Newsroom Team Κάθε κοινωνία διεκδικεί απερίσπαστα το δικαίωμά της στην γελοιότητα. Ο θυμόσοφος λαός μιλά συχνά για τον “τρελό του χωριού”, αν και τον αντιμετωπίζει ως τον άκακο γραφικό που ενίοτε λέει και…αλήθειες.
Επειδή, όμως, διανύουμε έτος αναστοχασμού και επανατοποθέτησης προς το μέλλον με αφορμή την επέτειο της Επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, οι μόνοι σύγχρονοι τσολιάδες που πρέπει να συνεγείρουν το πατριωτικό μας συναίσθημα είναι αυτοί που στέκουν αγέρωχοι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου.
Με μία φιλοπαίγμονα διάθεση, την συμπάθεια μας αξίζει και ο “τσολιάς” της “Ελληνοφρένειας”. Μέχρι εκεί.
Ο δήθεν ανυπότακτος, αντιεμβολιαστής “τσολιάς” του Πύργου Ηλείας είναι το…δικαίωμα που διεκδικούμε στην γελοιότητα. Τον περιφέρουμε στα κανάλια ως υποτίθεται δείγμα μιας κατακριτέας συμπεριφοράς αλλά τον “γραφικοποιούμε” και αποενοχοποιούμε την επικίνδυνη γελοιότητά του.
Σε τηλεοπτική εκπομπή, μάλιστα, ο πονηρός παρουσιαστής επιχείρησε να αναδείξει την γραφικότητά του αυτή δια της ταυτίσεώς του με την γελοιότητα του Αρτέμι Σώρρα. Και χτύπησε φλέβα όταν πληροφορήθηκε -σε απευθείας μετάδοση- πως δεν επρόκειτο, όπως αφελώς πίστευε, για ψηφοφόρο εκείνου του τυχάρπαστου που υποσχόταν πως θα πληρώσει τον ελληνικό δανεισμό μέσω κάποιου θαμμένου ομολόγου, αλλά για γνήσιο ψηφοφόρο της Ν.Δ που στήριξε μέχρι την άκρη των τσαρουχιών του τον σημερινό πρωθυπουργό για να καταργήσει την “προδοτική” Συμφωνία των Πρεσπών.
Για την “προδοσία” του να φοράς την (εθνική) φουστανέλα και να είσαι γελοίος, δεν μιλά κανένας. Όπως ακριβώς συνέβαινε και σε εκείνα τα συλλαλητήρια που κατέληγαν σε ιαχές κατά της δημοκρατίας, της Βουλής, και της πολιτικής. Για το γεγονός της ώσμωσης του ακροδεξιού συμφύρματος με τους αρνητές και αντιεμβολιαστές, επίσης ουδείς. Διότι προέχει η προσήλωση στο γελοίο της ταύτισής τους με την Αριστερά. Κι ας ρέει το δηλητήριο.
Αποενοχοποιείται, έτσι, το γελοίο. Αφενός επειδή επιδεικνύεται ως κάτι σύνηθες και ακίνδυνα γραφικό (χασκογελούν οι παρουσιαστές), αφετέρου διότι του δίνεται βήμα να αλιεύσει ανοχές και συμπάθειες. Κάτι ανάλογο δεν συνέβη και επί αρκετά χρόνια με τους νεοναζί;