ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Να είναι η κατάρα που σημαδεύει τους επιγόνους να διαλύουν τα βασίλεια που κληρονόμησαν; Να είναι η ανελέητη μοίρα των σώγαμπρων που άδραξαν την εξουσία όχι λόγω ανδραγαθημάτων ή αξιοσύνης αλλά με το σπαθί και το χρυσάφι των χορηγών τους, με τους μισθοφόρους και τους φανατικούς; Να είναι οι νόμοι της φύσης και της ιστορίας που δεν επιτρέπουν την καθιέρωση της ανισορροπίας;
Ο,τι και να είναι, τη νύχτα αυτή ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για όλους εκείνους που πειρατικά και με ρεσάλτα έχουν καταλάβει το ιστορικό “βασίλειο” της συντηρητικής παράταξης που ίδρυσε ο “Αρθούρος” της Δεξιάς, Κωνσταντίνος Καραμανλής, πολιορκώντας την, χρόνια τώρα είτε με μαύρα είτε με πρασινωπά, εκσυγχρονιστικά καράβια. Ο εκ δεξιών και ο εκ του κέντρου εισοδισμός απέφερε την άνοδο στην εξουσία και κέρδη πολλά που θα μπορούσαν, μαζί με τις λεηλασίες, να είναι περισσότερα αν δεν ξεσπούσε η πανδημία, οι φωτιές, οι καταστροφές και τώρα η νέα μεγάλη κρίση στην ενέργεια.
Σαν σε σαιξπηρικό δράμα βασιλέων μοιάζει τώρα το σκηνικό που διαμορφώνεται στην κορυφή της Νέας Δημοκρατίας, σαν εκείνο που τελειώνει με την κραυγή απόγνωσης: “Το βασίλειό μου για ένα άλογο!”.
Σάρκα εκ της σαρκός της μεγάλης καραμανλικής παράταξης, ο Νίκος Δένδιας, άνθρωπος βαθιά συντηρητικός -που εδώ πάει να πει και βαθιά συνεπής στις ιδέες του- με γνώση του πως λειτουργεί ο χρόνος και η ιστορία αλλά και αντίληψη του ποια είναι η σύγχρονη πραγματικότητα, γύρισε ανάποδα της κλεψύδρα εκδιώκοντας κακήν κακώς έναν εχθρό της Δημοκρατίας από τα σπλάχνα της όπου όμως φωλιάζει πλήθος ομοίων του ή και τρισχειρότερων.
Ναι! Ο Νίκος Δένδιας υπήρξε αυταρχικός ως υπουργός Δημόσιας Τάξης υπερασπιζόμενος το “ησυχία-τάξη και ασφάλεια”. Ομως ήταν αυτός που ανέσυρε μέσα από κλειδωμένα συρτάρια τους καταχωνιασμένους φακέλους με τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό η Δημοκρατία του το οφείλει…
Ηταν και παραμένει συντηρητικός στο πνεύμα του “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”. Ομως ήταν ένας από τους ελάχιστους που αντιμετώπισε με ρεαλισμό και όχι με κραυγές τη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν συνάδελφοί του τότε και σήμερα, στα κυβερνητικά έδρανα, φορούσαν περικεφαλαίες και σήκωναν λάβαρα μίσους. Και αυτό η Δημοκρατία του το οφείλει…
Ο Νίκος Δένδιας κρίνεται και θα κριθεί για τις όποιες συντηρητικές του ιδέες αλλά και για τη συνέπειά του και κυρίως για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της κοινωνίας απέναντι στον φασισμό.
Από απόψε η Νέα Δημοκρατία του οφείλει ότι ανέσυρε, διασώζοντάς την, την φιλελεύθερη ψυχή της. Αυτή την ψυχή που ορθώνει φράγμα στον φασισμό. Αυτήν που επικαλείται την εθνική απειλή, όχι για να διχάσει αλλά για να ενώσει, να κατευνάσει, να συσπειρώσει. Συμμάχους και αντιπάλους.
