ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Η συνάντηση στο Σότσι των ηγετών Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν και Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίεφ, παρουσία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, μόνο θετική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για την περιοχή του Καυκάσου.
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, Αζερμπαϊτζάν κι Αρμενία συγκρούστηκαν στο διεκδικούμενο κι από τις δυο χώρες Ναγκόρνο Καραμπάχ, με δεκάδες νεκρούς και εκτοπίσεις πολιτών. Με τη μεσολάβηση της Ρωσίας, Πασινιάν και Αλίεφ υπέγραψαν συμφωνία τερματισμού των συγκρούσεων, με την Αρμενία να χάνει τα εδάφη που είχε «προσαρτήσει» από την σύγκρουση που είχε ξεκινήσει το 1991 και έληξε τυπικά με την κατάπαυση του πυρός το 1994.
Ο Ρώσος Πρόεδρος και οι πρωτοβουλίες του, σε σύγκριση με άλλες δυτικές χώρες, λειτουργεί πυροσβεστικά στους χώρους που του έχουν «αφήσει», αποδεικνύοντας στην πράξη ότι παραμένει μια υπερδύναμη, επεκτείνοντας την επιρροή της.
Η νέα αυτή πρωτοβουλία, σε συνάρτηση με τις πρωτοβουλίες, σε Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν, ενδυναμώνει την παρουσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, προκαλώντας ταραχή στη Δύση.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την αύξηση του ΑΕΠ της χώρας λόγω της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, δίνουν την δυνατότητα στον Πούτιν να ελιχθεί πιο εποικοδομητικά προς τα συμφέροντα της χώρας του.
Η συνεργασία της Ρωσίας με το Αζερμπαϊτζάν, άλλη μια ισχυρή χώρα σε ενεργειακές φυσικές πηγές, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή της Καυκασίας και του Κόλπου.
Πέρα όμως από τη Ρωσία, η διευθέτηση των διαφορών Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, ανοίγει τον δρόμο προς την εξομάλυνση των σχέσεων της Αρμενίας και με την Τουρκία, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διακινούνται.
Η Αρμενία, ως περίκλειστη χώρα, από τη Γεωργία στο Βορρά, την Τουρκία δυτικά, το Ιράν νότια και το Αζερμπαϊτζάν ανατολικά, δεν έχει στην ουσία ζωτικό χώρο καθώς οι περισσότερες εμπορικοί οδοί είναι κλειστοί.
Το Ιράν είναι απομονωμένο από τη Δύση, στην οποία ανήκει και η Αρμενία άρα είναι ελάχιστοι οι διάδρομοι προς την χώρα αυτή. Το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία έχουν στην πραγματικότητα κλειστά τα σύνορα τους με την Αρμενία και η Γεωργία δεν είναι ο καλύτερος γείτονας για τους Αρμένιους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συζητιέται η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Αρμενίας και Τουρκίας, όμως σε όλες τις προσπάθειες η Αρμενική Διασπορά ήταν αντίθετη προς την κατεύθυνση της επίλυσης των διαφορών, εμμονικά αγκιστρωμένη στην Γενοκτονία των Αρμενίων.
Με μέσο πίεσης τα εμβάσματα προς την Αρμενία, η Διασπορά λειτούργησε και λειτουργεί ως ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της χώρας, χωρίς όμως να κατανοεί στην ουσία την πραγματικότητα που βίωναν οι πολίτες εντός των συνόρων.
Από την άλλη η Τουρκία επιθυμεί την επίλυση των διαφορών με την Αρμενία, στο πλαίσιο της αποκατάστασης της εικόνας της στη διεθνή κοινότητα για την Γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι γνωστή η πρόταση που εδώ και χρόνια κάνει η Τουρκία προς την Αρμενία να συγκροτηθεί μια κοινή ομάδα εργασίας από επιστήμονες και ιστορικούς και να βάλουν το ζήτημα της Γενοκτονίας στη «σωστή» του βάση. Κάτι όμως που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει αποδεκτό κι αυτό από την Αρμενική Διασπορά, σε αντίθεση με τους Αρμένιους της Αρμενίας που θα το ήθελαν.
Ο Αρμένιος Πρωθυπουργός Νικόλ Πασινιάν, φαίνεται να διακατέχεται από ρεαλισμό, μετά την ήττα που υπέστη από το Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Από την άλλη η Τουρκία, μπαίνει μεθοδικά σε μια τροχιά εξομάλυνσης των σχέσεων της με χώρες όπου είχε άλυτα ζητήματα και διαμορφώνει μια νέα στρατηγική ενδυνάμωσης του ρόλου της στην παγκόσμια σκηνή.
Σίγουρα οι διαφορές δεν μπορούν να λυθούν από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά όπως όλα δείχνουν, υπάρχει διάθεση και πολιτική βούληση προς το παρόν κι ίσως δούμε θετικές εξελίξεις στην Καυκασία.