anilikos Το επίπεδο του πολιτικού λόγου της χώρας είναι, κακά τα ψέματα, πολύ χαμηλό. Η συζήτηση στη βουλή για την πρόταση μομφής το απέδειξε περίτρανα.
Εκτός από το γεγονός ότι ο Φουρθιώτης, αφρός του υποκόσμου, κατά τις κατηγορίες, υπήρξε εκτός από αναφορά αλλά και επιχείρημα πολιτικού λόγου, ο ξύλινος λόγος ορισμένων πλειοψηφούντων πολιτικών υπήρξε τόσο βαρετός, τετριμμένος και ρηχός που φάνταζε βγαλμένη από το τετράδιο “Σκέφτομαι και Γράφω” που είχαμε στο δημοτικό.
Εκτός από ηχηρά ονόματα που τουλάχιστον, τσιρίζοντας ή θριαμβολογώντας ασύστολα, φάνταζαν πως έχουν κάτι να πουν, ή απλώς να διαβάσουν, εφόσον οι γραπτοί λόγοι έδιναν κι έπαιρναν, μια πλειάδα εκφωνητών – ουχί ομιλητών – που μιλούσαν στο κενό, με λόγο που μονάχα ξύλινος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί..
Αυτό γιατί οι αοριστολογίες και οι κλισέ φράσεις που χρησιμοποιούσαν, τούτη τη φορά δεν είχαν αντίκτυπο στην πραγματικότητα που ζούμε και που συνεχίζουμε να ζούμε κατόπιν νιοστής καταστροφής και ασυγχώρητης ολιγωρίας αντίδρασης της κυβέρνησης. Τη Δευτέρα άρθηκαν κάποιες από τις υγειονομικές απαγορεύσεις και ο αριθμός των νεκρών έκανε νέο ημερήσιο ρεκόρ. Ένα διαρκές δράμα που συνοδεύει όποιες άλλες έκτακτες καταστροφές καιρικών φαινομένων αδυνατούμε, πάλι, να αντιμετωπίσουμε.
Ο αλαζονικός κομπασμός με copy paste εκφώνηση λόγων στην Ελληνική βουλή, ελλείψει έργου, θετικών πράξεων και με οργισμένο τον ελληνικό λαό που κραυγάζει γνωστές ευχές στον Πρωθυπουργό άπαξ και βρει μικρόφωνο σε ζωντανή σύνδεση, δεν ενδυναμώνει τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Σε μια ύψιστη συνταγματικά στιγμή στο Ελληνικό κοινοβούλιο, τα χαρτιά – ατού της κυβέρνησης ήταν ο Φουρθιώτης, ο “γνωστός δημοσιογράφος” που όλος ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλεί Βαξεβάνη και το “δήθεν” σκάνδαλο Novartis το οποίο άλλες ελαφρώς πιο σημαντικές χώρες όπως οι ΗΠΑ έχουν αναγνωρίσει και εμείς παίζουμε τις κουμπάρες τσιρίζοντας από το βήμα της Βουλής.
Στη Βουλή αυτό το τριήμερο είδαμε συσπειρώσεις. Ένθεν κακείθεν. Της σκληρής δεξιάς με οπαδικού τύπου συνθήματα και της αριστεράς η οποία ακροαζόταν τα βρογχικά της ενότητας.
Κάθε ξύλινος εκφωνητής λόγου στο βήμα πριόνιζε ακόμα περισσότερο τη Δημοκρατία και το επίπεδο του πολιτικού λόγου της χώρας. Ως καλικάντζαρος που πριονίζει ένα ήδη σαθρό και ετοιμόρροπο δέντρο.
Και μια αριστερά που αν αποφύγει το παράδειγμα της Ιταλίας και μπορέσει να συσπειρωθεί ίσως μπορέσει να μαζέψει ό,τι πριονίδι έπεσε και έστω και με αυτά να φτιάξει μια “μοριοσανίδα” σωτηρίας για την αλλαγή που τόσο επιζητεί ο λαός.