ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Μιχάλης Μυτακίδης, γνωστός ως B.D.Foxmoor, έλεγε τις προάλλες (στο tvxs.gr), με αφορμή την αιματηρή επίθεση χρυσαυγιτών κατά μελών του ΚΚΕ, ότι “εδώ και καιρό, μυρίζει κακό στο Πέραμα”. Πλέον μυρίζει και θάνατο.
Πριν από καιρό ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Γιάννης Ζαϊμάκης παρουσίασε έρευνα σύμφωνα με την οποία έχουν δημιουργηθεί ισχυροί θύλακες μελών της Χρυσής Αυγής στους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών των περισσοτέρων ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι Ναζί ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τις κερκίδες, έναν χώρο όπου “φώλιαζε”, έκπαλαι, η κοινωνική απομόνωση ο πολιτισμικός αυτισμός, η εγκατάλειψη, η οργή και, εν τέλει, η βία.
Τα γεγονότα εμφανίζονται σε μία απίστευτα αρμονική αλληλουχία εδώ και πολύ καιρό. Για να φτάσουμε στους Μελιγαλάδες και τα Γιαννιτσά είχαν προηγηθεί οι έφοδοι στο κέντρο της Αθήνας, στις λαϊκές αγορές, στα νοσοκομεία και αλλού.
Όσοι εμφανιζόμαστε έκπληκτοι και διαπορούντες μπροστά στην πολιτική δολοφονία στο Κερατσίνι, ή ζούσαμε σε άλλη χώρα, ή είχαμε κρυφτεί υποκριτικά στο καβούκι μας. Είπαμε, εδώ και καιρό μύριζε κακό, τώρα μυρίζει θάνατο.
Μπορεί να αλλάξει αυτό, ή οδηγούμαστε με διακόσια πάνω στον τοίχο; Φοβούμαι πως πολύ δύσκολα μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση. Κυβέρνηση και φίλιες μιντιακές δυνάμεις έχουν βολευτεί πίσω από τη θεωρία των δύο άκρων. Κάποιοι, μάλιστα, απροκάλυπτα, αναζητούν μία αστική ανακαίνιση της Χρυσής Αυγής, μία “σοβαρή” εκδοχή της, ώστε να λειτουργήσει ως προσάρτημα στη διατήρηση των συστημικών συσχετισμών.
Κάποιοι από την άλλη πλευρά, εξακολουθούν να φοβούνται το παρελθόν τους και διστάζουν να υπερβούν τα στερεότυπα. Σύμφωνοι. Ιστορικά, τη βία την παράγουν οι κοινωνικές ανισότητες, η κρατική καταστολή, η φτώχεια, οι δικτατορίες, η βαναυσότητα, η βαρβαρότητα, η κατοχή και η απελπισία. Εάν, όμως, δικαιλογήσεις, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, τη βία ως ιδεολογικό αντανακλαστικό, δίνεις, δυστυχώς, το δικαίωμα να το πράξουν και οι εθισμένοι, οι πραγματικοί δολοφόνοι, οι τραμπούκοι.
Όσα ζούμε ήταν και είναι παράγωγα της κρίσης, της φτώχειας, της πολιτικής διαφθοράς και της εθνικής υποτέλειας. Πολεμιώνται, ίσως μόνο με υπέρβαση όλων αυτών.
Όμως δεν αρκεί αυτό. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν και εμφανίζονται να υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια την ψευτοαντισυστημικότητα του κόμματος Μιχαλολιάκου τι είναι;
Εάν συνεχίζουν να υποστηρίζουν το φασιστικό μόρφωμα που υποθάλπει -όπως απέδειξε η δολοφονία στο Κερατσίνι- το έγκλημα, εξακολουθούν να είναι παραπλανημένοι (δήθεν) αντισυστημικοί ή είναι κάτι άλλο; Είναι αφελείς ή είναι συνοδοιπόροι και συνένοχοι;
Δεν μπορώ να το πω. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι φοβάμαι…