Newsroom Team Παραμονή Χριστουγέννων 1987. Δικαστικός επιμελητής χτυπά την πόρτα του σπιτιού μου και μου παραδίδει την απόλυσή μου από την εφημερίδα Απογευματινή. Αιτία; Στην παραπολιτική στήλη που είχα, αρνιόμουνα να γράψω για τη σχέση Ανδρέα Παπανδρέου με Δήμητρα Λιάνη. Το σούπερ κουτσομπολιό της εποχής που είχε αναχθεί και σε αντιπολιτευτικό ζήτημα με κυρίως πρωταγωνιστές, δυστυχώς, εφημερίδες και δημοσιογράφους. Δεξιά εναντίον ΠΑΣΟΚ. Λαϊκισμός με πρωτοσέλιδους τίτλους, κρεμασμένος στα περίπτερα.
Αυτή την απόλυση την θυμάμαι με καμάρι γιατί ποτέ δε δέχτηκα να ασχοληθώ δημοσιογραφικά με την προσωπική ζωή του άλλου. Όταν μάλιστα η προσωπική ζωή δεν επηρέαζε τη διοίκηση της χώρας. Γιατί αν την επηρέαζε, σίγουρα θα με απασχολούσε. Όπως με απασχολούσε η δραστηριότητα της Μαργαρίτας Παπανδρέου η οποία ανακατευόταν στα πάντα και υπενθυμίζω ότι είχε κόψει και στον αέρα τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ που ερευνούσε τις σεξιστικές πτυχές των επαγγελματιών τουριστοεραστών στα Δωδεκάνησα, που είχαν τον τίτλο «τα καμάκια».
Αλλά με ντροπή για το επάγγελμά μου (θα μου πείτε μόνο γι’ αυτό πρέπει να ντρεπόμαστε;) θυμάμαι τις κατά εξακολούθηση χλευαστικές επιθέσεις, που δεχόταν η σύντροφος του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Και δεν αναφέρομαι στη πολιτικοδημοσιογραφική κριτική για την ακαδημαϊκή της πορεία.
Όπως με αποστροφή παρατηρώ τις επίσης χλευαστικές ή και χυδαίες επιθέσεις εναντίον της Μαρίας Σάκκαρη και του γυιού του Πρωθυπουργού. Δύο νέα παιδιά που δεν θέλουν να διαφέρουν από το πώς αντιδρούν πολλά από τα συνομήλικα τους, που μέσω των SM εκφράζουν αυτό που λατρεύουν.
Όπως ήταν κάτι πέρα από παραδεκτό τα όσα συνέβησαν με τα παιδιά του Πάνου Καμμένου. Και δικαίως για φωτογραφίες και δημοσίευμα εστράφη στην Δικαιοσύνη
Είμαστε μια χώρα που ταλανίζεται από οικονομία και πανδημία. Είμαστε μια χώρα που ταλανίζεται από ποιοτική πτώση της ενημέρωσης και της συνεχόμενης υποβάθμισης θεσμών, με κυρίαρχη τη κοινοβουλευτική συμπεριφορά των πολιτικών ταγών της.
Κι όμως αυτή η χώρα δεν εννοεί να μπει σε σωστές ράγες, ακριβώς γιατί δεν της το επιτρέπουν πολιτικοί και ΜΜΕ. Δεν προτάσσω άρθρο, γιατί δεν μπορούν όλοι πολιτικοί και Δημοσιογράφοι και ΜΜΕ (έντυπα ή ηλεκτρονικά) και χρήστες των Social Media, να μπούν στο ίδιο σακί. Σαφέστατα κάποιοι ξεχωρίζουν, αλλά μάλλον είναι η μειοψηφία. Που τους τρώει η σκόνη των πολλών.
Γιατί; Γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να εθίζεται στο κακό γεγονός, στο απαξιωτικό γεγονός, στο ισοπεδωτικό γεγονός και να μην τα απορρίπτει όλα αυτά επιλέγοντας μια πιο ψύχραιμη, ισορροπημένη και θετική προσέγγιση.
Και ποιος έχει την ευθύνη; Αυτό που αναφέρω στην αρχή: Πολιτική/οί και πάσης φύσεως media. Αγκαζέ πάνε τα δυο τους.
Εδω κόσμος καίγεται, επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία στην χειρότερά της, τα κόκκινα δάνεια αυξάνονται, τα χρέη επίσης, η Ελλάδα φέτος δεν θα πιάσει ούτε τα μισά από τον τουρισμό της, Τα νοσοκομεία ξαναγεμίζουν, οι πολίτες έχουν παλαβώσει με το θέμα των κρουσμάτων και των εμβολιασμών, ακούγοντας μύριες όσες αντιφατικές επιστημονικές απόψεις κάθε μέρα, και απο Πανεπιστημιακές έρευνες και Διεθνείς Οργανισμούς όπως ο ΕΜΑ, ταυτόχρονα, όμως, με έναν περίεργο ρόλο που παίζουν κάποιοι κυρίως στο facebook.
Αποτέλεσμα; Άλλοι, φοβούνται, άλλοι δεν πιστεύουν κι άλλοι προχωρούν με το δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα».
