ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Το Ak Saray είναι σκοτεινό στην περιοχή του Beştepe στην Άγκυρα. Οι βαριές κουρτίνες έχουν καλύψει τα παράθυρα και φως δεν μπαίνει ούτε βγαίνει από το Προεδρικό Συγκρότημα.
Η Emine ετοιμάζει τσάι συνοφρυωμένη. Το ιμάμ μπαϊλντί δεν της πέτυχε και το twitter που το ανοίγει κρυφά από τον Recep για να μάθει τα νέα από το εξωτερικό της προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι.
Στο μυαλό της περνάν εικόνες από τις παλιές καλές εποχές, που γύριζε στα μαγαζιά στις ευρωπαϊκές αγορές κι αγόραζε δωδεκάδες από επώνυμες μαντήλες και τσάντες χωρίς να νοιάζεται για την τιμή.
Δυσκόλεψαν τα πράγματα.
Τον είχε προειδοποιήσει στην κρεβατοκάμαρα Νο 28 πριν από μια βδομάδα. Μην πας στην Κύπρο. Μην ανοίξεις τα Βαρώσια. Θα σε καταδικάσουν, θα σε απομονώσουν. Εκείνος ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει όσα κανείς άλλος δεν κατάφερε εναντίον σου.
Κινητοποίησε Θεούς και δαίμονες. Συσπείρωσε όλη την ΕΕ, τις Αραβικές χώρες, τις ΗΠΑ, ακόμα και στον ΟΗΕ έχει παρέμβαση και το Συμβούλιο Ασφαλείας θα σε καταδικάσει δυο και τρεις φορές.
Δεν την άκουσε. Μια ζωή έτσι ήταν. Ξεροκέφαλος, αγύριστο κεφάλι. Αυτή του η μεγαλομανία ότι η Τουρκία είναι μεγάλη δύναμη κι απαραίτητη σε όλους τον έφαγε. Τι κι αν είναι στους G20, τι κι αν συναλλάσσεται και συνομιλεί απευθείας με τον Trump, τον Biden, τον Putin, τον Xi Jinping, την Merkel, τον Macron; Που είναι τώρα όλοι αυτοί;
Το νερό έβρασε και έριξε το τσάι μέσα. Πήρε τον δίσκο και με αργά βήματα τράβηξε για το χαγιάτι. Τον είδε σκυμμένο να κοιτάει το κινητό του τηλέφωνο που δεν χτυπούσε, τυλιγμένος σε μια κουβέρτα. Είχε υγρασία στην Άγκυρα. Του το είχε πει κι αυτό όταν σχεδίαζε το Ak Saray, αλλά δεν την είχε ακούσει γι’ άλλη μια φορά.
Δεν σήκωσε το βλέμμα του να την αντικρύσει. Είχε ενοχές που δεν την άκουσε.
Ακούστηκε ένα αδύναμο χτύπημα στην πόρτα.
Gel, απάντησε o Recep και η πόρτα άνοιξε κάνοντας την εμφάνιση του ο Ibrahim Kalin. Κρατούσε μια στοίβα χαρτιά στα χέρια του. Εδώ είναι όσα γράφουν οι εφημερίδες και τα site στην Ελλάδα και την Κύπρο, είπε χαμηλόφωνα.
Οι λέξεις στους τίτλους των άρθρων μαχαιριές. Απομονωμένος ο Erdogan, χαστούκι στην Τουρκία, καταδίκη της Άγκυρας ήταν μερικοί από τους πηχυαίους τίτλους. Ένα ρίγος διέτρεξε την ραχοκοκαλιά του. Η Emine έσφιξε κι άλλο την μαντήλα της ενώ ο Ibrahim έφτιαχνε αμήχανα τα γυαλιά του.
Σηκώθηκε αργά και πήρε έναν ναργιλέ. Ποτέ δεν του άρεσε το κάπνισμα, όμως στις δύσκολες στιγμές όπως αυτή, είχε ανάγκη από δυο ρουφηξιές να του θολώσει το μυαλό και να πάρει την μεγάλη απόφαση.
Δεν άντεχε να σκέφτεται τους πανηγυρισμούς στο Μαξίμου και στο Προεδρικό της Λευκωσίας, που κατάφεραν να τον καταδικάσει σύσσωμη η διεθνής κοινότητα. Δεν μπορούσε να ζήσει απομονωμένος.
Ναι. Θα το έκανε. Θα πήγαινε και θα ζητούσε γονυπετής συγνώμη από τον Κυριάκο και τον Νίκαρο. Θα έκανε ότι του ζητούσαν. Δεν μπόρεσε τελικά να τους νικήσει.
Θα πήγαινε στην Τραπεζούντα να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Γι’ αυτόν η πολιτική τελείωσε. Το πήρε απόφαση.