Newsroom Team Εκείνο που τρομάζει στην περίπτωση της αναστολής του λογαριασμού του stand up comedian Χριστόφορου Ζαραλίκου δεν είναι ούτε οι αυταρχικοί κανόνες που έχει θεσπίσει το Twitter ή το Facebook, ούτε το γεγονός πως βρέθηκαν κάποιοι “λεβεντοκόπανοι” (δάνεια έκφραση από τον διευθυντή ΜΕΘ του “Παπανικολάου” Νίκο Καπραβέλο), στρατευμένα τρολ, κάφροι σε διατεταγμένη υπηρεσία, ή εχθροπαθείς και “φονταμενταλιστές” του είδους να κάνουν τις σχετικές αναφορές.
Είναι, κυρίως, το ότι εκτός από όσους αντέδρασαν στα social media και τις ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις από στελέχη κομμάτων και διανοούμενους το συμβάν περνάει σχετικώς απαρατήρητο. Ακόμα και συνάδελφοί του, θεράποντες υποτίθεται της σάτιρας και της ελευθερίας της έκφρασης, δεν βρήκαν ούτε έναν από τους 140 χαρακτήρες που επιτρέπει το Twitter για να στηλιτεύσουν την συγκεκριμένη “δολοφονία χαρακτήρα”.
Μπορεί ο ίδιος ο Ζαραλίκος να εικάζει ποιοί βρίσκονται πίσω από την άρση λειτουργίας του λογαριασμού του, μπορεί εκείνοι τους οποίους “φωτογραφίζει” να διαρρέουν πως δεν φέρουν καμία ευθύνη σχετικά, παρά ταύτα η σιωπή είναι αυτή που επιβεβαιώνει δυστυχώς πόσο βαθιά έχουμε βυθιστεί στο να θεωρούμε περίπου ως “κανονικό” το ανορθολογικό και ως φυσιολογικό το ακραίο.
Από την Μαλβίνα Κάραλη και τον Χάρι Κλυν μέχρι τον (παλαιό) Λαζόπουλο και τον Ζαραλίκο υπήρξαν αρκετοί -και ευτυχώς- που σχολίασαν δηκτικά πρόσωπα, πολιτικές, κυβερνήσεις και καταστάσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εξουσίες αντέδρασαν και επέβαλαν περιορισμούς με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, εκδηλώθηκαν ωστόσο εντονότερες αντιδράσεις από πολίτες, διανοούμενους και κόμματα ώστε η καταστολή να μην χαθεί στην ανοχή και τη σιωπή.
Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος πραγματοποίησε τη γνωστή χιουμοριστική ανάρτηση με την Παναγία και τον Ιωσήφ. Ήμουν εξ αυτών που σχολίασαν αρνητικά την ανάρτηση. Την χαρακτήρισα ατυχή και προσβλητική και ως εκ τούτου αχρείαστη- για να μην πέσει κι άλλο νερό στον μύλο του διχασμού. Δεν αμφισβήτησα, βεβαίως, ούτε μία στο εκατομμύριο την ελευθερία του Μόσιαλου να διατυπώσει με όποιον τρόπο εκείνος επιλέγει την κριτική του. Διότι επί της ουσίας είχε δίκιο σχετικά με την θρησκοληψία και τον σκοταδισμό των ημερών.
Ανάλογο, άλλωστε, σκληρό σχολιασμό έκανε με σκίτσο του και ο βραβευμένος γελοιογράφος της “Καθημερινής” Ανδρέας Πετρουλάκης. Για τον καθηγητή Μόσιαλο εκδηλώθηκε κύμα αντιδράσεων από θρησκόληπτους, ακροδεξιούς, αρνητές και άλλους. Δυστυχώς το ίδιο έπραξε με επίσημη ανακοίνωσή της η Ιερά Σύνοδος και κορυφαίοι υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ή στελέχη της υπερδεξιάς και ακροδεξιάς. Όλοι αυτοί δεν έχουν πει ούτε μία λέξη για τους αντιεμβολιαστές της Εκκλησίας και το σύμφυρμα αρνητών, παραθρησκευτικών οργανώσεων, δήθεν “πνευματικών”, σκοταδιστών και σύγχρονων ιεροεξεταστών που ενδημούν στα βάθη της ημιεπίσημης εκκλησιαστικής ζωής.
Αλώβητοι από την κατακραυγή παραμένουν, όμως, λογαριασμοί που διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, που ενισχύουν τον αντιεμβολιασμό και την άρνηση της επιστημονικής αλήθειας. Αλώβητος παραμένει για παράδειγμα ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων που συχνά μέσω κοινωνικών δικτύων εξαπολύει υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των πάντων και αποκαλεί σατανιστές εκείνους που προωθούν την ιδέα του εμβολιασμού.
Είναι προφανές πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Πρέπει, όμως, να επισημάνει κανείς ιδιαίτερα την αιδήμονα σιγή των αυτοαποκαλούμενων “φιλελεύθερων”. Εκείνων που οργισμένα ασκούν κριτική στις ερντογανικές ή τις ορμπανικές μεθόδους κατά των επικριτών τους στα social media, ή εκείνων που δικαίως αντέδρασαν στην αναστολή του λογαριασμού στα social media του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Φασίζουσες και αντιεπιστημονικές οι “θεωρίες” του κάθε Τραμπ, αλλά ορθώς επικρίθηκε το γεγονός πως δεν πρέπει να φιμώνεται η έκφραση, ει μη μόνο εάν προτρέπει σε αδίκημα, έγκλημα, ή διασπείρει ψευδείς ειδήσεις (αν και επ΄ αυτού έχει ανοίξει εδώ και καιρό μεγάλη συζήτηση σχετικά με το ποιός αξιολογεί).
Με τον Ζαραλίκο, τι ακριβώς από τα παραπάνω συνέβη; Και τι είναι αυτό τελικά που οδηγεί ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας και του δημόσιου λόγου στο να πρσπερνά και να ανέχεται τέτοια περιστατικά; Εύκολη η απάντηση: είναι εκείνοι που ανελκύουν από τα βάθη του ερέβους τις πιο εχθροπαθείς και σκοταδιστικές μας αντιλήψεις. Τα ναυάγια του αυταρχισμού μας. Άλλες φορές καθοδηγούνται, άλλες πάλι υποκινούνται από την τόσο διαδεδομένη νοοτροπία των υποτακτικών. Είναι “βασιλικότεροι του βασιλέως”, αρλεκίνοι που θέλουν να εντυπωσιάσουν τις εξουσίες.