Και μη γελιόμαστε. Το χειρότερο είναι οτι βγαίνουν σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, Twitter, εφημερίδες, ιστοσελίδες, πολιτικοί (υπουργοί και βουλευτές) που δεν έχουν καμία σχέση με την ιατρική επιστήμη, για να λένε στον κόσμο τί πρέπει να κάνουν με τον κορονοϊό και με τον εμβολιασμό. Και η κυβέρνηση ή τα κόμματά τους δεν τους λένε «βγάλτε το σκασμό και μη μιλάτε».
Θα μου πείτε: Αυτό δεν είναι αδίκημα; Να προτρέπεις για κάτι που δεν ξέρεις και να τρομολαγνείς πολιτικά είτε επιδιώκοντας αποτροπή εμβολιασμού είτε τη θετική προτροπή;
Και δε βγάζω απ’ το συλλογισμό μου τον εκβιασμό με απολύσεις και στέρηση μισθού είτε την αναγκαιότητα πράγματι ορισμένες ειδικές και ευαίσθητες ομάδες επαγγελματιών να πειθαρχήσουν στη λογική του εμβολίου. Συνταγματολόγοι λένε ότι η προστασία του κοινωνικού συνόλου υπερέχει στις αποφάσεις του κράτους.
Επιπλέον βιώνουμε και ένα μπαράζ από δολοφονίες σε βάρος γυναικών, από Καρολάιν μέχρι Γαρυφαλιά, σεξουαλικές κακοποίησης και παρενοχλήσεις, παιδικές συμμορίες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, αλλά και δολοφονικές επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων.
Δε θυμάμαι ποτέ μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, να είναι τόσο βαρύ το Αστυνομικό Δελτίο.
Μπροστά σε όλο αυτό το φάσμα, του τρόμου και του φόβου που έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές και μπροστά στην κατάρρευση της οικονομίας, που δεν είναι δεδομένα μόνο για την Ελλάδα, αλλά σχεδόν για το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών και της πλειοψηφίας της παγκόσμιας οικονομίας, με τι ασχολούμαστε εδώ;
Με το αν ο Τζανακόπουλος ή ο Μητσοτάκης πήγαν στο Κόστα Ναυαρίνο. Με το αν ο γιος του πρωθυπουργού έχει δεσμό με μία γνωστή πρωταθλήτρια του τένις. (Και καλά κάνει που τον έχει. Δικαίωμά του). Με το αν ο Τσίπρας έφαγε μπριζόλα. Με το αν ο Κυριάκος βγάζει selfie φωτογραφίες. Με το αν μια τηλεπαρουσιάστρια δημοσιογράφος εμφανίστηκε (αισχροί οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύτηκαν εναντίον της από χρήστες των Social Media) στο Προεδρικό, με φόρεμα του οίκου της Μαρέβα Γκραμπόφσκι – Μητσοτάκη.
Με όλη την καλή διάθεση που έχω, να αντιληφθώ την οργή που μπορεί να υπάρχει στην μεταμνημονιακή εποχή για συμπεριφορές και την δημόσια εικόνα κυρίως των πολιτικών. Κάποτε κανένας δεν ασχολιόταν αν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ταξίδευε χρησιμοποιώντας λίαρ τζετ η ελικόπτερα η τεράστια πολυτελή κότερα επιφανών επιχειρηματιών και καναλαρχών, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου την άραζε με έξοδα του Δημοσίου στον Αστέρα ή την Ελούντα, αν το ΚΚΕ είχε τεράστια παραθεριστική βίλα στον Άγιο Αιμιλιανό, αν οι περισσότεροι των πολιτικών έκαναν διακοπές στα σκάφη και τις βίλες επιχειρηματιών και το χειμώνα σχεδόν κάθε βράδυ έτρωγαν μαζί τους…
Τα πράγματα την τελευταία δεκαετία σαφώς έχουν αλλάξει. Με τα Μνημόνια άρχισε η αντιστροφή. Και οι πολιτικοί πρέπει να είναι μαζεμένοι όσο ποτέ. Φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνονται πως ο κόσμος που δεν έχει να ταΐσει το παιδί του, μετράει τις μπουκιές τους και τις συμπεριφορές τους.
Και αυτό πάνω απ’ όλα οφείλει να το προσέχει ο εξάρχων της πολιτικής που είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Ας θυμηθεί επιπλέον ότι έχει στα χέρια του ένα κόμμα που έχτισε ο Κωσταντίνος Καραμανλής και ο όποιος στην προσωπική του ζωή ήταν πολύ μετρημένος και αόρατος από τα ΜΜΕ. Άντε να φάει μία στις τόσες Κυριακές στον Ψαρόπουλο, στη Γλυφάδα, με τον Χορν και το Λαμπρία.
Και να κλείσω με μία επισήμανση που είναι δημοσιογραφική απορία. Από τη στιγμή που δεν παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα η Δικαιοσύνη, γιατί δεν οδηγείται αυτοβούλως με μηνυτήρια αναφορά στον Άρειο Πάγο, η υπόθεση του πόθεν έσχες που αναδεικνύει ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης; Έτσι ώστε να ξεκαθαρίσει μία υπόθεση οριστικά και αμετάκλητα είτε δικαιώνοντας την κυρία Μαρέβα Μητσοτάκη είτε τον δημοσιογράφο; Ποιον συμφέρει να διατηρείται στη δημοσιότητα μία τέτοια ιστορία, ανεξάρτητα με το αν η πλειοψηφία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών Μέσων δεν θέλουν να τους απασχολεί;