ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
ΜΗΠΩΣ ΒΓΑΛΑΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ;
Για παραπάνω από μία δεκαετία η υπόθεση των media στην Ελλάδα έχει περιοριστεί σε ένα κουτσομπολιό τύπου Da Cappo. Με ποιόν ανερχόμενο μικροεκδότη έπινε καφέ ο Ψυχάρης, ποιά νέα περιοδικά φέρνει από την Αμερική ο Κωστόπουλος, ποιά τράπεζα δίνει δάνειο για να σώσει την τάδε ή τη δείνα εφημερίδα, σε ποιο κανάλι θα πάρει μεταγραφή η Στάη, η Χούκλη ή ο Ευαγγελάτος και πάει λέγοντας.
Μόλις πέρυσι, ενώ, δηλαδή, η κρίση επέλαυνε και η βιωσιμότητα των εφημερίδων είχε αρχίσει να αμφισβητείται έντονα, μία μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα πλήρωσε κάποια εκατομμύρια για να αγοράσει μερικούς Χάρι Πότερ.
Και ο κυριακάτικος ανταγωνιστής της πλειοδότησε για καμιά δεκαρία blockbusters. Το ότι αυτός ο εξαντλητικός ανταγωνισμός γινόταν με τραπεζικά δάνεια (κάτι σαν τον παλιό “αέρα” της εύφορης περιόδου του Χρηματιστηρίου) πολύ λίγο απασχόλησε τους θαμώνες του (κάθε) Da Cappo.
Παρότι βλέπαμε τις εφημερίδες να αργοπεθαίνουν, κάποιες απ΄ αυτές να μετατρέπονται σε δημόσιες υπηρεσίες (τύπου ΕΡΤ) με δέκα συντάκτες ανά κατηγορία ρεπορτάζ, με δημοσιογράφους που είχαν αρχίσει να συγχέουν το ρεπορτάζ με τα δελτία Τύπου και τα non paper των κομμάτωνκαι που είχαν δύο και τρεις δουλειές -ενίοτε και κομματικές αργομισθίες- το αφήσαμε να σέρνεται με μία αίσθηση μακροβιότητας και παντοδυναμίας.
Ακόμα κι όταν από το 2009 στο 2010 οι κυριακάτικες εφημερίδες έχασαν περίπου το 25% της κυκλοφορίας τους (επίσημα στοιχεία των πρακτορείων διανομής), ο δανεισμός συνεχίστηκε και ο πόλεμος των υπερπροσφορών εντάθηκε.
Κι όταν, από το φθινόπωρο του 2010 η διαφημιστική δαπάνη κατέρρευσε (μείωση τουλάχιστον 40% στις εφημερίδες), οι κυκλοφορίες έχασαν άλλο ένα 25% και οι τράπεζες -αναγκαστικά- έκλεισαν τις στρόφιγγες προς τα μέσα ενημέρωσης, τότε, θα περίμενε κανείς ότι όλοι θα κατανοούσαν την επικείμενη καταστροφή.
Ματαίως. Ακόμα και σήμερα, ο πανάκριβος ανταγωνισμός συνεχίζεται, οι κυκλοφορίες πέφτουν και οι άλλοτε μεγαλοεκδότες κρατιούνται όρθιοι (πως άραγε;) ως “Ελ Σιντ”, που, όμως, δεν τους φοβάται, πλέον, κανείς.
Κι επειδή, πλέον, το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει “δουλειές” και προμήθειες, τι νόημα έχει να κρατά κανείς ζωντανές εφημερίδες που κοστίζουν ακριβά και δεν αποδίδουν τίποτε;
Υ.Γ Σσσσστ! Η ΕΣΗΕΑ κοιμάται…