ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μουσικός, ηθοποιός, παρουσιαστής. Με τι δεν έχεις ασχοληθεί ακόμη, Δημήτρη Σταρόβα; «Με το μόντελινγκ για παχουλές» λέει χιουμοριστικά, αυτοσαρκαστικά, με αστείρευτη διάθεση να διακωμωδήσει καταστάσεις. Με το γέλιο καταπολεμά τα προσωπικά του σκοτάδια. Και μιλά δημόσια για εκείνα σκοτεινά τούνελ στη ζωή του με απειλητικές σκιές να τον ακολουθούν και αόρατους εχθρούς να ανακόπτουν την πορεία για το φως. Μιλά δημόσια, να ξορκίσει το κακό…
– Τι σε οδήγησε να πεις «ναι» στα Καρντάσιανς;
«Moυ το πρότεινε ο Γρηγόρης (Αρναούτογλου), βρήκα συμπαθητικό το concept και δέχτηκα. Είναι μια συμπαθητική εκπομπή, που δεν προσβάλλει την αισθητική μου. Και εντάξει, κάπως πρέπει να ζήσουμε κιόλας. Δεν μπορώ να πω ότι πετάω και από τη χαρά μου, ότι είναι η εκπομπή που μια ζωή ονειρευόμουν να κάνω. Έχει αρκετά σημεία ακόμη που μπορούν να βελτιωθούν».
– Όπως; Τι αλλαγές θα πρότεινες εσύ για την εκπομπή;
«Πρέπει πρώτα απ΄ όλα να ασχοληθώ εγώ περισσότερο. Επειδή έρχομαι αυθημερόν από Θεσσαλονίκη – Αθήνα για να κάνω το γύρισμα, πολλές φορές νιώθω κουρασμένος. Η αλήθεια είναι πως μου έχει τύχει μια – δυο φορές να είμαι έτοιμος να κοιμηθώ στον καναπέ. Από εκεί και πέρα διαφωνώ με ορισμένους καλεσμένους που φιλοξενούνται στην εκπομπή. Ήρθαν και άνθρωποι που θα μπορούσαμε να μην έχουμε καλέσει, όπως κάποιοι πολιτικοί για παράδειγμα. Καλεσμένοι που σου βγάζουν μια λίστα με πράγματα που δεν πρέπει να τους ρωτήσεις. Χωρίς καμία διάθεση να τσαλακωθούν. Στην αρχή είχαμε ξεκινήσει αλλιώς. Eίχαμε πει να παρουσιάζουμε σαν να ΄μαστε σπίτι μας. Τελικά, βγήκε λίγο πιο στημένο απ΄ όσο το είχαμε φανταστεί».
– Ιδανικά τι είδους εκπομπής θα ήθελες να παρουσιάσεις;
«Είμαι αρκετά τεμπέλης και δεν θέλω το τηλεοπτικό βάρος να πέφτει σε ένα μόνο πρόσωπο, στην υποθετική αυτή περίπτωση σε ΄μενα. Γι΄ αυτό και όπως έχω ξαναπεί, δεν έχω δεχτεί ποτέ να παίξω πρωταγωνιστικό ρόλο σε σήριαλ. Δεν μπορώ να θυσιάσω όλον μου τον χρόνο σε ένα επάγγελμα. Θέλω να βλέπω το παιδί μου, τους φίλους μου, έχω άλλες προτεραιότητες στη ζωή μου. Εν ολίγοις, αν είχα χρήματα, θα έκανα τηλεόραση μόνο για την πλάκα μου. Και θα ήμουν πιο επιλεκτικός. Όλη μας η ζωή έχει να κάνει με αυτά τα σκατολεφτά. Γεννιέσαι, πρέπει να πληρώσεις. Πεθαίνεις, πρέπει να πληρώσεις. Απίστευτη παγίδα το χρήμα».
– Πότε άρχισες να ζορίζεσαι οικονομικά;
«Μου στοίχισαν οικονομικά κάποιες χαζομάρες που έκανα στο παρελθόν. Πληρώνω ακόμη μια ιστορία που ξεκίνησε το 2001. Άνοιξα ένα μαγαζί με μουσικά όργανα στη Θεσσαλονίκη. Έπεσα πάνω στη μεταβατική περίοδο: κρίση στο χρηματιστήριο, σαρωτική είσοδος του ίντερνετ στη ζωή μας κλπ. Φαλίρισα… Εξελίχθηκα σε αποχειρηματία. Πήρα το μάθημα: Δεν πρόκειται να ασχοληθώ ξανά με τις επιχειρήσεις ούτε για αστείο. Διαλύθηκα οικονομικά και ψυχικά».
