ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Με μια διακριτική διαρροή προς την “Καθημερινή” – η πρώτη πληροφορία είχε δημοσιευτεί στο libre από τις 13 Οκτωβρίου- μάθαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά επιτέλους (…) αυτό που ο υπογράφων έχει περιγράψει εδώ και καιρό ως “(κεντρο)αριστερή τεχνοκρατία” και για τους γνωρίζοντες περιγράφεται εμμέσως αλλά σαφώς ως αυτό που θα μπορούσε να είναι μία “προοδευτική διακυβέρνηση” στο μέλλον.
Από τα χρόνια της διακυβέρνησης (2015-2019) μία από τις βασικές κατηγορίες που διατυπώνονταν για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως πρόκειται για ένα κόμμα ριζοσπαστικού ακτιβισμού, χωρίς σαφές κυβερνητικό προφίλ και με πολιτικό προσωπικό που ανέδυε την οσμή της κομματικής καμαρίλας. Ακριβές δεν ήταν αλλά είναι αλήθεια πως γινόταν πιστευτό όταν τον πρώτο λόγο είχαν συχνά τα αμφιθέατρα και όχι οι πανεπιστημιακές έδρες, οι διάδρομοι και όχι τα ντοκτορά και τα ερευνητικά προγράμματα.
Αίφνης, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε την πρώτη ομάδα του νέου συριζαϊκού think tank προκαλώντας αν μη τι άλλο το ενδιαφέρον. Όχι ότι έλειπαν πτυχία αγγλικών, αμερικανικών και γαλλικών πανεπιστημίων από τον Τσακαλώτο, τον Χουλιαράκη, τον Μπαλτά, τον Γαβρόγλου, τον Φωτάκη, τον Δουζίνα και άλλους, ο “αστικός μύθος”, ωστόσο, για έναν ΣΥΡΙΖΑ που απεχθάνεται την λεγόμενη “αριστεία” είχε κυριαρχήσει.
Ένα- δυο Harvard, ένα Columbia, ένα πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δύο παρισινά (Paris VI, VII) πανεπιστήμια, μια NASA, μερικά διεθνή βραβεία και πολλά άλλα ανακαλύπτει κανείς στα βιογραφικά της ομάδας ( δείτε εδώ ) που θα πλαισιώνει εφεξής τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Και όλοι μπορούν να υποθέσουν πως σιγά σιγά προσδιορίζεται αυτό που ο ίδιος έχει κατά νου ως ένα πιθανό μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα.
Κι αυτό διότι μάλλον έχει καταστεί σαφές πως επιστροφή στη διακυβέρνηση -ιδιαίτερα με συμμαχίες- δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί με το πολιτικό προσωπικό πρώτης γραμμής που κυβέρνησε στην “ΠΦΑ”. Αυτό δεν αφορά, φυσικά, τις ικανότητες και την πολιτική και διαχειριστική επάρκεια καθενός ή καθεμιάς εξ αυτών, αφορά, όμως, σε πολύ μεγάλο βαθμό στο αρνητικό φορτίο που φέρουν ορισμένοι και στην ανάγκη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δείξει και να πείσει πως διευρύνεται και εκσυγχρονίζεται.
Ακόμα κι αν το στοίχημα κάθε διακυβέρνησης δεν κρίνεται από το πόσα πτυχία αμερικανικών πανεπιστημίων υπάρχουν σε κάθε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ή στους κρίσιμους τομείς του κράτους, η ηγεμονία του Κυριάκου Μητσοτάκη και η εδραίωσή της στα μίντια έχουν καλλιεργήσει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε πληβείους και πατρικίους. Κακώς. Πολύ κακώς. Όμως, αυτή τη γραμμή επιχειρεί να σπάσει ο Τσίπρας.
Η ομάδα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Από το γεγονός ότι επιστρέφουν ενεργότερα δίπλα του δυο “συστημικά” στελέχη της οικονομίας (Χουλιαράκης και Λιάκος), μέχρι την ανάδειξη νέων προσώπων με αξιοζήλευτα curriculum vitae (cv).
O Όθων Ηλιόπουλος, για παράδειγμα, είναι αναπληρωτής καθηγητής στην Ιατρική του Harvard και κλινικός ογκολόγος στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο της Μασσαχουσέτης, ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Paris VI και ένας από τους σπουδαιότερους αιματολόγους παγκοσμίως. Η Διάνα Βουτυράκου είναι μία λαμπρή περίπτωση επιστήμονα-ερευνητή με ειδίκευση στη ρομποτική που έχει σαρώσει τα διεθνή βραβεία, και ο Σταύρος Κατσανέβας καθηγητής Φυσικής στο Paris VII και πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Αστροσωματιδιακής Φυσικής. Ο Νικόλας Φαραντούρης είναι διδάκτωρ στην Οξφόρδη και έμπειρος δικηγόρος σε θέματα Δικαίου της Ενέργειας και του Περιβάλλοντος στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες, ενώ η Νατάσσα Ρωμανού είναι ερευνήτρια της NASA και διδάσκει στο Columbia.
Εάν προστεθούν δύο πρυτάνεις ελληνικών πανεπιστημίων (Αλμπάνης των Ιωαννίνων και Κίντζιος του Γεωπονικού), η πρώτη αντιστράτηγος της ΕΛΑΣ Ζαχαρούλα Τσιριγώτη και αρκετοί ακόμα, αρχίζει και διαμορφώνεται η εντύπωση μιας στροφής του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προς την “αριστερή τεχνοκρατία”. Δεν είναι αρκετοί όλοι αυτοί, καθώς για να αποκτήσει καθαρό προφίλ “κυβερνησιμότητας” αυτή η ομάδα χρειάζονται κι άλλοι, και ιδιαίτερα άνθρωποι της αγοράς και της επιχειρηματικότητας. Πιθανότατα αυτό να είναι το επόμενο βήμα.
Είναι βέβαιο πως οι πρώτοι όροφοι της Κουμουνδούρου δεν θα πετάξουν τη σκούφια τους. Αγνοούν τους βασικούς κανόνες του (πολιτικού) managment που θέλουν τις κυβερνήσεις να έχουν στις τάξεις τους πρόσωπα ανοικτών οριζόντων, ενίοτε με εξίσου καλά ή καλύτερα cv από αυτά της ηγεσίας, κοσμοπολίτες με την θετική έννοια της λέξης, στελέχη που μπορούν να κινούνται με άνεση στα διεθνή fora και εντελώς άβολα στα σκοτεινά δωμάτια της κομματικής ίντριγκας.
Και πιθανώς κάποιοι θα εναντιωθούν σε μία τέτοια διεύρυνση, η οποία εκ των πραγμάτων προσδιορίζει τις προθέσεις Τσίπρα να κυβερνήσει –εάν του το επιτρέψουν οι συνθήκες και η λαϊκή ετυμηγορία– με ευφυείς και ικανούς ανθρώπους που έχουν “στρώσει @ωλο” και έχουν αγωνιστεί σε αμφιθέατρα (διδασκαλίας) και ερευνητικά εργαστήρια και στο βιογραφικό τους δεν υπάρχει, ούτε καν στη θεματική “κοινωνικές δραστηριότητες”, η θητεία σε κάποια κομματική οργάνωση ή σε κάποιο κομματικό μητρώο.
Αλλά, ας το ξαναπούμε, αν είναι να φτάσει ο Τσίπρας στις επόμενες κάλπες με ομάδα διακυβέρνησης ίδια και απαράλλακτη με εκείνη της περιόδου 2015-19, καλύτερα να μην το προσπαθήσει…