Σαιξπηρικός ήρωας και ίδιος. Η ιστορία, πολύ σύντομα θα δείξει αν είναι ένας Αμλετ που καρφώνει τον “ποντικό” Πολώνιο πίσω από την κουρτίνα. Εκείνον που μονολογεί:
«Τι συμφέρει στον άνθρωπο/ Να πάσχει · να αντέχει, σωπαίνοντας τις πληγές/ από μια μοίρα που τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος/ Ή να επαναστατεί, να αντισταθεί στην ατελείωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων».
Ή αν είναι σαν εκείνον τον βασιλιά που σαν τον κηπουρό γνωρίζει ότι για να είναι εντάξει ο κήπος του πρέπει να ξεριζώνει τα ζιζάνια, να κλαδεύει. Κάτι που κανένας από τους σημερινούς μας ηγέτες δεν φαίνεται να γνωρίζει ή να τολμάει. Ούτε της ΝΔ ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του ΚΙΝΑΛ.
Βιάζονται κάποιοι να πουν ότι με τη σημερινή του κίνηση εγγράφεται στους υποψήφιους για την μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ηγεσία της Κεντροδεξιάς (που σήμερα έχει υποταχθεί στην άκρα δεξιάς και στους φασίστες). Κι άλλοι το πηγαίνουν ακόμη πιο μακριά…
Πρόωρα όλα αυτά καθώς μόλις τώρα άρχισε να γυρίζει ο τροχός… Και όχι μόνο για τη Νέα Δημοκρατία αλλά για ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό. Κάποιοι θα μετρηθούν και θα ζυγιστούν και πάλι. Και θα φανεί αν είναι λιποβαρείς ή υπέρβαροι…
Ως τότε, ας διαβάσουμε ξανά -και ναι, ας χαρούμε τη φωτεινότητα των λόγων του στη Βουλή. Φίλοι και αντίπαλοι.
«Δεν βρισκόμαστε εδώ για να επιστρέψουμε στο κακό παρελθόν της χώρας, αλλά για να συζητήσουμε την επιβίωση της πατρίδας. Δεν γνωρίζω ποιος παρέστη στην εκδήλωση στο Βίτσι. Ο πατέρας μου ήταν στο Βίτσι.
Εγώ λέω ότι σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια προβολής στη σύγχρονη πολιτική ζωή των οδυνηρών στιγμών της χώρας στο παρελθόν για την αποκόμιση κομματικού οφέλους είναι απαράδεκτη. Και η συμπαράταξη με τον Κασιδιάρη είναι απαράδεκτη. Και διαχρονικά, η κατάθεση στεφάνου με τη Χρυσή αυγή Αυτή είναι επίσης απαράδεκτη και είναι ώρα να σοβαρευτούμε αυτή την ώρα που η χώρα αντιμετώπιζε εθνική απειλή Και όσο εκπροσωπώ εγώ την κυβέρνηση εδώ δεν θα ξαναγίνει ανεκτή στην αίθουσα αυτή τέτοια προσπάθεια για να είμαστε συνεννοημένοι όλοι»!
Αχτίδα φωτός και Δημοκρατίας μέσα στα κατάμαυρα που ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες στις τηλεοράσεις ακόμη και από καθηγητές και υπουργούς Παιδείας.
Μια αστραπή στις ζοφερές μέρες που ζούμε, με τα τάγματα εφόδου να χτυπούν με τις αρβύλες τους τα πεζοδρόμια.
Οφείλουμε στο Νίκο Δένδια αυτή τη σταγόνα ελπίδας πως δεν θα παραδοθούμε στους εγκληματίες και τους πολιτικούς υποστηρικτές τους. Πως ελάχιστος κοινός παρονομαστής μας θα είναι η Δημοκρατία. Από τη μία άκρη του δημοκρατικού τόξου ως την άλλη…