– Σε οδήγησε σε ακραίες σκέψεις αυτή η επιχειρηματική καταστροφή;
«Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Δεν θα σου κρύψω ότι σκέφτηκα μέχρι και να αυτοκτονήσω. Έφτασα σε αυτό το απελπιστικό σημείο, είπα: “δεν αξίζει ο κόπος για τίποτα”. Άμα ανοίγεις το συρτάρι και έχεις 250 ευρώ μέσα και την επόμενη μέρα σου “σκάει” μια επιταγή 4.000 ευρώ, αρχίζεις να κάνεις περίεργες σκέψεις. Απελπίζεσαι, σκέφτεσαι “και τώρα πώς θα ζήσω;” Το ξεπέρασα όμως, μόνος μου. Δεν απευθύνθηκα ποτέ σε ψυχολόγο».
– Δεν θα μπορούσες να πάρεις μια οικονομική ανάσα, επενδύοντας στο όνομά σου;
«Όχι γιατί είμαι βλάκας. Δεν ζητάω τα κεκτημένα μου. Μόλις ανέβασα το κασέ μου, ήρθε η κρίση. Άργησα και τώρα δεν μπορώ να μεταφράσω τη δημοτικότητα σε λεφτά. Δεν έχω βέβαια παράπονο. Αν δεν είχα κάνει τις χαζομάρες του παρελθόντος, θα ήμουν εντάξει τώρα οικονομικά. Γενικά, δεν έχω καλή σχέση με το χρήμα. Είμαι ένα καταναλωτικό γουρούνι. Ευτυχώς δεν μου μοιάζει η κόρη μου».
– Τι παρακαταθήκη άφησε η γενιά σου στους νεότερους;
«Καμία παρακαταθήκη. Η δική μου γενιά πρέπει να κρύβεται. Να αλλάζει δρόμο. Να πάμε όλοι μαζί να πνιγούμε. Εμείς, η γενιά του Πολυτεχνείου ήμασταν οι χειρότεροι. Οι “μεγαλύτεροι βολεψάκηδες”, Γιατί πέσαμε στην εποχή που έπεφταν και τα φράγκα: Μέσον, ρουφιανιές, ρουσφέτια. Αυτά θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή».
– Εκτιμάς τους πολιτικούς που κυβερνούν αυτή τη στιγμή τη χώρα;
«Δεν εκτιμώ κανέναν πολιτικό. Και με τις καλύτερες προθέσεις να μπεις στην πολιτική, υπάρχει ένα τόσο καλά δομημένο σύστημα που σε αλλοτριώνει. Άσε που οι δικοί μας πολιτικοί λειτουργούν και ως μαριονέττες. Κάνουν πράγματα που η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Υπουργεία δίνονται στα λάθος άτομα ως “χάρη”. Ακούμε όρους δυσνόητους: Χρηματιστήρια, οίκοι αξιολόγησης, αξιοπιστία της χώρας. Μην το ψάχνεις, είμαστε μια χώρα μπουρδέλο».
– Σε εσάς τους καλλιτέχνες τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί;
«Σε ό, τι με αφορά θα σου πω ότι δεν δήλωσα ποτέ ότι είμαι επαναστάτης. Έβλεπε ο κόσμος το ροκ και την κιθάρα και είχε διαμορφώσει μια τελείως διαφορετική εικόνα για ΄μενα. Μου ζητούσαν πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω. Δεν δήλωσα ποτέ λοιπόν, ότι θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα. Συνολικά, θα σου πω πως βλέπω από τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες -βάζω και τον εαυτό μου μέσα- μια ύποπτη και περίεργη σιωπή. Δεν μιλούν μάλλον γιατί δεν θέλουν να στεναχωρήσουν κάποιους…»
– Αληθεύει ότι ξεκίνησες ως μουσικός από τα πανηγύρια;
«Ανακάλυψα την κιθάρα 13 χρονών. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Ξεκίνησα λοιπόν, παίζοντας κιθάρα στα πανηγύρια σε διάφορα χωριά της Θεσσαλονίκης. Όταν άρχισα να παίζω μόνο τα πανηγύρια και τα μπουζουξίδικα υπήρχαν. Σκέψου, δεν είχε καν εμφανιστεί ακόμη ο Αντώνης Βαρδής στη δισκογραφία. Έλεγαν μάλιστα τότε πως “όποιος ασχοληθεί με τημουσική και μπλέξει με τα μπουζούκια, θα γίνει αλήτης”. Τελικά αλήτης δεν έγινα, παρέμεινα φλώρος».
