε στο 1995, οπότε ξανά με δικές μου παρεμβάσεις στον Υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Λιάνη, έγινε ο νόμος που με τα χέρια μου τον πήγα στο Εθνικό Τυπογραφείο για να δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με αποτέλεσμα την περίοδο 1995-96 ο Στογιάκοβιτς να αποκτήσει δικαίωμα συμμετοχής και στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε twitter αλλά και αν υπήρχε το πιθανότερο είναι πως δεν θα άνοιγε ρουθούνι για την σκανδαλώδη ελληνοποίηση. Ο σπουδαίος καλαθοσφαιριστής -με την μεγάλη πορεία, αργότερα, και στο NBA- ήταν λευκός, ορθόδοξος και Σέρβος. Οι όποιες αντιδράσεις είχαν να κάνουν, τότε, μόνο με τον ανταγωνισμό μεταξύ των ομάδων μπάσκετ της εποχής.
Από τον Πέτρο Κίνη μέχρι τον Γιάννη Αντετοκούμπο κύλησε πολύς χρόνος. Μεσολάβησε μία ακόμα περίπτωση ενός σπουδαίου αθλητή και εξαιρετικού ανθρώπου. Ο Πύρρος Δήμας ξεκίνησε ως επήλυδας από την Χειμάρα και κατέκτησε το σύμπαν των Ολυμπιακών μεταλλίων μετατρέποντας ένα μάλλον παρεξηγημένο αγώνισμα, την άρση βαρών, σε εθνικό μας σπορ.
Ένα χρόνο μετά την λήξη της αθλητικής του πορείας (2005), ο Πύρρος είχε δώσει μια συνέντευξη απολογισμού στην “Ελευθεροτυπία”:
“Ήθελα να γίνω ο πρεσβευτής του αθλητισμού, αλλά δεν έγινε τίποτα. Αν δεν ήμουν ολυμπιονίκης θα ήμουν Αλβανός, ούτε καν Βορειοηπειρώτης”.
“Δεν μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα, να γίνω ανιχνευτής ταλέντων ανά τη χώρα. Με ήθελαν για προπονητή της εθνικής ομάδας, για βιτρίνα. Μήπως αξιοποίησαν τον Γκάλη; Εγώ χτύπησα τις πόρτες που έπρεπε με ιδέες. Είπα ότι είμαι πρόθυμος να γίνω πρεσβευτής του αθλητισμού, να πηγαίνω σε σχολεία, αλλά χρειάζομαι οργανωτική βοήθεια. Όλοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα, αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα. Πέρασαν 13 μήνες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τίποτα δεν θυμίζει τι πραγματικά έγινε. Τα στάδια είναι κλειστά. Εγώ ως Έλληνας και ολυμπιονίκης θα ήθελα να μπορούμε όλοι να χαιρόμαστε τα στάδια”.
“Αν δεν ήμουν ολυμπιονίκης, θα ήμουν Αλβανός, ούτε καν ο Βορειοηπειρώτης. Για το μετάλλιο της Αθήνας πόνεσα περισσότερο. Αν δεν είχαμε τους Ολυμπιακούς στην Ελλάδα, θα σταματούσα. Άλλωστε ήρθα κοντά στην απόφαση να σταματήσω πριν από το τελευταίο χειρουργείο. Τώρα γνωρίζω για πρώτη φορά την κανονική ζωή. Γεννήθηκε ένα νέος Πύρρος, μόνο που τώρα αισθάνθηκα τους πόνους του τοκετού. Ήταν και είναι δύσκολο. Μερικές φορές και μαρτυρικό. Πέρασα δύσκολο χειμώνα, πολλές φορές κλεισμένος στον εαυτό μου, προσπαθώντας να καταλάβω πού είμαι, εξερευνώντας ένα νέο περιβάλλον. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα, έβγαζα μια άρνηση για τα πάντα, αισθανόμουν ότι δεν έχω σκοπό στη ζωή μου. Μπορεί να είχα πάντα ανθρώπους γύρω μου, αλλά ο πρωταθλητισμός είναι κατά βάθος μοναξιά”.
Κάπως έτσι φτάσαμε στον Γιάννη, με την μυθολογία του παιδιού από τα Σεπόλια να κατακτά την κορυφή του NBA και την Ελλάδα να ανακρούει παιάνες. Ακόμα κι εκείνοι που μέχρι πριν μερικά χρόνια αντιμετώπιζαν με χολή και όξος την υπερπροσπάθεια του μετανάστη που έζησε τον φόβο και τον ρατσισμό. Έσπευσαν ακόμα και να κομματικοποιήσουν την σπουδαία νίκη του MVP των finals του NBA, παραπέμποντας την απόδοση ιθαγένειας από μια “δική τους” κυβέρνηση. Ξεχνώντας σκοπίμως, βεβαίως, πως ο Γιάννης είχε ήδη προκριθεί για τα drafts των Μιλγουόκι και μία τέτοια πράξη ήταν περίπου αναγκαία- αλλιώς ο διασυρμός θα ήταν διεθνής…
Το tweet του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, η “χαρά” του Θάνου Πλεύρη, η σπουδή πολλών βουλευτών της Ν.Δ και άλλων δημοσιολογούντων υπήρξε αποκαλυπτική. Από τη μία το ψευδοαφήγημα του “ελληνικού ονείρου” ( κατά το “american dream”) και από την αλλη η υποκρισία. Για ακόμα μία φορά ο Γιάννης αποδεικνύεται σπουδαίος άνθρωπος και δείχνει το δρόμο της προσπάθειας και της αυτοπεποίθησης σε κάθε παιδί. Γνωρίζει, ωστόσο, πως υπάρχουν πολλά εμπόδια σε αυτόν τον δρόμο. Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία είναι δύο μόνο από αυτά.
Στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση η φωτογραφία του συνοδεύεται από την (δική του) ρήση “Believe your dreams”. Σωστό και έτσι πρέπει.
Από την άλλη, όμως, ο Γιάννης Αντετοκούμπο δεν ήταν ποτέ …Πέτρος Κίνης. Τίποτε δεν του χαρίστηκε. Ίσως, υπό άλλες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να θυμίσει αυτό του είπε ο Πύρρος Δήμας σε παράφραση: Εάν δεν ήμουν MVP του NBA, θα ήμουν ένας ξένος, ένας μαύρος…
Γι αυτό αγαπάμε τον Γιάννη. Διότι, εκτός από την μεγάλη χαρά και την συγκίνηση που μας χαρίζει, αποκαλύπτει την υποκρισία εκείνων που άλλα έλεγαν τότε, κι άλλα τώρα…