ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Υπάρχει σκοπιμότητα υπονόμευσης των διαπραγματεύσεων και της θέσης της Ελλάδας σ’ αυτές από τις δηλώσεις κορυφαίων αξιωματούχων των Θεσμών περί Grexit, περιορισμού κίνησης κεφαλαίων στις τράπεζες και “μοντέλου Κύπρου”; Όποιος πραγματικά πιστεύει πως δεν (ΔΕΝ) υπάρχει μάλλον θα πρέπει να εξηγήσει πως η κβαντομηχανική επιδρά στη λίμπιντο των μυρμηγκιών τον Αύγουστο.
Εμείς, λοιπόν, που υποθέτουμε πως η σκοπιμότητα είναι προφανής ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο ποιοι είναι εκείνοι που έμμεσα ή άμεσα επισημαίνουν τέτοιους κινδύνους (;) και, ακόμα περισσότερο, τους υποτιμούν ως προς την επίδραση που θα μπορούσε να έχει οιαδήποτε τέτοια εξέλιξη στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία.
Εδώ και περίπου τρεις μήνες, σχεδόν πάντοτε παραμονές κάποιας κρίσιμης φάσης της διαπραγμάτευσης εμφανίζονται με τοποθετήσεις τους σχετικά με τα παραπάνω σενάρια οι Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και Γερούν Ντάϊσελμπλουμ αλλά και ο Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ αλλά και μια ομάδα δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης που όσοι παροικούν τις Βρυξέλλες γνωρίζουν πως τείνουν ευήκοον ους στις απόψεις που εκπορεύονται από το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Εάν ανατρέξει κανείς στο Google συνδέοντας, για παράδειγμα, το όνομα του Σόϊμπλε με το Grexit θα βρει μερικές εκατοντάδες ειδήσεις που ανακυκλώνονται σε όλα τα διεθνή και ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Το γεγονός ότι σύμφωνα με το Reuters οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν από 145 δις τον Μάρτιο σε 139 δις πρόσφατα δεν είναι, προφανώς, καθόλου τυχαίο. Το πράγμα είναι απλό: μια είδηση σε (συνήθως γερμανικό) μέσο ενημέρωσης για την πιθανότητα επιβολής capital control στις ελληνικές τράπεζες αναπαράγεται ως πρώτο θέμα σε σειρά ελληνικών μέσων, μετατρέπεται σε δημόσια δήλωση πολιτικών που καταγγέλλουν την κυβέρνηση για την κατάσταση στην οποία μας έφερε και στη συνέχεια όλα αυτά προκαλούν τα παβλοφικά σύνδρομα μιας κοινωνίας ούτως ή άλλως φοβισμένης, κουρασμένης από την αναμονή συμφωνίας και υπερ ή παρα- πληροφορημένης.
Έχει το σθένος ο διοικητής της ΤτΕ κ. Γιάννης Στουρνάρας να ζητήσει από τις υπηρεσίες του να καταμετρήσουν τις εκροές μετρητών από τις τράπεζες μετά από κάθε δήλωση του Ντάϊσελμπλουμ για ¨κυπριακό μοντέλο” στην Ελλάδα, του Σόϊμπλε για περιορισμό αναλήψεων και πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη, ή μετά το δημοσίευμα της FAZ που -όπως φάνηκε- παραποίησε τις δηλώσεις της Λαγκάρντ για την “ακραία πιθανότητα Grexit” (άλλαξε τίτλο και αφαίρεσε τμήμα όσων απέδιδε στην Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ μετά από παρέμβαση του τελευταίου);
Η “Καθημερινή” έγραψε προ ημερών πως μετά τις δηλώσεις για επερχόμενο capital control αυτό το τριήμερο και του Σόϊμπλε για το ίδιο θέμα σημειώθηκαν εκροές 300 εκατ. ενώ είχαν περιοριστεί σε μερικές δεκάδες. Άλλωστε, αυτό δεν είχε αναγνωρίσει και η ΕΚΤ για να μην αυξήσει τη ροή μέσω ELA την περασμένη εβδομάδα;
Το ίδιο αφορά, όμως, και για τις επιπόλαιες δηλώσεις του κ. Γιάνη Βαρουφάκη για φόρο αναλήψεων (που μετά διέψευσε) και πιθανότητα επιβολής φόρους 15% σε όσους νομιμοποιήσουν τις καταθέσεις εξωτερικού, ενώ την ίδια ώρα οι καταθέσεις εσωτερικού φορολογούνται με 30%. Δεν είναι λογικό να αποσύρουν χρήματα όσοι έχουν τη δυνατότητα να τα στείλουν στο εξωτερικό ή να τα κρύψουν σπίτι τους; Οι πληροφορίες μιλούν για εκροές της τάξης των 100 εκατ. που αποδίδονται, μεταξύ άλλων, και στις δηλώσεις του υπουργού.