– Μουσικός, ηθοποιός, παρουσιαστής. Τι απ΄ όλα αισθάνεσαι περισσότερο;
«Το μόνο που δεν έχω κάνει ακόμη είναι μόντελινγκ για παχουλές. Πέρα από την πλάκα, μουσικός νιώθω. Όλα τα άλλα τα αντιμετωπίζω και λίγο ως πάρεργο. Διατηρώ τη στάση του παρατηρητή. Πάντως, ποτέ δεν σήκωσα τηλέφωνο να ζητήσω δουλειά. Όλα για κάποιον μαγικό λόγο, έρχονταν από μόνα τους και νιώθω τυχερός γι΄ αυτό».
– Αν ξεκινούσες τώρα, θα λάμβανες μέρος σε talent show;
«Εγώ δεν θα πήγαινα ως διαγωνιζόμενος, γιατί δεν με ενδιαφέρουν αυτού του είδους οι εκπομπές. Δεν θα κατηγορήσω όμως, ένα παιδί που θέλει να χτίσει πορεία σαν του Ρέμου και πάει για παράδειγμα στο “The Voice”. Του δίνεται μια ευκαιρία και καλά θα κάνει να την αξιοποιήσει. Από την άλλη, η ιστορία έχει δείξει πως παιδιά που “έγιναν” ξαφνικά, τους ξέρασε στη συνέχεια το σύστημα. Αλλά και αυτό είναι απόρροια του ότι υπάρχουν πια πολλά τέτοια shows. “Fame Story”, “Dream Show”. Έλεος ρε παιδιά. Δεν μπορούν να βγαίνουν 50 νέοι τραγουδιστές κάθε μήνα. Δεν μπορεί να τους απορροφήσει το κοινό».
– Παραταύτα, είχες συμμετάσχει ως κριτής στο «Fame Story 4».
«Ναι είχα πάει στο “Fame Story 4” και δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Και πήγα γιατί με πλήρωναν πάρα πολύ καλά και γιατί το αντικείμενο ήταν η μουσική. Άλλωστε εγώ δεν έπαθα ποτέ “ποιότητα”. Θυμάμαι τότε, είχαν πέσει να με φάνε οι “δικοί” μου. Αυτοί οι διαχωρισμοί “ποιοτικός – εμπορικός” “έντεχνος – λαϊκός” φανερώνουν κόμπλεξ και γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχουν λαϊκά τραγούδια – σκέτα αριστουργήματα- και υπάρχουν και πολλές μαλακίες που βαφτίζονται “έντεχνα” και “ποιότητα”. Και στα μπουζούκια θα ξαναγυρνούσα, και Φοίβο θα τραγουδούσα αν το τραγούδι του άγγιζε κάτι μέσα μου. Δεν με ενδιαφέρει από που προέρχεται η καλή μουσική…»
– Οι γυναίκες σε φλερτάρουν;
«Παραδόξως ναι. Όσο ήμουν τεκνό -νέος, ωραίος και αδύνατος-, ούτε με πλησίαζαν. Τώρα κάνουν αυτές το πρώτο βήμα. Βέβαια δεν ξέρω αν με πλησιάζουν λόγω ιδιότητας. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αν τύλιγα σουβλάκια θα με φλέρταραν…;»
– Ποιο πρότυπο γυναίκας σε προσελκύει;
«Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο γυναίκας. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι δεν μου αρέσει η κουκλίστικη ομορφιά. Αυτές οι αντικειμενικά όμορφες γυναίκες δεν με γοήτευαν ποτέ. Πας να τις αγγίξεις και νομίζεις ότι θα χαλάσουν. Λειτουργούν λίγο σαν μπιμπελό»
Πηγή: newpost.gr