ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Θεωρώ την χιουμοριστική ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου για την Παναγία και τον Ιωσήφ ατυχή και προσβλητική, όχι γιατί δεν έχει το δικαίωμα να την κάνει. Τουναντίον. Όπως θεωρώ υποκριτική την “οργή” της Ιεράς Συνόδου, η οποία έσπευσε να την καυτηριάσει ως “φανατισμό” δίχως να έχει πράξει τα δέοντα με τον περιρρέοντα φανατισμό και τα οξύτατα φαινόμενα θρησκοληψίας και σκοταδισμού σχετικά με τους εμβολιασμούς ή ακόμα και την άρνηση του κοροναϊού.
Η ευθύνη ακόμα και της επίσημης Εκκλησίας είναι μεγάλη, κι αυτό διότι αρκέστηκε σε προτροπές και κρύφτηκε πίσω από τις διαυγείς τοποθετήσεις υπέρ της επιστήμης από λίγους ιεράρχες, αφήνοντας δυστυχώς εκατοντάδες ιερείς, “πνευματικούς”, μοναχούς αλλά και οργανωμένες ομάδες που δρουν στους κόλπους ή τις παρυφές της να υποσκάπτουν τα θεμέλια του ορθολογισμού και να λειτουργούν ως κρησφύγετα των ταγμάτων εφόδου τύπου “Θεματοφυλάκων”. Δυστυχώς, είναι πολύ πιθανό η ιστορία να γράψει πως η Εκκλησία στην εποχή της πανδημίας δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό της και έκανε βήματα πίσω.
Όταν η Ιερά Σύνοδος απαντά στον Ηλία Μόσιαλο ότι ” Ο φανατισμός και η έλλειψη σεβασμού στον άλλον δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των “θρησκειών” ή των “αλλόθρησκων”, αλλά οριζόντιο γνώρισμα πολλών ανθρώπων, συντηρητικών και προοδευτικών. Είναι επίσης σαφές ότι κανένας δεν μπορεί να επικαλείται το επιχείρημα της ιδιωτικότητας για την ρατσιστική συμπεριφορά του, όταν κατέχει θέσεις κρατικής ευθύνης και εκφράζεται δημοσίως”, θα έπρεπε να είχε προηγουμένως σταθεί κατηγορηματικά αυστηρή και συμπαγής απέναντι στους συνωμοσιολόγους και όλους εκείνους που με την “ευλογία” τους οδήγησαν στη νόσηση και στον θάνατο πολλούς συμπολίτες μας.
Εδώ έγκειται, όμως, η μεγάλη αξία του ορθολογισμού και η ευθύνη που του αναλογεί απέναντι σε “ταλιμπανισμούς” και αντιεπιστημονικές θεωρίες που ενδύονται υποκριτική ευλάβεια και καθοδηγούν τους “εύπιστους”.
Ο ορθολογισμός έχει ως αφετηρία την δύναμη του ρεαλισμού και τα τεκμήρια της λογικής. Οφείλει να αίρεται πάνω από το “καφενείο των ανοτήτων” και τον πατερναλισμό της μεταφυσικής θεωρίας. Πρέπει να εξηγεί και να πείθει. Να εξηγεί και να πείθει. Να εξηγεί και να πείθει. Αυτή η επιμονή στο πραγματικό και η αδιάκοπη μετάδοσή του μπορούν να σπάσουν το συμπαγές των εμμονικών και φανατισμένων. Ή, τουλάχιστον, μπορεί να πείσει κάποιους, δεδομένου ότι, τελικά, είναι επιλογή καθενός να θέλει να “σωθεί” και να ζήσει στον πραγματικό κόσμο.
Προφανώς δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο απέναντι σε ένα “σύστημα” όπως αυτό της υποδόριας Εκκλησίας, εκείνης που δρα κάτω από το λειτουργικό και την “εθιμοτυπία” της επίσημης. Είναι “βαθύ” αυτό το σκοταδιστικό κράτος και ισχυροί οι μηχανισμοί του. Υποθάλπονται, άλλωστε, από συντηρητικά πολιτικά και άλλα κέντρα. Όμως, ο ορθολογισμός δεν μπορεί να χαράσσει γραμμές διαχωρισμού και ακόμα περισσότερο δεν πρέπει να δρα ο ίδιος ανορθολογικά. Η προσβολή -ακόμα και ως χιούμορ- είναι εργαλείο του ανορθολογισμού, όχι των ορθολογιστών.
Αυτό είναι το μικρό αλλά ουσιώδες λάθος του Ηλία Μόσιαλου. Εγκατέλειψε προς στιγμήν το βάθρο της επιστημονικής τεκμηρίωσης και του πραγματισμού και μετήλθε μέθοδο στην οποία εκπαιδεύονται οι ανορθολογιστές. Υπάρχουν πολλοί μεταξύ μας που είναι πιστοί αλλά εμβολιάστηκαν κανονικά, πιστεύουν στην ύπαρξη της παγκόσμιας αρρώστιας του ιού και τάσσονται στο πλευρό της επιστήμης. Ακούνε τον γιατρό και όχι τον “πνευματικό”. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βάλουμε απέναντι αυτούς τους ανθρώπους.
Τα έχουν πει πολύ καλά, άλλωστε, κάποιοι φωτισμένοι ιεράρχες. Είναι έγκλημα, έχουν πει, να καθοδηγείς ανθρώπους στην άρνηση, αντιβαίνει στην ουσία της ίδιας της πίστης στο Θεό. Η επιστήμη και τελικά ο ορθολογισμός δεν μπορεί να πείσει όταν προσβάλλει, πρέπει στοργικά να στοχεύει στη διασπορά της αλήθειας και των επιχειρημάτων.
Μπορεί, λοιπόν, κανείς να επικρίνει τον Ηλία Μόσιαλο γι’ αυτή την στιγμιαία αστοχία του, όπως μπορεί να επικροτεί τις απόψεις του για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε ιερείς,μοναχούς, μοναχές κ.ά. Μπορεί να τον κρίνει γιατί εγκαταλείπει για δέκα δευτερόλεπτα (όσο διαρκεί μια ανάρτηση) τον ορθολογισμό, όπως μπορεί να συμφωνεί μαζί του για την μομφή του στις αντιεπιστημονικές θεωρίες ότι “η Θεία Κοινωνία δεν κολλάει”. Οι Πετράκοι, οι Οικονομόπουλοι, οι Βοβόληδες και άλλοι παίρνουν θάρρος όταν ο ορθολογισμός χάνει τον…ορθολογισμό του και καλλιεργούν την εντύπωση πως βάλλεται η πίστη (που δεν έχουν…).
Δεν αμφισβητεί κανένας το δικαίωμα του Ηλία Μόσιαλου να γίνεται δριμύς και δηκτικός απέναντι στον σκοταδισμό. Παρότι κάποιοι ρέπουν προς την “ταλιμπανοποίηση” της κοινωνίας μας (κάτι που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά), οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε με πειθώ και αυστηρότητα επιχειρημάτων. Όχι, να τους δίνουμε αφορμές με δήθεν αστεϊσμούς.
Εν τέλει, αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ορθού λόγου και του παραλόγου…