Όμως, αν ο κ. Βαρουφάκης πέφτει συχνά στις γκάφες που πέφτουν όσοι επαιρόμενοι φλυαρούν, οι Σόϊμπλε, Τόμσεν, Ντάϊσελμπλουμ, κάθε “πουλέν” του Γερμανού υπουργού Οικονομικών ανά την Ευρωζώνη και πολλά γερμανικά μέσα ενημέρωσης το κάνουν σκόπιμα. Και όσοι με ελαφρότητα τα αναπαράγουν στην Αθήνα μετατρέπονται -συνήθως αυτοβούλως και προθύμως- σε πιόνια στη σκακιέρα εκείνων που δεν βολεύονται με το “πατ” αλλά θέλουν να δουν τον “βασιλιά” του Τσίπρα να σωριάζεται εξευτελισμένος πάνω στο ασπρόμαυρο ταμπλώ.
Προφανώς, ο κ. Τσίπρας έχει τις ευθύνες του για τους χειρισμούς της κυβέρνησής του στην πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης. Προφανώς υπερεκτίμησε τις δυνατότητες επιβολής πολιτικής λύσης.. Και όσοι εκ των υπουργών του αφελώς διασπείρουν τον φόβο περί στάσης πληρωμών, επίσης. Όμως, σε διεθνές επίπεδο εκείνο που συνιστά μείζον (και πρωτοφανές για μια χώρα όπως η Ελλάδα που υποτίθεται πως διέπεται από μια εταιρική σχέση με εκείνους που την διασύρουν καθημερινά) θέμα είναι η υπονόμευση της διαπραγμάτευσης με αυτό τον αριστοτεχνικό επικοινωνιακά και πολιτικά τρόπο.
Συγκρίνετε -για εξάσκηση- τι απήχηση έχουν στα ελληνικά ΜΜΕ οι δηλώσεις Λαγκάρντ για Grexit, πως φιλοξενήθηκε η διάψευση της FAZ, τι έκταση δόθηκε στις αναφορές του Σόϊμπλε για capital control και μετά δείτε που βρίσκονται οι σημερινές, για παράδειγμα, δηλώσεις του μέλους του δ.σ της ΕΚΤ Κοστάντσιο που λέει ότι δεν τίθεται θέμα Grexit ακόμα κι αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές.
Ή πως αποσιωπήθηκαν οι σημαντικοί κίνδυνοι να πληγούν τα ομόλογα και ο σκληρός πυρήνας “ευάλωτων” οικονομιών, όπως της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αυστρίας και άλλων κρατών, οι οποίοι καταγράφονται στην έκθεση της ΕΚΤ. Αυτό που αποκλειστικά αναδείχθηκε είναι η ενίσχυση του κινδύνου ελληνικής χρεοκοπίας -ήτοι το αυτονόητο. Περί των γενικότερων επιπτώσεων σχεδόν τίποτε, πλην εξαιρέσεων.
Είναι, απλώς, θέμα “προτεραιοτήτων”…